Τρεισήμισι χρόνια μακριά από το παιδί μου!

Καλημέρα σας, αφορμή για να μπω στη διαδικασία να σας γράψω ήταν η ανάγνωση ενός άρθρου της σελίδας σας με τίτλο «Οι αληθινοί μπαμπάδες δεν φεύγουν ποτέ».

Από την ώρα που διάβασα το συγκεκριμένο κείμενο, με διακατέχει ένας έντονος εκνευρισμός και μια αρνητική συναισθηματική φόρτιση. Αναρωτιέμαι αλήθεια, πόσο εγωκεντρικοί είναι ορισμένοι «τύποι», που ελαφρά την καρδία πιάνουν ένα πληκτρολόγιο και απευθύνονται στο κοινό…… λες και γνωρίζουν όλες τις περιπτώσεις των Πατεράδων.

Αλήθεια τι θέλουν να αποδείξουν; Σε ποιούς δίνουν εξετάσεις πως είναι καλοί Πατέρες; Στους νυν ή πρώην συντρόφους τους; Στους εαυτούς τους; Ειλικρινά περιμένω με αγωνία την απάντηση του συντάκτη του συγκεκριμένου κειμένου, αν τυχόν δημοσιευτεί το δικό μου και το διαβάσει!!!!

Να πληροφορήσω τον κύριο «αναστατωμένο», πως υπάρχουν και οι Πατεράδες, που θέλουν όσο τίποτα να δουν τα παιδιά τους, αλλά από τη μία το ανάλγητο κράτος και από την άλλη οι σύγχρονες Μήδειες, δεν τους αφήνουν!!!

Όταν το 30% του πληθυσμού στην Ελλάδα είναι άνεργο (και το 60% στους νέους), με ποια εφόδια ένας Πατέρας θα καταφέρει να πάει να δει το παιδί του……….. όταν είναι αναγκασμένος να κάνει 1000 χιλιόμετρα πηγαινέλα, όταν θα χρειαστεί να διανυκτερεύσει, όταν δεν έχει αυτοκίνητο και κυρίως όταν θα πρέπει να έχει πληρώσει δικηγόρο προκειμένου να εξαναγκάσει την σύγχρονη Μήδεια να του φέρει το παιδί σε έναν παιδότοπο, σε ένα ξενοδοχείο, σε μια καφετέρια να το δει;

Και για να μιλάμε συγκεκριμένα και όχι με παραδείγματα.

Χώρισα όταν το κορίτσι μου ήταν 38 ημερών, πριν καν συνειδητοποιήσω τι έχει γίνει (παρότι ήταν δική μου απόφαση) σε 3 ημέρες το σπίτι μου ήταν άδειο και είχε μετακομίσει σε μία πόλη 500 χιλιομέτρων μακριά μου, στερώντας μου την κόρη μου.

Σε 5 ημέρες ορίζεται μια δικάσιμος και ο Δικαστής επιτρέπει τη μετακόμιση του παιδιού μου, χωρίς καν να εξετάσει αν έχω τη δυνατότητα να την επισκέπτομαι.

Επίσης αποφασίζει πως μέχρι να φτάσει τα 3της χρόνια, δεν θα μπορώ να την παίρνω διήμερα, τριήμερα ή σε γιορτές, ενώ οι επισκέψεις θα γίνονται παρουσία της μάνας της σε ένα ουδέτερο μέρος……. με λίγα λόγια, στα διαλείμματα του θηλασμού (κατά τον πρώτο χρόνο), δηλαδή για 2 ώρες!!!

Έχασα κάθε τι που έκανε για πρώτη φορά….. το μπουσούλημα, τις λέξεις της, το περπάτημα, το απερίγραπτο συναίσθημα να ακούσεις «μπαμπά».

Μετά από αυτή την απόφαση πέφτω σε κατάθλιψη και ο γιατρός που με παρακολουθεί μου συστήνει να μην κάνω αυτά τα ταξίδια, γιατί η συναισθηματική φόρτιση που θα έχω κάθε φορά που θα την αποχωρίζομαι, θα με «γυρίζει» ιατρικά πίσω.

Στους 4 μήνες αγνοώ τις συμβουλές του Γιατρού και αποφασίζω να πάω με λεωφορείο (08:00 εκκίνηση, 13:30 άφιξη) στην πόλη που μένει η κόρη μου με σκοπό να την δω για δύο ώρες και να φύγω (17:00 αναχώρηση, 22:30 επιστροφή). Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου, στα 45 λεπτά που την είχα αγκαλιά η μητέρα της αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να την θηλάσει και να κοιμηθεί.

Αυτή ήταν η επαφή μου με την 5 μηνών κόρη μου που είχα να την δω 4 μήνες, που μου την στερούσαν ακόμα και μέσω τηλεφώνου ή skype.

Η πρεμούρα της πρώην συζύγου ήταν πως είχα αδυνατίσει, πως δεν εμφανίστηκα ράκος……. Άρα κατ αυτήν «ο χωρισμός με έφτιαξε»!!! Το αποτέλεσμα?

Το αμέσως επόμενο διάστημα, δεν μου έδινε συγκεκριμένη ώρα που θα μπορέσω να δω και να μιλήσω με το παιδί μέσω skype (δεν έχει ωράριο τόσο μικρό παιδί, έλεγε), έπρεπε να είμαι 24ώρες το 24ωρο σε μια οθόνη να περιμένω κλήση…… για να μου το βάλει πάντα 10 λεπτά πριν πεινάσει ή νυστάξει!!!

Αυτή η συμπεριφορά κράτησε κάνα μήνα και την υπέμενα προκειμένου να έχω επαφή με το παιδί μου, μέχρι να έρθει η ώρα να ξαναβρώ χρήματα να πάω να την δω από κοντά.

Κατά τη διάρκεια της επικοινωνίας και πλησιάζοντας ο χρόνος που το παιδί θα έπρεπε να βαπτιστεί, έκανα στην πρώην σύζυγό μου την εξής πρόταση:

«Επειδή ο Πολιτικός Γάμος μας έγινε στην Πόλη σου και δεν μπόρεσαν να έρθουν όλοι οι φίλοι και συγγενείς μου, προτείνω λοιπόν να αναλάβω όλα τα έξοδα της μετακίνησής σας, της διαμονής σας, της βάπτισης, ενός τραπεζιού με τους κοντινούς συγγενείς, προκειμένου να βαπτίσουμε το παιδί στην Πόλη μου, ώστε να έχουν την ευκαιρία οι συγγενείς μου να δούνε το παιδί αφού βάση της δικαστικής απόφασης θα το δουν σε 3 χρόνια.

Επίσης αφού η μητέρα σου και η μητέρα μου έχουν το ίδιο όνομα, ας βγάλουμε την κόρη μας έτσι».

Η απάντηση της κυρίας ήταν: «Το παιδί θα βαπτιστεί εδώ, γιατί εδώ είναι πλέον η ζωή μου και η ζωή του……..και το όνομα θα είναι ….(ένα άσχετο)».

Εκνευρίζομαι, την βρίζω, μου κλείνει το τηλέφωνο και παύει να επικοινωνεί μέσω skype να δω το παιδί, ενώ παράλληλα αλλάζει κινητό, καταργεί e-mail και δεν έχω κανένα στοιχείο επικοινωνίας!!!

Αντιδρώ παίρνοντας στο πατρικό της φωνάζοντας για την συμπεριφορά της και αντί να συμβάλλουν να αποκαταστήσω την επικοινωνία με το παιδί μου, με βρίζουν και με απειλούν να μην τολμήσω να πάω να δω το παιδί από κοντά. Τέλος πάντων αυτό δεν το εξέλαβα υπόψη μου, αν είχα την οικονομική δυνατότητα να πάω εκείνο το διάστημα, θα τα έβαζα με ένα στρατό για να δω τη κόρη μου.

Αποφασίζω να σταματήσω την επικοινωνία για κάποιες ημέρες μήπως και ηρεμήσουν τα πνεύματα. Φτάνουν τα Χριστούγεννα και δεν έχουμε μιλήσει ακόμα. Αποφασίσω αυτά τα 150 ευρώ που έχω να μην τα κάνω εισιτήρια να πάω εκεί ρισκάροντας να δημιουργηθούν εντάσεις και έτσι ψωνίζω ρούχα και παιχνίδια για το παιδί.

Αφού δεν έχω στοιχεία επικοινωνίας της κυρίας, επικοινωνώ με τον αδερφό της και του λέω «Στέλνω με τα ΚΤΕΛ κάτι δώρα του παιδιού, σε παρακαλώ ενημέρωσε την αδερφή σου να πάει να τα πάρει», μου απαντά καταφατικά και τα στέλνω.

Επτά ημέρες αφότου έχω στείλει τα δώρα του παιδιού, επικοινωνεί μαζί μου το ΚΤΕΛ και με ενημερώνει πως το δέμα μου επιστράφηκε ως «αζήτητο».

Αυτό ήταν…….. ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε. Πήρα τηλέφωνο στο πατρικό της, τους στόλισα κανονικά, μου το έκλεισαν και αποφάσισα πως η μόνη λύση για να ξαναδώ το παιδί μου είναι να βρω ένα σκασμό χρήματα, να κάνω 200 δικαστήρια, να αλλάξω πόλη διαμονής, να την εξαγοράζω, να λέω σε όλα ΝΑΙ!!!

Δυστυχώς χρήματα δεν βρήκα και έτσι δεν κατάφερα να κάνω ούτε δικαστήρια, ούτε να δημιουργήσω ένα σπιτικό στην πόλη διαμονής του παιδιού μου. Από τότε επικοινώνησα 2 φορές…….

Τη μία με ένα γράμμα, όπου ζητούσα να σκεφτεί σοβαρά την πρότασή μου να έρθει να βαπτίσουμε το παιδί μας, να τους κάνω τα έξοδα να έρθουν κάπου διακοπές και να βλέπω εκεί για 10 ημέρες το παιδί.

Η απάντηση ήταν να μου επιστραφεί το γράμμα, με την σημείωση «Το παιδί θα βαπτιστεί μόνο του όταν μεγαλώσει και θα το λένε…….. Δεν έκανες φορολογική δήλωση και σε πλήρωσα 70 ευρώ για να την κάνω μόνη μου εκπρόθεσμη. Άντε γεια».

Τη δεύτερη ήταν τηλεφωνικώς λίγο πριν κλείσει τα 3 χρόνια το παιδί, που νομικά θα είχα δικαίωμα να το παίρνω τριήμερα, αλλά ποιο παιδί να πάρω όταν δεν με γνωρίζει; Όταν δεν ξέρω αν του έχουν πει πως υπάρχω; Θα κάνω το παιδί λάφυρο και θα το διεκδικώ παρά τη θέλησή του, επειδή είμαι «πατέρας» ή έχω ένα κωλόχαρτο που μου δίνει το δικαίωμα;

Για όλους αυτούς τους λόγους την πήρα (βρήκα ένα τηλέφωνο εργασίας), με σκοπό να της ζητήσω να τους επισκεφτώ και να συζητήσουμε αν είναι καλό να μείνω 3 μήνες στην Πόλη τους, να μου φέρνει καθημερινά το παιδί να με συνηθίσει, έτσι ώστε μετά να με ακολουθεί ένα τριήμερο.

Δεν πρόλαβα να χαιρετήσω, η ερώτησή της ήταν που βρήκα το τηλέφωνο και λίγο αργά δεν θυμήθηκα πως έχω παιδί; Τι έχω κάνει εγώ για αυτό το παιδί;

Και όταν πήγα να της πω πώς να κάνω κυρία μου, που έχεις κόψει κάθε επικοινωνία με το παιδί μου;  Μου είπε πως είναι στην εργασία και ενοχλείτε. Της είπα ένα μπινελίκι και τελείωσε κάθε επικοινωνία μαζί της, άρα και με το παιδί μου.

Από εκείνη την ημέρα αγαπητέ «αναστατωμένε», η ζωή μου είναι άδεια……. Μοναδική ελπίδα να τη φωτίσει ο Θεός και να μην συμπεριφέρεται ως ένα εγωιστικό ζώο σε βάρος του παιδιού μας ή να πιάσω το τζόκερ (αφού δουλειά δεν έχω) και να μπορέσω να κάνω όσα μπορεί να κάνει κανείς με νόμιμο τρόπο.

Σημείωση: Η κυρία αυτή, είχε άλλο ένα παιδί όταν παντρευτήκαμε που ήταν 15 χρονών….. είχε να μιλήσει (πρόσεξε όχι να δει) από 7 χρονών, ήξερε πως ζει ο Πατέρας του από τη μηνιαία κατάθεση που του είχε επιβάλλει το δικαστήριο.

Η κυρία το έχει ξανακάνει……. Πάψε λοιπόν να βγάζεις αβίαστα συμπεράσματα, για τους Πατεράδες που χάνουν την επαφή με τα παιδιά τους. Ρώτησέ τους αν μπορείς να βοηθήσεις να τα βλέπουν και αν παραμείνουν αδιάφοροι αγνοώντας την βοήθειά σου, να γράψεις όσα θες……. Μαζί σου θα είμαι!!! Ήμαρτον με το τσουβάλιασμα!!!!

Περικλής

*Σημείωση: Σεβόμαστε την άποψη του φίλου μας και αναγνωρίζουμε το δικαίωμά του για επικοινωνία με το παιδί του αλλά και το πόσο ανεπίτρεπτο είναι, αυτή να παρεμποδίζεται. Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί ότι το άρθρο «Οι αληθινοί μπαμπάδες δεν φεύγουν ποτέ», δεν το έχει γράψει κάποιος από τους συντάκτες μας αλλά αποτελεί  μετάφραση και αναδημοσίευση από ξένη πηγή και ότι το υπογράφει πατέρας, όχι μητέρα όπως έχει ακουστεί και στο παρελθόν. Σας ευχαριστούμε!

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.