Ο μπαμπάς μου μας μεγάλωσε μόνος του με αυτοθυσία!

Όταν ήμουν 4 ετών, οι γονείς μου χώρισαν.  Στο δικαστήριο, ένας Καλιφορνέζος δικαστής  έδωσε την πλήρη επιμέλεια στον πατέρα μου, κάτι το οποίο στη συνέχεια έμαθα πως είναι πολύ ασυνήθιστο. Ο μόνος περιορισμός ήταν πως εγώ και η αδελφή μου θα περνούσαμε κάθε καλοκαίρι με την μητέρα μας. Θα έμενε στις ζωές μας, αλλά πλέον ο πατέρας μου θα ήταν αυτός που θα μας ετοίμαζε για το σχολείο, που θα μας καθοδηγούσε στην εφηβεία μας και θα μας υποστήριζε καθημερινά.

Μεγαλώνοντας, κατάλαβα τη δυσκολία του πατέρα μου να μεγαλώνει δύο μικρά κορίτσια. Μεγάλωσα σε μία περιοχή που επικρατούσε ακόμη η ιδέα των «ανορθόδοξων» οικογενειακών δομών, όπου ένας ανύπαντρος πατέρας ήταν δακτυλοδεικτούμενος και σε μερικούς προκαλούσε απέχθεια. Παρόλο  που το κρύβαμε χρόνια , θα ήθελα πλέον να φωνάξω όσο πιο δυνατά  μπορώ ότι όχι μόνο το ότι με μεγάλωσε ο μπαμπάς μου δεν ήταν μειονέκτημα, αλλά μου δίδαξε κιόλας το νόημα της αυτοθυσίας και σε βάθος χρόνων, με προετοίμασε να ακολουθήσω το δικό μου μονοπάτι  στη ζωή.

Λίγο μετά από την οριστικοποίηση του διαζυγίου, ο πατέρας μου, εγώ και η αδελφή μου μετακομίσαμε από τη Βόρια Καλιφόρνια στη Νέα Υόρκη. Ως ακαδημαϊκός στην Κινέζικη ιστορία, του δόθηκε η ευκαιρία να διδάξει σε ένα ειδυλλιακό πανεπιστήμιο, οπότε μετακομίσαμε και ετοιμάστηκε να ξεκινήσει αυτή τη νέα δουλειά  και μία νέα ζωή.  Δεν μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να πέρναγε από το μυαλό του σε αυτό το πρώτο του μοναχικό ταξίδι. Δεν ξέρω αν θα ήμουν τόσο δυνατή για να διαλέξω αυτόν τον δρόμο.

Πρέπει να αναφέρω ότι και οι δύο μου γονείς ήταν, και είναι, μέσα στη ζωή μου. Πάντα ένιωθα πως με αγαπούσαν και οι δύο. Περιέργως, ωστόσο, μεγαλώνοντας, όλοι σε όσους μίλησα για τη ζωή μου στο σπίτι, υπέθεταν πως η μητέρα μου είναι νεκρή.  Βλέποντας την ανησυχία στα πρόσωπα τους κάθε φορά που έλεγα σε κάποιον ότι ζω με τον πατέρα μου και την αδελφή μου, συνήθιζα πλέον να λέω, «Ναι, η μητέρα μου είναι μια χαρά. Ναι, ζει. Ναι, την βλέπω κάθε καλοκαίρι και μιλάμε κάθε εβδομάδα». Είναι αστείο το πόσο μπορεί μια κοινωνία να σαστίσει στο άκουσμα ότι ένας άνδρας μεγαλώνει παιδιά μόνος του. Για εμάς, έτσι ήταν η ζωή.

Ο πατέρας μου έμαθε να μου κάνει πλεξούδες και το πρωί να μας ντύνει με βαριά κοτλέ παντελόνια και ζιβάγκο για να μας προστατέψει από το κρύο του χειμώνα της Ανατολικής Ακτής. Μας έστελνε στο σχολείο, έλεγχε τα μαθήματά μας και παραμέριζε τις ανάγκες του για γυναικεία συντροφιά. Τώρα έχω μία μητριά, αλλά είναι πρόσφατο γεγονός· ίσως ο πατέρας μου να την έβλεπε όσο ήμασταν μικρές, αλλά εάν το έκανε, το έκρυψε καλά. Ποτέ δε σκέφτηκα τι σήμαινε αυτό. Ίσως η δουλειά του να μεγαλώνεις δύο παιδιά και μία δουλειά πλήρους απασχόλησης να ήταν αρκετά και τα ραντεβού να του φαίνονταν πολύ βαριά για το πρόγραμμά του. Ίσως να ήθελε να σιγουρευτεί πως θα μεγαλώσουμε και θα μπορούμε να ζήσουμε μόνες μας προτού αποφασίσει να βρει μία σύντροφο. Όταν σκέφτομαι τι εσκεμμένα στερήθηκε όλα αυτά τα χρόνια, η αγάπη μου γι΄  αυτόν βαθαίνει.

Είμαι αρκετά σίγουρη πως ο πατέρας μου ήταν αυτός που με πήγε πρώτη φορά σε γυναικολόγο – μία ανάμνηση που, ως επί των πλείστων, έχω μπλοκάρει. Πιστεύω πως θα είχε χειριστεί την πρώτη μου περίοδο με παρόμοια αυτοσυγκράτηση, αλλά είμαι απίστευτα ευγνώμον που συνέβη κατά τη διάρκεια επίσκεψής μου στη μητέρα μου. Κατά την εφηβεία μου, όταν πηγαίναμε στο σούπερ μάρκετ, ο πατέρας μου έκανε πως δεν έβλεπε  όταν έριχνα ένα κουτί σερβιέτες στο καρότσι, μαζί με τα δημητριακά. Δεν ντρεπόμουν, αλλά ως ένα 13χρονο κορίτσι που βίωνε τη σκληρή μετάβαση της εφηβικής ηλικίας, εκτιμούσα την στάση του.

Ως αποτέλεσμα του να έχω μεγαλώσει σε μονογονεϊκή οικογένεια, η αδελφή μου κι εγώ μάθαμε κάποιες ευθύνες νωρίτερα απ’ ότι οι περισσότεροι. Όταν ο πατέρας μου ήταν στη δουλειά, βάζαμε μόνες μας πλυντήριο, μαγειρεύαμε και φροντίζαμε η μία την άλλη. Μου αρέσει να σκέφτομαι πως αποκτήσαμε ακόμη και μία μορφή ανεξαρτησίας. Το να μεγαλώνεις παιδί μόνος δεν είναι εύκολο πράμα, αλλά το να έχεις παράλληλα μία δουλειά πλήρους απασχόλησης για να υποστηρίξεις αυτό το παιδί, είναι το ίδιο δύσκολο, αν όχι δυσκολότερο.

Θέματα περί άγαμων μπαμπάδων, δεν ακούγονται τόσο πολύ. Τα περισσότερα που γράφονται για το θέμα επικεντρώνονται στην ατομική πατρότητα ως ένα εμπόδιο στην ερωτική ζωή του πατέρα και προσφέρουν προσεκτικές συμβουλές γι΄ αυτούς που θέλουν να ξαναρχίσουν την ερωτική τους ζωή. Την ίδια στιγμή, οι γυναίκες θεωρούνται βιολογικά, περισσότερο “ταιριαστές” για την φροντίδα ενός παιδιού, ενώ οι άνδρες δεν εγκωμιάζονται για το ότι φέρνουν εις πέρας τις εύκολες δουλειές του σπιτιού.

Πολλοί άνθρωποι υποθέτουν ότι οι πατεράδες πρέπει να διδαχτούν υπευθυνότητα, ότι πρέπει να μάθουν την έντονη, προστατευτική φροντίδα που απαιτεί  η ανατροφή των παιδιών. Μεγαλώνοντας, άφησα πίσω μου το κοινωνικό μήνυμα ότι είναι στη φύση των ανδρών να αποφεύγουν την υπευθυνότητα της φροντίδας των παιδιών. Είναι το πιο παλιό, και λιγότερο διασκεδαστικό, αστείο στον κόσμο. Υπάρχουν ολόκληρες λεγεώνες από μπαμπάδες στον κόσμο, όπου, όπως ο πατέρας μου, ηρωικά μεγαλώνουν τα παιδιά τους μόνοι τους χωρίς πολλές φανφάρες. Λεγεώνες μπαμπάδων που κάνουν τους γιούς και τις κόρες τους τόσο υπερήφανους όσο εμένα ο μπαμπάς μου!

Πηγή:http://fusion.net