Κάποτε ήμασταν οικογένεια. Τώρα τι;

Είναι δυο εβδομάδες που έφυγε από το σπίτι. Δεν έχει που να μείνει και πότε κοιμάται στη μητέρα του πότε στην αδερφή του. Η εικόνα μου απρόσιτη, ψυχρή. Να γίνουν όλα τυπικά, να μην μαλώσουμε μπροστά στο παιδί. Πίσω από το προσωπείο μου, κρύβεται μια βραδιά όπως η αποψινή. Μόνο εγώ ξέρω πόσο πονάω. Όχι που χωρίσαμε. Αλλά που η μοναξιά πλέον, μοιάζει αφόρητα με εκείνη που ζούσα δίπλα του.

Κάποτε άκουγα τους άλλους να λένε «Δεν πήγαινε άλλο» και το θεωρούσα τετριμμένο. Σήμερα το ζω. Πρώτη φορά μιλάει η λογική, πρώτη φορά μετά από 12 χρόνια μαζί του. Κουράστηκα να νιώθω υπό στο πλαί του. Κουράστηκα να απολογούμαι και να ανακρίνομαι για το παραμικρό. Κουράστηκα να μην νιώθω την αγάπη, τη συντροφικότητα, την υποστήριξη τα τελευταία 6 χρόνια. Δεν του συγχώρησα ποτέ τα δυο παιδιά που έχασα. Ίσως να είμαι ακόμα θυμωμένη μαζί του και σε αυτό, να έχει προστεθεί και ο θυμός μου που ήταν πολύ πατέρας και καθόλου σύντροφος.

Ξαφνικά η καθημερινότητά μου άλλαξε. Παλιότερα πηγαίναμε σούπερ μάρκετ μαζί, γελούσαμε με τον μικρό, τραβούσαμε τα προιόντα από τα ράφια και μαλώναμε γιατί δεν έκανα γρήγορα λες και μας κυνηγούσαν. Λίγο αργότερα πήγαινε μόνος του με το παιδί. Σήμερα πηγαίνω εγώ. Είμαι ατημέλητη, ούτε καν ξέρω τι φοράω. Σπρώχνω το καρότσι και επάνω του το παιδί. Σέρνομαι στους διαδρόμους, δεν θυμάμαι τι θέλω. Δεν θυμάμαι γιατί μπήκα. Κοιτάζω στη πόρτα και βλέπω τη φιγούρα μου ακριβώς 2 χρόνια πρίν από σήμερα. Αδυνατισμένη… γελαστή…στον κόσμο μου. Πόσο όμορφο φαινόταν κάποτε το ψέμα μας!

Γυρίζω στο σπίτι. Δεν είναι κανείς. Βάζω τα πράγματα στο ψυγείο αφού πρώτα βάλω ένα βίντεο στον υπολογιστή να απασχολήσω το παιδί μέχρι να τακτοποιήσω τα ψώνια. Αντικατέστησα τον πατέρα με το βίντεο. Τον εαυτό μου με το ίντερνετ. Ξυπνάω το επόμενο πρωί. Πονάει όλο μου το σώμα. Περίμενα να κοιμηθεί ο μικρός για να δουλέψω στον υπολογιστή. Μερικές φορές σκέφτομαι μήπως πληρώνω το τίμημα της νέας μου δουλειάς. Μήπως αυτή φταίει που γίναμε έτσι τελικά. Κι ύστερα έρχομαι στα συγκαλά μου. Κανείς δεν χώρισε επειδή αυξήθηκαν οι επαγγελματικές του υποχρεώσεις. Απλά αυτές έβγαλαν γρήγορα γρήγορα στο φως, τις τρύπες όπου έμπαζε η αγάπη.

Παραγγέλνω πίτσα για μεσημεριανό και στο παιδί δίνω κρουασάν. Έχω πολύ δουλειά και δεν έχω κουράγιο να μαγειρέψω. Ούτε πρίν είχα. Δεν ξέρω πότε θα έχω. Φοβάμαι πως τα χάνω και δεν είμαι καλή μητέρα. Του φωνάζω συνέχεια, με εκνευρίζει εύκολα, του δείχνω βίντεο για να μην με ενοχλεί, του δίνω σοκολάτες για να μην ρωτάει. Τα βράδια γέρνει πάνω μου, μου λέει «Σ’ αγαπώ μαμά». Κι όπως ο μπαμπάς του, έτσι κι αυτός, ξέρω πως το λέει περισσότερο από ανασφάλεια γι΄αυτό που μας συμβαίνει και λιγότερο από αγάπη. Δεν μπορεί να αγαπάει έναν άνθρωπο που τον μαλώνει και τον ταΐζει κρουασάν. Δεν γίνεται.

Οι εποχές που έρχονταν οι φίλοι μας στο σπίτι και γελούσαμε, πέρασαν γρήγορα και δεν θα ξαναρθούν. Ίσως όχι με οικοδέσποινα εμένα. Τα κομμάτια στη πίτσα είναι πια 6, όχι 12. Στο ψυγείο δεν υπάρχουν πια τα πράγματά του και στη ντουλάπα του, τα ρούχα που δεν πρόλαβε να πάρει στέκουν φρεσκοσιδερωμένα και ανέπαφα. Σαν να πέθανε. Κοιτάζω τις φωτογραφίες της βάφτισης. Μιας βάφτισης που έκανα υπερπαραγωγή, που έβγαλα όλο μου το άχτι, γιατί ποτέ του δεν καταδέχτηκε να με κάνει νύφη. Στις φωτογραφίες γελάμε. Ο μπαμπάς του τον σηκώνει ψηλά, τον πετάει στον αέρα, είναι ευτυχισμένος. Κι εγώ είμαι. 2 μέρες μετά μάζεψα τα πράγματά μου και πήγα με το παιδί στους γονείς μου. Εκείνη ήταν η πρώτη φορά απ’ τις πολλές που ακολούθησαν.

Είχα φύγει άλλες 2 φορές μετά από τότε. Πήγαινα, ηρεμούσα με τον μικρό και επέστρεφα. Με την ελπίδα πως θα τα βρίσκαμε. Αλλά πώς να τα βρείς με έναν άνθρωπο που αρνείται να συζητήσει; Που δεν ξέρεις τι κάνει η οικογένειά του, οι φίλοι του, οι συνάδελφοί του γιατί δεν σου λέει ποτέ τίποτα από όσα συμβαίνουν στη ζωή του; Που δεν σου λέει ούτε πότε θα πάρει άδεια από τη δουλειά του και στο τέλος δεν συμπίπτουν καν οι διακοπές σας;

Πρίν ένα μήνα, στο γάμο ενός φίλου μας, είδα μια φίλη του, σε προχωρημένη εγκυμοσύνη. «Καλά δεν μου είπες ότι η Χριστίνα περιμένει παιδί;» τον ρώτησα. Δεν απάντησε. Και δεν ήταν η εγκυμοσύνη της Χριστίνας το πρόβλημα. Ήταν που δεν ήθελε να μοιράζεται ούτε την απειροελάχιστη καθημερινότητά του, μαζί μου. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έμενε στο γάμο μας, αφού δεν μ΄αγαπούσε. Γιατί όταν του ζήτησα να χωρίσουμε, την αμέσως επόμενη μέρα, μου ζήτησε να τα ξαναβρούμε. 12 χρόνια πλήρωνα τις ανασφάλειές του. Και τις δικές μου. Μετέφρασα το βόλεμά του, «αγάπη» και τον παντρεύτηκα, ελπίζοντας πως η επιλογή μου ήταν σωστή και το ένστικτό μου λάθος. Αποδείχτηκε το αντίστροφο. Μέσα μου βαθιά ξέρω πως αυτός ο άνθρωπος δεν μ’ αγάπησε ποτέ. Κι αν αυτή τη στιγμή γράφω και κλαίω είναι γιατί ζήσαμε μαζί τόσα πολλά και πια δεν γνωριζόμαστε. Γιατί όσο κι αν πονάω, νιώθω πιο ήρεμη που έφυγε. Κι απ΄όλα περισσότερο αυτό που με πειράζει, είναι την απουσία του, που πάω να συνηθίσω…

Κάποια

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.