Γιατί μαμά; Γιατί με μεγάλωσες με το πρότυπο της νυφούλας;

“Γιατί μαμά;”. Είναι μια ερώτηση που τη κάνουν συχνά τα παιδιά μου. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή…

Το 1995 πρωτοήρθα να ζήσω στο νησί με μια μικρή βαλίτσα γεμάτη όνειρα, ελπίδες και θυσίες για έναν άνθρωπο, νησιώτη, κι εγώ παιδί της πόλης τότε. Ήμουν 20 χρονών κι εκείνος 21-παιδιά σχεδόν-αλλά εγώ είχα ήδη ένα διαζύγιο στο ενεργητικό μου, με πολύ πικρές ιστορίες και άδοξο τέλος.

Απογοητευμένη από τη πόλη, πήγα αρχικά διακοπές στο νησί, όχι για να παντρευτώ αλλά για να ξεφύγω από τις δυσκολίες της μεγαλούπολης. Δεν είχα παιδιά από το πρώτο μου γάμο παρά μόνο 8 χρόνια χαμένα. Τον πρώτο τον ήξερα από μικρό παιδί, έδωσα μια σκληρή μάχη μαζί του αλλά την κέρδισα κι όσο κι αν προσπάθησα, εκείνος έφυγε στο τέλος και μετά από χρόνια, απ’ ότι έμαθα, με άδοξο τέλος και θάνατο. Πληγωμένη λοιπόν, πήγα στην επαρχία για να ξεχάσω, να ξεφύγω και ίσως να απαγκιστρωθώ από κάτι άλλο. Εκεί γνώρισα τον άντρα μου…

Τον ερωτεύτηκα αμέσως κι εκείνος το ίδιο. Ζήσαμε μαζί σχεδόν 20 χρόνια. Κάναμε 2 παιδιά, 13 και 8 ετών σήμερα. Ποτέ δεν με κατάλαβε, ποτέ δεν ταίριαξαν τα χνώτα μας. Μαύρο εκείνος, άσπρο εγώ και μόλις πέρασε το πρώτο καρδιοχτύπι, ήρθαν και εκείνοι οι ατελείωτοι χειμώνες μοναξιάς και απόγνωσης που κατάλαβα πως δεν ήταν το νησάκι που θα ζούσα τον έρωτά μου. Άρχισε να βγαίνει μόνος, να ξενυχτά ως το πρωί, να μην μιλάμε, να μην βγαίνουμε μαζί, να μην τρώμε καν μαζί. Βλέπεις οι γυναίκες στην επαρχία, δεν βγαίνουν, δεν περιποιούνται τον εαυτό τους, δεν μιλούν, δεν αντιδρούν. Μετά σταμάτησε και το σεξ, νύχτες, χρόνια ατελείωτης μοναξιάς. Το’ βλεπα από την αρχή, το ήξερα αλλά πώς να γυρίσω πίσω; Δύο διαζύγια; Οι γονείς μου ούτε να το ακούσουν! “Αυτός είναι καλός, δεν είναι σαν τον πρώτο, εκείνον τον πρεζάκια, είναι κύριος”. Αμ δε!!

Άρχισε να με χτυπάει, να με εξευτελίζει. Όμως είχα τη δική μου μικρή 3 μελή οικογένεια, εμένα και τα παιδιά μου που τα λάτρευα και τα λατρεύω, το μικρό σπίτι στο λιβάδι που ονειρεύτηκα, τα αδέσποτα ζωάκια που φρόντιζα, κι έτσι ζούσα στο συννεφάκι μου. Βολεύτηκα, άραξα, τακτοποιήθηκα πίσω από τα θέλω μου, πίσω από τη πραγματικότητα. Με τα παιδιά μου φιλοσοφούσαμε τη ζωή, μιλάγαμε για όλα, όσα δηλαδή μπορούσαν να αντιληθούν και να καταλάβουν. Γιατί μαμά; Γιατί έκανες παιδιά αφού τα έβλεπες; Δεν πάει, δεν κολλάει. Χρόνια υπομονής, χρόνια βολεμένα αλλά στερημένα από χαρά, από καθημερινότητα, από έρωτα, από αγάπη!

Ένα πρωί, φέτος τον Αύγουστο, μου ανακοίνωσε ότι βρήκε άλλη, 22 χρονών εκείνη, εγώ πλέον 43. Ότι είναι από ξένη χώρα, νέα, όμορφη όπως ήμουν κι εγώ κάποτε και θα ζήσει μαζί της.

Χαμογέλασα, ναι χαμογέλασα. Ένιωσα κάτι να σπάει μέσα μου αλλά όχι από αγάπη, από αγανάκτηση. Ναι ρε γαμώτο, θα φύγει επιτέλους, θα χωρίσουμε και όλοι θα πούν ότι να βρήκε άλλη, δεν έφταιγε εκείνη. 20 χρόνια συν 8 χαμένα από τη ζωή μου, χαμένα σε σχέσεις, σε γάμους, σε λόγια τρίτων που βασίστηκα, αθάνατη Ελληνική οικογένεια που μας έκαψες!!

Του είπα αρχικά να χειριστεί όσο μπορεί σωστά τη σχέση μας με τα παιδιά, να μου δώσει χρόνο να βρώ δουλειά, να με περιμένει λίγο να τακτοποιηθώ για να ζήσω αξιοπρεπώς με τα παιδιά. Δεν το έκανε, με χτύπησε, πήγα στην Αστυνομία, πρώτη φορά στη ζωή μου αψήφησα κανόνες και οικογένεια και σκέφτηκα μόνο τα παιδιά μου. Γιατί να βλέπουν όλα αυτά; Και πιο πολύ η κόρη μου, γιατί να μάθει ότι όλα πρέπει να τα υπομένει μια γυναίκα; Ήρθε το περιπολικό, τον έβγαλε από το σπίτι κι ας είναι στο όνομά του (βλέπεις, όλα στο όνομά του ήταν κι ας έδωσα λεφτά κάποτε να τα χτίσει. Χρόνια και λεφτά, χαμένα!).

Βρήκα δουλειά σε μια καφετέρια, μάζεψα λεφτά, έβαλα δικηγόρο, βγάλαμε συναινετικό διαζύγιο, υπέγραψε 200 ευρώ για κάθε παιδί και ότι θα μείνουμε σε αυτό το σπίτι μέχρι να ενηλικιωθεί ο ένας, ο μικρός. Πήρα τα πάνω μου όσα κι αν άκουσα και ακούω ακόμα. Πολλοί πήραν το μέρος του, “έπρεπε να είχες κάνει υπομονή, φάση είναι θα του περάσει” μου έλεγαν. Μα δεν θέλω να κάνω άλλη υπομονή γιατί δεν έχω! Έφυγε η ζωή μου, ακούγοντας τους άλλους!

Πλέον ζω ήρεμη με τα αδέσποτα ζωάκια μου, τα παιδάκια μου, τη δουλειά μου. Ναι θέλω χρόνο ακόμα να ηρεμήσω, αλλά είμαι καλά. Ζω στο νησί που έμαθα να ζω, δεν ξαναγυρίζω στη πόλη που δεν υπάρχουν πια δουλειές να θρέψω τα παιδιά μου, και παλεύω. Είμαι χαρούμενη που κάλλιο αργά παρά ποτέ, έκανα μια φορά, αυτό που ήθελα!

Και όταν με ρωτούν τα παιδιά “Γιατί μαμά;” λέω την αλήθεια. Γιατί παιδιά μου, τη ζωή αξίζει να τη ζείς όχι να τη θάψεις στα πρέπει των άλλων. Μέσα μου όμως σκέφτομαι “Γιατί μαμά; Γιατί με μεγάλωσες με το πρότυπο της νυφούλας;”.

Άννα

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Άφησε το σχόλιό σου, στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!