Έζησα την απόλυτη κακοποίηση απ΄τον πατέρα μου και την αδερφή του!

Η μαμά μου παντρεύτηκε τον μπαμπά μου επειδή της προξένευαν έναν άλλον που δεν τον ήθελε. Ούτε τον μπαμπά μου ήθελε. Ηταν όμως πνεύμα ανεξάρτητο και αφου δεν ήθελε το προξενείο πήγε και πήρε αυτόν που την ήθελε. Ηταν 16 χρόνια μεγαλύτερός της. Εκείνη ήταν 19. Την πρώτη βδομάδα μετά τον γάμο θα πήγαιναν θέατρο μαζί με την αδελφή του μπαμπά μου και τον άντρα της. Θα πω μετά γι’αυτή. Η μαμά μου είπαμε….19. Μοντέρνα και κοκέτα. Εβαφε τα νύχια της. «Που το βρήκες αυτό;» λέει ο μπαμπάς. «Το αγόρασα» απαντάει η μαμά. Το πήρε ο μπαμπάς και το εκσφενδόνισε έξω από το παράθυρο.

Την αγαπούσε τη μαμά μου μέχρι τον θάνατό του. Δεν ενδιαφερόταν όμως για παιδιά. Μας ανέχτηκε μόνο επειδή μας ήθελε όσο τίποτα άλλο στον κοσμο η μαμά μου, κι ας μην την άφησε να μείνει στο κρεβάτι όταν έγκυος στον αδελφό μου έκανε αιμοραγία. «Αν είναι να είσαι στο κρεβάτι καλύτερα να το χάσεις. Θα κάνεις άλλο». Δεν το έχασε τότε. Αν η μαμά μου έλεγε «Μου πονάει το δόντι μου» εκείνος έτρεχε. Αν όμως έλεγε “το παιδί θέλει φάρμακα γιατί θα πεθάνει” ο μπαμπάς έλεγε «ε! αν είναι να πεθάνει ας πεθάνει. Και τι να κάνω;».  Ατυχώς αυτό το άκουσα χωρίς να το θέλουν, εννοείται. Ηταν την εποχή της ασιατικής γρίπης. 6 χρόνια μετά έκανα κάθε χρόνο ενέσεις. Και μέχρι που η μαμά μου «έφυγε» το έφερε βαρέως που το είχα μάθει. Δεν ήθελε.

Πολλές φορές, πριν πεθάνει ο πατέρας μου, σκεφτόμουν πως όταν θα πεθάνει δεν θα έχω τίποτα καλό να θυμάμαι από εκείνον.  Είχα δίκιο. Καυγάδες, βρισίδι, και φωνές. Ήμουν περίπου 15, ήταν η γιορτή της μαμάς μου και μαζί με τον αδελφό μου της κάναμε δώρο ένα μπρελόκ σε σχήμα κλειδαριάς με σμάλτο. Μαζεύαμε το χαρτζιλίκι καιρό. Η μαμά μου μόλις το είδε το λάτρεψε. Δυστυχώς μετά από λίγο εμφανίστηκε ο μπαμπάς μου και απαίτησε να μάθει πόσο το είχαμε αγοράσει. Ακούγοντας την τιμή άρχισε να βρίζει ότι ήταν κλεψιά και μας κορόιδεψαν και το βούτηξε να το πάει πίσω. Με τα πολλά τον μεταπείσαμε και η μαμά μου το είχε στα κλειδιά της για πάρα πάρα πολλά χρόνια μέχρι που το έχασε μαζί με τα κλειδιά.

Μιά άλλη φορά πάλι, Γ λυκείου εγώ, είχε βγεί η μόδα με τα σακ βουαγιάζ για τα βιβλία και ήθελα οπωσδήποτε ένα τέτοιο. Μετά από άπειρα παρακάλια είχε υποσχεθεί ότι θα μου το αγόραζε για τα γενέθλιά μου. Ξύπνησα εκείνο το πρωί χαρούμενη. Σχολείο πήγαινα στην Αθήνα. Του ζήτησα τα χρήματα να το αγοράσω. «Τον Χ…σου την Πα….σου, να γ…ω τον κερατά που σε έκανε». Πήγα στο σχολείο σε κατάσταση σοκ. Είχαμε καθηγητή έναν παπά. Καλή του ώρα αν ζεί. Αυτός με ηρέμησε όταν με είδε έτσι όπως ήμουν. Μια βδομάδα έμεινα στη θεία μου δεν μπορούσα να γυρίσω στο σπίτι.

Ηταν σατράπης. Ήθελε «να σκίσει την γάτα» Η μαμά μου δεν μπορούσε χωρίς την άδειά του να κάνει τίποτα. Ούτε ένα τασάκι δεν μπορούσε να αγοράσει. Συζητήσεις μαζί του δεν μπορούσαν να γίνουν. Ποτέ. Έτσι και του έλεγες  κάτι διαφορετικό από αυτό που έλεγε εκείνος, χτύπαγε το χέρι στο τραπέζι, άρχιζε τα γαλλικά και έληγε η συζήτηση.

Οταν ήμουν περίπου 12 χρονών η μαμά μου άρχισε να δουλεύει φασόν για να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της ηλικίας μας. Ο μπαμπάς μου ήταν επιπλοποιός, κατα κοινή ομολογία καταπληκτικός μάστορας. Ενα μεροκάματο ομως, δεν έφτανε για φροντιστήρια, αγγλικά κλπ. Οταν όμως άρχισε η μαμά να δουλεύει εκείνος σταμάτησε για να την βοηθάει υποτίθεται. Πηγαινοέφερνε το εμπόρευμα, μας έφτιαχνε γάλα, σφουγγάριζε…με γαλλικά ολα αυτά.

Σιχαίνομαι τις δουλιές του σπιτιού.  Η μαμά μου για αρκετά χρόνια το μόνο δρομολόγιο που έκανε ήταν από το ισόγειο που ήταν το εργαστήρι στον όροφο του σπιτιού. Οταν ήμουν γύρω στα 15 κι επειδή από 2,5 χρονών είχα πρόβλημα με τα μάτια μου (άρχισα να φοράω γυαλιά από 2,5 χρονών. Η μάμα μου το εισητήριο το μάζευε δεκάρα δεκάρα. Κάποιες βδομάδες που δεν κατάφερνε να μαζέψει τα χρήματα για να με πάει την επόμενη επίσκεψη οι γιατροί της φώναζαν οτι γέμιζε την καρδάρα με γάλα και μετά την κλώτσαγε) πήγα με την μαμά μου στο οφθαλμιατρείο. Μετά από εκεί θα πηγαίναμε να πιούμε «πορτοκαλάδα» (τότε δεν επινες καφέ στα 15). Περνάω εγώ την άδεια Ακαδημίας και κάπου στη μέση ακούω μία φωνή «εμένα που με αφήνεις;». Εκεί κατάλαβε ότι είχε πάθει αγοραφοβία. Από το πήγαινε-έλα σε ένα κλιμακοστάσιο πάνω-κάτω, τόσα χρόνια. Το ξεπέρασε μόνη της. Ηταν δυνατή.

Εκείνη την περίοδο περίπου ο πατέρας μου άρχισε το τροπάριο «πάρε τα παιδιά σου και φύγε». Κάθε συζήτηση μαζί του έπεφτε στο κενό. Προσπαθούσε να βγάλει την μαμά μου τρελή. Δεν ήταν. Εφτασα στα 18 είχα τελειώσει το Λύκειο και σε κάποια στιγμή έντονη με το «πάρε τα παιδιά σου και φύγε» και αφού πλεον τον βουτηξα από τον γιακά και μας χώρισε φιλικό πρόσωπο που ήταν στο σπίτι, είπα στην μαμά μου ότι εγώ πλέον δεν μπορούσα να ζήσω έτσι κι έφυγα. Εννοείται ότι το βράδυ γυρισα, αλλά η μαμά μου πλέον πήρε την απόφαση ότι δεν πήγαινε άλλο. Σε 2 βδομάδες είχαμε βρεί σπίτι και είχαμε πάει. Μόνο με δύο κουβέρτες και δυο μονά κρεβάτια. Τον αδελφό μου τον είχε αφήσει πίσω, 14 ετών τότε, επειδή σκόπευε να γυρίσει. Δυναμική γυναίκα όσο λίγες αλλά το διαζύγιο δεν ήταν στην νοοτροπία της. 5 μέρες μετά, 11 την νύχτα χτύπησε το κουδούνι.  Ηταν ο αδελφός μου. Τον είχε διώξει. Δεν γύρισε ποτέ πίσω. Ο μπαμπάς μου όμως πέθανε στα χέρια της και εγώ για εκείνην όσα κι αν έκανα όταν αρρώστησε και τους 6 μήνες που κράτησε μέχρι να «φύγει» δεν έκανα ούτε τα μισά απ’ όσα εκείνη γι’ αυτόν. Κι ας τον μισούσε.

Πολύ απλά, το είπα και στην αρχή, δεν τον ενδιαφέραμε εμείς. Μόνο η μαμά μου. Σε σημείο που όταν έχασα τον αδελφό μου στα 23 του, την τρίτη ημέρα από την κηδεία, που μας έχει πάρει με το ζόρι μία φίλη (παντρεμένη πλεον εγώ τότε και με παιδί) να μας ταίσει κάτι η μαμά μου πήρε τηλέφωνο ….της είχε ριχτεί. Πολλά χρόνια μετά από αυτό σήκωσε και χέρι πάνω της και μάλιστα μπροστά στο παιδί μου.

Η συμπεριφορά του απέναντί μας, και απέναντί μου μέχρι τον θάνατό του ήταν ανάλογη του τι μηνυματος ήθελε να στείλει στην μαμά μου. Ηθελε να την καλοπιάσει; Αν του ζήταγα τον ουρανό με τα άστρα θα μου τα έδινε. Ηθελε να την στενοχωρήσει; Μια καρφίτσα να ζήταγα θα ήταν αδύνατον να την πάρω.

Και εκτός από την απόρριψη που ένοιωθα από τον μπαμπά μου είχα και άλλη απόρριψη. Από την αδελφή του. Με μισουσε και με αγαπούσε ταυτόχρονα. Με αγαπούσε, θέλω να πιστεύω, λόγω συγγένειας και αίματος ..ήμουν και χαριτωμένο παιδάκι. Με μισούσε διότι αντιπροσώπευα αυτό που δεν μπόρεσε να αποκτήσει εκείνη ποτέ σε αντίθεση με τον αδελφό της. Ενα παιδί. Ποτέ μα ποτέ δεν άκουσα από εκείνη ένα μπράβο, έναν έπαινο, κάτι. Μόνο αρνητικά σχόλια. Η τάδε είναι καλύτερη στο σχολείο, η άλλη είναι καλύτερα σε κάτι άλλο. Εγώ πότε δεν ήμουν καλή σε τίποτα. Μέχρι που κατάλαβα στα 16 μου τί ήταν αυτός ο βήχας που είχα όποτε έμενα μαζί της. Αντίδραση. Πάντα ήθελα να είμαι μαζί της και όποτε ήμουν μαζί της δεν άντεχα. Ηταν για μένα δεύτερη μάνα αλλά δεν το κατάλαβε ποτέ. Πρίν 20 χρόνια έβγαλα από μέσα μου όσα είχα και δεν είχα μαζεψει και έκτοτε δεν την ξαναείδα. Συμπτωματικά έμαθα τον θάνατό της. Εχω κλάψει πάρα πολύ για εκείνη, ποτέ όμως δεν μετάνοιωσα για εκείνον τον καυγά.

Είμαι 50 και ζηλεύω αφάνταστα. Τους φίλους, γνωστούς , συναδέλφους κλπ που αγκαλιάζουν τον μπαμπά και τους θείους τους. Που τρέχουν σε αυτούς για υποστήριξη. Που τρέχουν σε αυτούς σε χαρές και λύπες. Εγώ τελικά εκτός από μία μαμά και έναν αδελφό για λίγο, δεν είχα ποτέ τίποτα άλλο. Θα πείτε έχω τα παιδιά μου. Ναι αλλά όσο αγάπη κι αν έχουμε μεταξύ μας δεν μπορούν να υποκαταστήσουν έναν μπαμπά.

Σκέφτομαι πολλές φορές όλη αυτή την κακοποίηση που είχα υποστεί από δύο πρόσωπα που τα αγαπούσα και τι αυτό έχει αφήσει στην ψυχή μου, στην νοοτροπία μου, στην προοπτική μου. Πόσα από αυτά πέρασα στα παιδιά μου; Πόσο με έχουν καθορίσει στις επιλογές μου για τα πάντα, από τους συντρόφους μου μέχρι τις φιλίες μου και τις σχέσεις μου στο εργασιακο μου περιβάλλον;

Και αυτά που έχω γράψει είναι η κορυφή του παγόβουνου. Την ζωή της μαμάς μου, και κατά συνέπεια και την δική μου,  κι ας ακουστεί υπερβολικό, ακόμα και ο Φώσκολος δεν θα μπορούσε να την σκεφτεί και να την κάνει σενάριο. Ισως άλλη φορά σας πω.

Παντρεύτηκα έναν άντρα…μαντέψτε…..περίπου σαν τον μπαμπά μου. Αχρηστο. Τον χώρισα. Εκανα σχέσεις μετά. Αλλοι καλύτεροι άλλοι πάνω κάτω το ίδιο. Κακοποίηση οποιουδήποτε είδους απο σύντροφο δεν έχω βιώσει. Ισως επειδή από μικρή είχα συνειδητοποιήσει την κατάσταση, και ίσως ακομα, επειδή από παιδί έχω διαβάσει πολύ, απο άρλεκιν έως φιλοσοφία και ψυχολογία, μπορούσα και έβλεπα στους άλλους από την αρχή πράγματα που κανονικά θα τα είχα -αν- αντιληφθεί πολυ αργότερα και έκανα πέρα. Και από κάποιο σημείο και μετά έκανα και την σύγκριση μεταξύ αυτών και του μπαμπά μου. Ομοιότητες και διαφορές. Εντάξει όχι πάντα -είπαμε ο έρωτας τυφλώνει- αλλά τις περισσότερες φορές.  Ισως γιατί από την μαμά μου πήρα περισσότερη αγάπη απ’ όσο θα μπορούσα να πάρω από όλους μαζί και ακόμα άλλους τόσους και έτσι απέκτησα αντισώματα στις κακές σχέσεις.

Ομως…αυτό το αγκάθι μέσα μου πολύ πονάει ρε γαμώτο. Αυτό το «γιατί;».

Χρύσα

*Η παραπάνω ιστορία έχει αναρτηθεί από μέλος του φόρουμ μας, στο Social.singleparent.gr 
Μπορείς να γίνεις κι εσύ μέλος, να μιλήσεις με άλλους μονογονείς και όχι μόνο και να μοιραστείτε κοινά βιώματα και εμπειρίες, κάνοντας εγγραφή εδώ