Εμείς οι δυο πάντα στα κρυφά…

Τον γνώρισα όταν ήμουν 14 και εκείνος 20. Ζήσαμε έναν πλατωνικό αλλά μεγάλο έρωτα. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με άγγιξε κυριολεκτικά και μεταφορικά.  Τον ερωτεύτηκα σαν τρελλή, τον έβλεπα και έλιωνα. Βγαίναμε κρυφά τα βράδια. Το έσκαγα από το φροντιστήριο ή το σχολείο για να τον δω. Με φιλούσε και έσβηνα. Μου τραγουδούσε «Αγάπα με τις ώρες που μπορείς» και κλαίγαμε από αγάπη. Φυσούσε και με τύλιγε σφιχτά μές στο μπουφάν του, στην αγκαλιά του. Δίναμε ραντεβού στις 3 το πρωί για να με πάρει τηλέφωνο και να μιλήσουμε χωρίς να μας ακούσουν οι γονείς μου και ζούσαμε για τα Σαββατόβραδα, που μπορούσα να λέω στους γονείς μου δήθεν ότι πάω σινεμά. Καθόμουν στα πόδια του και κάναμε όνειρα. Η σχέση μας κράτησε μόλις 2 μήνες. Τους 2 καλύτερους μήνες της ζωής μου. Μου έκανε δώρο ένα κολιέ με μισή καρδιά. Είμαι 34 και το φορώ ακόμα…

Οι γονείς μου δεν ήθελαν αυτή τη σχέση «Είναι μεγάλος, τι θέλει μ΄εσένα το παιδάκι;» μου έλεγαν. Δεν ήμουν παιδάκι ούτε αυτός ήταν μεγάλος. Το μόνο που ήμασταν ήταν ερωτευμένοι. Δεν το δέχονταν. Κάτι τόσο φυσικό, το έκαναν να φαίνεται παράνομο. Όσο ήθελα να το ζήσω, άλλο τόσο με εμπόδιζαν. Άρχισαν να με ελέγχουν πιο στενά. Να με πηγαινοφέρνουν από το φροντιστήριο. Να απαντούν σε όλα τα τηλέφωνα. Μπήκαν μπροστά δήθεν για να μην καταστρέψω τη ζωή μου και κατέληξαν να μου καταστρέψουν τη ψυχή. Χωρίσαμε.

Δεν θα τη ξεχάσω ποτέ εκείνη τη μέρα. Μου το είπε στο τηλέφωνο, δεν είχε το θάρρος να με κοιτάξει στα μάτια. Δεν ήθελε να τελειώσουμε αλλά και εκείνος δεν άντεχε να τον αντιμετωπίζουν έτσι. «Ίσως οι γονείς σου να έχουν δίκιο» μου είπε. Τότε θύμωσα, τώρα τον καταλαβαίνω. Ήθελε να το ζήσει και δεν τον άφηναν. Ίσως και να φοβήθηκε. Και έφυγε. Από τότε δεν ήμουν ποτέ πια η ίδια.

Πήρα τους δρόμους. Οι γονείς μου νόμιζαν πως με το τέλος αυτής της σχέσης, θα γυρνούσα στα μαθήματά μου. «Θα το ξεχάσεις γρήγορα» μου έλεγαν. Εγώ όμως δεν ξέχασα. Χειροτέρεψα. Τα βράδια πήγαινα και καθόμουν στο παγκάκι που καθόμασταν μαζί, κοιτούσα τα γράμματα που σκαλίζαμε και έκλαιγα. Μια μέρα με έπιασε η βροχή στο πάρκο και γύρισα μούσκεμα. Τις νύχτες ξημερωνόμουν στη κουζίνα του σπιτιού, καθόμουν στα σκοτάδια, κάπνιζα κι έκλαιγα. Ένα πρωί δεν μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου απ’ το κλάμα. Τον έπαιρνα τηλέφωνο και το έκλεινα. Πονούσα τόσο που νόμιζα πως η καρδιά μου θα ΄βγαινε από το σώμα μου. Δεν τον κυνήγησα όμως, δεν τον διεκδίκησα. Δεν προσπάθησα να τον πείσω να γυρίσει. Κι αυτό ήταν το λάθος μου. Εγώ τον άφησα ελεύθερο για να μην τον «πνίξω» κι εκείνος περίμενε από μένα ένα σημάδι ότι άξιζε να το παλέψει. Χαθήκαμε.

Πέρασα ένα καλοκαίρι πιο ψυχρό κι από χειμώνα. Κάπνιζα το ένα τσιγάρο πίσω απ’ το άλλο. Έφυγα για δουλειά λίγο έξω απ’ την Αθήνα για να μην τον σκέφτομαι και τα βράδια, πήγαινα σε κάποιο καρτοτηλέφωνο και έπαιρνα ν΄ακούσω τη φωνή του. «Μαρία μίλα μου» μου είπε ένα βράδυ. Ήξερε πως ήμουν εγώ, γι αυτό ήταν πάνω από το τηλέφωνο. Μήνες. Αλλά ένιωθα θυμωμένη, προδομένη. Ένιωθα πως στη πρώτη δυσκολία, εγκατέλειψε. Κι ο εγωϊσμός, μου έκλεινε το ακουστικό.

Ενάμιση χρόνο μετά, έκανα άλλη σχέση. Για να ξεχάσω. «Κρεμάστηκα» απ’ αυτόν τον άνθρωπο για να μην τον σκέφτομαι, αλλά δεν τα κατάφερα. Χώρισα,  γιατί δεν άντεχα άλλο να προσποιούμαι. Αγαπούσα εκείνον, μόνο εκείνον, κι έπρεπε να δεχτώ πως ίσως να έμενα μόνη μου για πολύ ίσως και για πάντα. Είχαν περάσει 6 χρόνια και δεν μπορούσα να τον ξεπεράσω με τίποτα. Άρχισα να του στέλνω γράμματα. Να του γράφω πόσο τον αγαπούσα, πόσο μισή ένιωθα χωρίς εκείνον. Με πήρε τηλέφωνο και συναντηθήκαμε ξανά, 6 χρόνια μετά. Ήμουν 20 χρονών. Είχα δική μου δουλειά και ελευθερία απ’ τους γονείς μου αλλά εκείνος πια ήταν αλλού. Είχε 5 χρόνια σχέση με άλλη. Με πήρε με το αμάξι του και με πήγε ένα Ανοιξιάτικο βράδυ στη θάλασσα. Με φίλησε κι έχασα τον κόσμο. Ήμασταν ένα μήνα μαζί. Στα κρυφά. Το΄χε η μοίρα μας, να ζούμε μόνο στο σκοτάδι. Το λήξαμε γιατί δεν άντεχε άλλο να προσποιείται.

Σε λίγες μέρες κλείνουν 20 χρόνια από τότε που τον γνώρισα. Σήμερα είμαι παντρεμένη κι έχω ένα παιδί. Αγαπώ πολύ τον άντρα μου και νιώθω τυχερή που παντρεύτηκα τον δεύτερο έρωτα της ζωής μου. Τον πρώτο, τον βρήκα στο ίντερνετ. Έχει κάνει κι εκείνος οικογένεια. Τον βλέπω καμιά φορά στις φωτογραφίες που ανεβάζει και τον χαζεύω.  Είναι 40 πια αλλά για μένα θα΄ναι πάντα ο νεαρός του πάρκου που με αγκάλιαζε σφιχτά μες στο μπουφάν. Όταν γίναμε “φίλοι” στο facebook, μου έστειλε αμέσως μήνυμα. «Δεν το πιστεύω ότι είσαι εσύ!» μου έγραψε. «Δεν το πιστεύω ακόμα ότι χωρίσαμε» σκέφτηκα. Μιλήσαμε λίγο και από τότε δεν έχουμε ανταλλάξει κανένα μήνυμα. Γιατί έχουμε οικογένειες τώρα πια και κατά βάθος ξέρουμε. Λίγη παραπάνω επαφή είναι αρκετή για να μας κάνει άνω κάτω και κανείς δεν το θέλει τώρα πια. Αλλά θα ήθελα έστω μια μέρα απ’ τη ζωή μου, να μπορούσα να ζήσω ξανά μαζί του εκείνο τον έρωτα. Έστω για λίγο, έστω κρυφά. Εμείς οι δυο πάντα στα κρυφά!

Αφιερωμένο σ’ εσένα. Ίσως σε μια άλλη ζωή…
Μαρία

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά.