Έφυγε σε άλλη πόλη και μου στέρησε τα παιδιά μου!

Με τη γυναίκα μου χωρίσαμε άσχημα το καλοκαίρι που μας πέρασε και έφυγε από το σπίτι , χωρίς να κοιτάξει το καλό των παιδιών μας (έχουμε δύο αγοράκια δίδυμα) παρά μόνο τον εγωϊσμό της. Είναι λογικό να θες να φύγεις από το σπίτι και να πας σε δικό σου, όχι όμως να πας σε άλλη πόλη 500 χλμ. μακριά. Εμένα τον πατέρα τους που βλέπω τα καθισματάκια τους άδεια,  ποιός με σκέφτηκε;  Παίρνω 1000 ευρώ και χρειάζομαι 300 για να πηγαινοέρχομαι να τα βλέπω και επειδή καμιά φορά η εταιρία που εργάζομαι με αφήνει απλήρωτο, αναγκάζομαι εδώ και 5 μήνες να δανείζομαι ή να μην μπορώ να πάω να τα δω. Υπάρχουν βράδια που κοιτάζω τις φωτογραφίες τους στον υπολογιστή και αγγίζω την οθόνη για να τα νιώσω κοντά μου.  Μερικές φορές μιλάω μαζί τους μέσω skype και όταν πάνε να με πιάσουν τα κλάματα κλείνω τον υπολογιστή και προφασίζομαι ότι κόπηκε η σύνδεση.

Εδώ και 5 μήνες είμαι κουρέλι. Είμαι θυμωμένος, εξοργισμένος. Έχω αλλάξει 2 δικηγόρους γιατί κανείς δεν μου εγγυάται πως μπορεί να μου φέρει πίσω τα παιδιά μου και όλοι είναι στο «θα δούμε». Είμαι έξω φρενών μαζί της γιατί ξέρω πως το έκανε επίτηδες. Γιατί της πρότεινα να μείνει εδώ και να φύγω εγώ και είπε ότι δεν μπορούσε να συντηρήσει ένα τόσο μεγάλο σπίτι (ποτέ της δεν δούλεψε και πάντα πλήρωνα όλα τα έξοδα εγώ). Γιατί της πρότεινα να νοικιάσω διαμέρισμα στη περιοχή και να το πληρώνω εγώ, είπε εντάξει για να με καθησυχάσει και μετά από μια εβδομάδα βρήκα τη μεταφορική έξω από το σπίτι μας. Τι να έκανα; Επεισόδιο μπροστά στα παιδιά; Μου είπε ότι δεν έχει κανέναν εδώ ότι όλοι της οι φίλοι και οι συγγενείς είναι επάνω και δεν μπορεί να μείνει.  Ο πρώτος δικηγόρος μου είπε ότι αφού εκείνη έχει τη προσωρινή επιμέλεια δεν μπορώ να την εμποδίσω. Είμαι χαζός που δεν απαίτησα συνεπιμέλεια από την αρχή.

Εδώ και 5 μήνες γυρίζω στο σπίτι σαν το φάντασμα. Ένας άνθρωπος σε ένα τεσσάρι διαμέρισμα. Τα αγοράκια μου, έχουν αφήσει λίγα παιχνίδια και στο τοίχο φαίνονται τα σημάδια από τα κρεβατάκια τους.  Αποφεύγω να πηγαίνω στα μέσα δωμάτια, τρώω και κοιμάμαι στο σαλόνι. Όλη μου η ζωή σε ένα σαλόνι και σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου μια φορά το μήνα για να μπορώ να παίξω μαζί τους, να τα πάω βόλτα, να μου πούν ιστορίες, πώς περνάνε στο νηπιαγωγείο,  που θα ήθελαν να πάμε να παίξουμε. Ζω για αυτό το ένα Σαββατοκύριακο το μήνα.

Τη τελευταία φορά ο ένας μου γιος μου πέταξε ένα αντρικό όνομα και όταν τον ρώτησα ποιός είναι αυτός, μου απάντησε «ένας φίλος της μαμάς». Δεν με νοιάζει αν έφτιαξε ξανά τη ζωή της με νοιάζει που στερούμαι τα παιδιά μας όχι γιατί θέλει να μένει κοντά στην οικογένειά της αλλά κοντά στο γκόμενο. Πότε πρόλαβε να γνωρίσει κάποιον, να κάνει σχέση και να τον γνωρίσει στα παιδιά; Μόνο αν τον είχε από πρίν. Και στο κάτω κάτω, τώρα που γύρισε στην οικογένεια της να πάει να βρει δουλειά για να μου φέρνει και εμένα τα παιδιά  και να μην αναγκάζομαι να τα βλέπω μια φορά το μήνα. Χωρίσαμε εμείς οι δύο όχι εγώ από τα παιδιά μας. Ντροπή της. Τίποτα άλλο.

Νίκος

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Άφησε το σχόλιό σου, στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!