Δεν έχω γιορτάσει ποτέ με τον γιο μου τα γενέθλιά του…

Χώρισα με τον πρώην μου 3 μήνες πριν τα πρώτα γενέθλια του γιου μου. Το δικαστήριο όρισε προσωρινά ότι επειδή ήταν καλό για τον γιο μας να μένει στην άνεση και την ασφάλεια του σπιτιού του, εγώ και ο πατέρας του θα μέναμε μαζί του εναλλάξ. Ο δικαστής, δεν δέχτηκε την κατάθεση μου σύμφωνα με την οποία εκδήλωνα την ανησυχία μου για τον χρόνο που θα περνούσε ο γιος μου με τον πρώην μου που με κακοποιούσε, διότι ο πρώην μου αρνήθηκε την κατηγορία της κακοποίησης. Ο δικαστής λοιπόν θεώρησε ότι αντικρούαμε ο ένας τον άλλο και ακύρωσε τις καταθέσεις και των δυο μας.

Τα πρώτα γενέθλια του γιου μου, έπεφταν μέρα που θα ήταν με τον πατέρα του. Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι δεν θα πέρναγα κάθε γενέθλια με τον γιο μου. Κάθε γιορτή. Αυτό ήταν κάτι που περίμενα με χαρά όταν σκεφτόμουν ότι θα γίνω μητέρα. Τότε που έψαχνα τα blogs για την εγκυμοσύνη και τις ιστορίες για τη γέννα και σκεφτόμουν με ιδιαίτερη προσμονή τα πάρτι γενέθλιων του παιδιού μου, τα δώρα που θα του έπαιρνα και τα φαγητά που θα έφτιαχνα για τους καλεσμένους. Όχι γιατί είμαι κενή αλλά γιατί τότε, έχωνα το κεφάλι μου όλο και πιο βαθιά στην άμμο, σε μια προσπάθεια να μη δω την πραγματικότητα, δηλαδή τον κακό μου γάμο…

Θυμάμαι την εποχή που πλησίαζαν τα πρώτα γενέθλια του γιου μου. Είχα χάσει τη δουλειά μου, είχα στα χέρια μου ένα σωρό έγγραφα για το διαζύγιο και εγώ και ο γιος μου είχαμε ν’ αντιμετωπίσουμε ένα τρομακτικό μέλλον. Ήθελα τόσο πολύ να είμαι μια από εκείνες τις φαινομενικά ανέμελες μαμάδες που έφτιαχναν χειροτεχνίες, ετοίμαζαν σπιτική τούρτα και ρωτούσαν τις άλλες μαμάδες τί θα έβγαζαν στο μπουφέ και πόσο κοστίζει να φέρουν ένα κλόουν για τα παιδιά!

Η δική μου πραγματικότητα ήταν ότι δεν είχα δεκάρα. Πήρα όλα του τα παιχνίδια από μαγαζί “Ό,τι πάρεις 1 ευρώ”. Η μέρα πριν από τα γενέθλια του ήταν η τελευταία που θα περνούσα μαζί του. Δεν είχα δική μου οικογένεια για να γιορτάσουμε μαζί, οπότε γιορτάσαμε οι δυο μας στην κουζίνα του σπιτιού. Του έφτιαξα μια μικρή τούρτα σοκολάτα , ξετύλιξε τα μικρά του δώρα και έχωσε το κεφάλι του στην τούρτα. Ήταν μοναχικά αλλά πολύ ωραία. Μόνο εμείς. Ξέρω ότι δεν τον ένοιαζε και δεν ήξερε καν τι μέρα ήταν. Για εκείνον όλο αυτό ήταν απλά διασκεδαστικό!

Ανήμερα των γενεθλίων του, δεν μπόρεσα να του μιλήσω  μέσω Skype όμως μου έστειλε ο μπαμπάς του, μια φωτογραφία με την φανταχτερή έτοιμη τούρτα του, περιτριγυρισμένος από άτομα που κάποτε και εγώ αποκαλούσα οικογένεια. Είδα επίσης τα ακριβά δώρα που του έκανε η οικογένεια του μπαμπά του και αυτό με πόνεσε. Ήταν τα πρώτα από τα πολλά γενέθλια που θα περνούσαμε χωριστά…

Από τότε που τέθηκε αυτός ο όρος του δικαστηρίου και με τον τρόπο που οργανώθηκε ο χρόνος που θα περνούσαμε με τον γιο μας, δεν έχω επίσης περάσει ποτέ Χριστούγεννα μαζί του. Ποτέ. Για τον γιο μου βέβαια, τα γενέθλια, οι γιορτές, οι αργίες, είναι απλά μια μέρα. Θα μπορούσαμε να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα τον Μάρτιο – δεν θα τον ένοιαζε. Για έμενα όμως είναι δύσκολο. Δεν μπορώ να κατέβω και να τον δω να κοιτάζει με λαχτάρα τα δώρα του. Δεν έχω την ευκαιρία να καθίσω με τον καφέ μου και να του δίνω μπαταρίες για να παίξει με τα φασαριόζικα παιχνίδια του. Αυτό μου λείπει. Ήθελα να κάνω παιδιά για να ζήσω όλα αυτά τα πράγματα και  τώρα δεν μπορώ…

Το ξέρω ότι είναι εγωιστικό εκ μέρους μου. Περνά πολύ ωραία στις διακοπές με την οικογένεια του μπαμπά του και χαίρομαι γι΄αυτό. Είναι τυχερός που έχει τόσους ανθρώπους να θέλουν να είναι γύρω του και να του δείχνουν την αγάπη τους. Όμως εγώ χάνω πολλές από τις ξεχωριστές του στιγμές, αυτές που σαν μητέρα ονειρευόμουν ότι θα ζούσα όσο περισσότερο μπορούσα.

Νιώθει κανένας άλλος έτσι, επειδή χάνει αυτές τις στιγμές απ’ το παιδί του; Εσύ  τι κάνεις όταν το παιδί σου σβήνει κεράκια σε άλλο σπίτι;

Πηγή: http://divorcedmoms.com/