Ακόμα τον αγαπώ και εύχομαι να είναι καλά. Είναι ο άντρας μου!

Παντρεμένη με τον άντρα μου 8 χρόνια και έχοντας αποκτήσει δύο παιδιά ήμασταν μια οικογένεια φυσιολογική με τα πάνω της και τα κάτω της. Η  καθημερινότητα και τα προβλήματά της, μας είχε επιβαρύνει αρκετά, όπως όλους. Νόμιζα όμως πως όλα ήταν καλά γιατί τον αγαπούσα και ήμουν σίγουρη πως με αγαπούσε και εκείνος. Είχαμε μια υπέροχη οικογένεια, ένα σπίτι στην εξοχή που το χειμώνα η ομίχλη κάλυπτε τα παράθυρά ,ήμασταν πάνω στο βουνό και βγαίναμε την περίοδο των Χριστουγέννων που ο χειμώνας ήταν σκληρός εκεί και κοιτάζαμε μέσα από την ομίχλη την θάλασσα που ήταν στα πόδια μας. Παρ’ όλα τα προβλήματα ήμουν ευτυχισμένη κάθε μεσημέρι που άνοιγε η πόρτα του σπιτιού μας και έμπαινε ο άντρας μου. Ένιωθα τέτοια χαρά σαν και αυτή που νιώθουμε στο πρώτο ραντεβού, πολλές φορές όμως δεν την έδειχνα γιατί από πίσω έτρεχαν δύο πιτσιρίκια με την λέξη “μαμά” στο στόμα τους κάθε δευτερόλεπτο και δεν με αφήνανε λεπτό. Νόμιζα πως έτσι είναι η ζωή θα μεγαλώσουν και θα μπορέσουμε λίγο να ανασάνουμε. Δυσκολίες πολλές δεν λέω αλλά η αγάπη όλα τα λύνει έτσι δεν λένε;

Τον Σεπτέμβριο του 2009 όμως όλο αυτό το όνειρο έσβησε εγώ έπρεπε να δουλέψω γιατί τα οικονομικά είχαν δυσκολέψει πολύ. Δούλευα σε κομμωτήριο πολλές ώρες ξεκινούσα νωρίς το πρωί και γυρνούσα αργά το βράδυ. Τον Νοέμβριο πια ήταν πολύ αργά. Ο άντρας μου μετά τις 15.30 που τελείωνε την δουλειά του (δημόσιος υπάλληλος στο επάγγελμα) έκλεινε τα τηλέφωνα και δεν τον έβρισκες πουθενά, άφαντος. Έκανα υπομονή. Είχα καταλάβει γιατί τα βράδια που γύρναγε αργά μύριζε ξένα αρώματα,το βούλωνα έλεγα δεν πειράζει κάνε υπομονή μην μιλάς κάνε πως δεν καταλαβαίνεις τίποτε,θα περάσει είναι ο άντρας σου και περνάτε μια μπόρα, δεν θα αφήσει την οικογένειά του για το τίποτε έχετε περάσει πολλά μαζί, σας ενώνουν πολλά. Τον Δεκέμβριο διαλύθηκαν όλα. Στις 24 Δεκεμβρίου την ημέρα που έκλειναν τα σχολεία για διακοπές-ο γιός μου ήταν τότε 1η δημοτικού- εκείνο το βράδυ μπήκε στο σπίτι,  με βρήκε να κλαίω στην κουζίνα και μου είπε “Τελειώσαμε” . Τον παρακάλεσα τον ικέτεψα του είπα δεν έχω που να πάω εδώ είναι η οικογένειά μου εδώ είναι το σπίτι μας, αλλά όλα πλέον είχαν τελειώσει. Λίγο αργότερα έμαθα και πως εκείνη που μπήκε ανάμεσά μας, ήταν μια κοπέλα στη δουλειά του, που είχε έρθει για λίγο να κάνει την πρακτική της.

Πέντε χρόνια έχουν περάσει, με κλάματα από τα παιδιά και από εμένα. Πέρασα και ακόμη περνάω μέρες βασανιστικές, μέρες Χριστουγέννων κοντεύουν και δεν έχω να προσφέρω στα παιδιά μου την ολοκληρωμένη οικογένεια εξαιτίας μιας άμυαλης που ζει με κλεμμένα όνειρα με τα δικά μου όνειρα και των παιδιών μου. Που μας στέρησε την οικογένεια την αγάπη την θαλπωρή. Βέβαια θα αναρωτηθείτε εκείνος γιατί την άφησε να μπει , γιατί αφήσαμε και οι δυο ανοιχτά παράθυρα για να εισβάλουν ζιζάνια και κακόβουλοι άνθρωποι σαν και αυτήν. Δεν έχω απάντηση σε αυτό.  Η ζωή, η καθημερινότητα, τα προβλήματά της, μας αφήνουν λίγες στιγμές χαράς μας καταβάλουν αλλά ίσως και εγώ να ζω στο ροζ συννεφάκι μου που λέει πως αν υπάρχει αγάπη τότε όλα λύνονται. Απλά αναρωτιέμαι υπήρχε αγάπη;

Μου έλεγε πάντοτε πως μην φοβάσαι εμείς είμαστε από τα δυνατά ζευγάρια θα γεράσουμε μαζί και θα βλέπουμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν. Αυτό με καθησύχαζε. Τι από όλα αυτά ήταν ψέμα και τι αλήθεια δεν το ξέρω. Ξέρω μόνο πως πλέον μεγαλώνω δύο παιδιά μόνη μου. Εκείνος στην αρχή ήταν ανύπαρκτος, ζήτημα να τα έβλεπε μια φορά το μήνα. Δύο χρόνια μετά τον χωρισμό μας, μου ανακοίνωσε πως είχε πλέον φτιάξει την ζωή του και συζεί με κάποια και από εδώ και πέρα θα παίρνει τα παιδιά μαζί με αυτήν.  Ήταν 1η Αυγούστου ημέρα γενεθλίων του γιού μου. Έχω τραβήξει πάρα πολλά, έχω ωριμάσει έχω πετρώσει δεν μπορώ να νιώσω τίποτε παρά μόνο αγάπη για αυτόν. Κανείς δεν είναι ικανός να τον αντικαταστήσει, πονάω πολύ και ο χρόνος δεν με γιάτρεψε. Μόνο λέω στα παιδιά μου να προσέχουν στην ζωή τους να μην προκαλέσουν τόσο πόνο. Να προσέχουν πάντοτε με ποιον θα είναι.

Ακόμα τον αγαπώ και εύχομαι μέσα μου να είναι καλά όπου και εάν βρίσκεται. Είναι ο άντρας μου και κανένα χαρτί δεν μπορεί να το αναιρέσει. Τις νύχτες εύχομαι όλα αυτά να τελειώσουν και όταν ξυπνήσω όλα να είναι ένα κακό όνειρο ένας εφιάλτης που πέρασε. Μέσα μου υπάρχει ένα μικρό φωτάκι μια σπίθα ελπίδας. Με αυτό επιβιώνω και με την αγάπη των παιδιών. Μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε μαζί, και κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε μιλάμε για το πως θα ήταν εάν ο μπαμπάς ήταν μαζί μας στο σπίτι και κάνουμε όνειρα μάλλον απραγματοποίητα… Έχει ο Θεός για όλους!

Βάσια

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Άφησε το σχόλιό σου, στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!