Τα πεθερικά μου βρίζουν τους δικούς μου και έχουν να δουν το παιδί μου από τον… υπέρηχο. Αξίζει να προσπαθήσω να τα βρούμε;

Είμαι 40 ετών, παντρεμένη 12 χρόνια με έναν υπέροχο άντρα 47 ετών και έχουμε και 2 παιδάκια, 7 και 4 χρονών. Με τον άντρα μου είμαστε μαζί 18 χρόνια. Μετά από 18 χρόνια λοιπόν είμαστε ακόμα πιο ερωτευμένοι από τότε. Πότε μα ποτέ δεν χωρίσαμε. Ούτε 1 μέρα. Είμαστε πολύ κοντά ο ένας με τον άλλον και αγαπιόμαστε πολύ. Έχουμε ήρεμη σχέση και οικογένεια. Χωρίς υστερίες. Τα παιδιά μας τα λατρεύουμε και προσπαθούμε πάντα για το καλύτερο γι’ αυτά. Ο μισθός μας είναι κανονικός, δεν είμαστε πλούσιοι από λεφτά. Ούτε φτωχοί. Δεν μας λείπει τίποτα, αλλά δεν τα έχουμε και όλα. Είμαστε πλούσιοι από υγεία και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Θέλω όμως να εκφράσω κι εγώ το παράπονο μου.

Δεν αντέχω άλλο. Κοντεύω να σκάσω. Με τα πεθερικά μου μέχρι να γεννήσω το 1ο μου παιδί ήμασταν πολύ καλά. Με συμπαθούσαν αρκετά κι εγώ το ίδιο. Μετά όμως, αφού κατάλαβαν ότι ο γιος τους δεν μπορεί να τους δίνει όλη την προσοχή επειδή έχει παιδί και οικογένεια άρχισαν να μου φορτώνουν εμένα κάθε τύψη που είχαν για τον εαυτό τους. Να διευκρινίσω ότι οι άνθρωποι είναι υγιέστατοι, δεν χρειάζονται κάποια βοήθεια ή κάποια στήριξη. Απλά θέλουν την προσοχή όλου του κόσμου πάνω τους. Από τη γέννα μου και μετά λοιπόν δεν ήθελαν να βλέπουν ούτε εμένα, ούτε το παιδί μου. Δεν το είπαν ποτέ αλλά φαινόταν. Έστελναν μήνυμα στον άντρα μου μια φορά το μήνα με το παράπονο ότι και καλά εγώ η σκύλα δεν τους αφήνω να το δουν. Δεν μίλησα ποτέ και το κρατούσα μέσα μου. Είχαν αρκετά λεφτά στην άκρη και δεν βοήθησαν τον άντρα μου καθόλου.

Όταν έμεινα έγκυος, 22 χρόνων εγώ 29 αυτός. Δεν είχαμε μαζέψει λεφτά και τελευταία στιγμή τρέχαμε. Ο άντρας μου αναγκάστηκε να κάνει 3 δουλειές και περιστασιακά μερικά μεροκάματα ως υδραυλικός. Μη φανταστείτε αρκετά. Ίσα ίσα να μαζευτούν τα λεφτά της γέννας. Εμένα η οικογένεια μου μας σκέφτηκαν όλους και μας αγόρασαν σπίτι για να μη στερηθούμε τίποτα. Η οικογένεια του άντρα μου δεν βοήθησε καθόλου και του είπαν κιόλας ότι άμα θέλει κάτι, να μαζέψει τα λεφτά και θα μας συμπληρώσουν το ποσό των 500€ άμα χρειαστεί, ενώ λίγο καιρό πιο πριν, τον έβαλαν και υπέγραψε ένα χαρτί ότι συμφωνεί το σπίτι που μένουν, το οποίο ήταν στο όνομα του άνδρα μου, ότι θα μεταβιβαστεί στη μητέρα του. Εκείνος επειδή δεν ήθελε να χαλάσει χατήρι το έκανε και αυτοί πούλησαν το σπίτι και έφαγαν τα λεφτά. Αγόρασαν ένα πιο μικρό και δεν του έδωσαν και φράγκο. Αγορασμένο από τη γιαγιά του για εκείνον και μόνο. Δεν είναι το θέμα μου καθόλου τα λεφτά. Δουλεύω από 16 χρονών και τα πόδια μου έχουν παρουσιάσει φλεβίτιδα από την κούραση. Δεν έκατσα ποτέ στη ζωή μου. Και τα παιδιά μου φρόντισα και το σπίτι μου είχα καθαρό και την δουλειά μου την έκανα να φέρνω έναν δεύτερο μισθό στο σπίτι. Αλλά δεν μπορώ και δεν αντέχω όταν χτυπάνε συνεχώς το γεγονός ότι έκαναν πράγματα για εμάς. Το περισσότερο που έκαναν ήταν που με πήγαν σε ένα μαγαζί με βρεφικα είδη και μου πήραν 6 πανάκια ρεψίματος του μωρού. Και ευχαριστώ γι’αυτό! Το εκτιμώ ΚΑΙ ΑΥΤΟ!

Από τότε είχαμε να μιλήσουμε μέχρι που ήρθε το 2ο παιδί. Που καθόλου δεν τους άρεσε η ιδέα. Σαν να νόμιζαν ότι θα τους κάνω τροχονόμους στο κρεβάτι μου και θα τους ρωτάω για το πότε θα γεννάω. Το πρόβλημα τους αυτή τη φορά ήταν ότι με τον άντρα μου δεν έχουμε κάνει γάμο. Έχουμε υπογράψει μόνο ένα σύμφωνο συμβίωσης. Δεν θέλαμε να παντρευτούμε και ούτε θέλουμε. Είμαστε καλά και έτσι. Βαφτίσαμε τα παιδιά μας κανονικά όμως. Κοινή μας απόφαση. Δεν μου έκανε κουμάντο η μάνα μου και θα μου κάνουν αυτοί; Εκεί ήταν και το αποκορύφωμα. Η καλή μου πεθερά άρχισε να βάζει λόγια στον άντρα μου ότι του έχω κάνει πλύση εγκεφάλου και μάγια για να τρέχει από πίσω μου (λες και ο άντρας μου είναι 13 χρονών και τον παραπλανώ). Μετά άρχισε να βρίζει την οικογένειά μου. Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών και μεγάλωσα μόνο με τη μητέρα μου και τον επί 27 χρόνια σύντροφο της. Τον πατέρα μου έχω να τον δω από 6,5 χρονών. Ούτε που τον θυμάμαι. Ούτε που τον έχω ψάξει. Ούτε που με νοιάζει που είναι. Αφού ήταν ανίκανος τότε που χρειαζόμουν το γάλα μου, είναι αχρείαστος και τώρα που έχω σταθεί στα πόδια μου και μπορώ μόνη μου.

Λοιπόν, να συνεχίσω ότι η καλή κυρία άρχισε να μιλάει για την οικογένειά μου. Ότι έχω μεγαλώσει σε κακή οικογένεια, με κακές εμπειρίες και δεν ξέρω να συμπεριφέρομαι γιατί δεν έχω πάρει την παιδεία που πρέπει. Ο άντρας μου έκανε καιρό να της μιλήσει αλλά το αίμα νερό δε γίνεται και δεν με νοιάζει κιόλας. Μάνα του είναι ας κάνει ό, τι θέλει. Αλλά για τη δική μου την οικογένεια δεν έχει δικαίωμα να μιλάει ούτε ο Θεός. Η μητέρα μου το πρωί δούλευε σε σούπερ μάρκετ 4ωρο και το απόγευμα σε μεγάλο σουβλατζίδικο στην Αθήνα σερβιτόρα. Δούλευε και σε τράπεζα 4 φορές την εβδομάδα καθαρίστρια. Όπως κι εγώ έτσι κι εκείνη δεν έκατσε ποτέ στο σπίτι. Πάντα δούλευε και δεν δεχόταν οικονομική βοήθεια από κανέναν και ας με μεγάλωσε με στερήσεις. Άρα η εν λόγω κυρία θα έπρεπε να το βουλώσει που πάντα καθόταν στον καναπέ με τον αντρούλη της και έστειλαν τον άντρα μου για δουλειά για να τους ταΐζει. Μέχρι να γίνουν όλα αυτά εγώ προσπαθούσα να τους φέρω κοντά μου. Όμως από τη στιγμή που μίλησαν για την οικογένεια μου τότε κι εγώ αποφάσισα με τη συμφωνία του άντρα μου να μην ξαναδούν ποτέ τα παιδιά μου. Άλλωστε το 2ο παιδάκι μου δεν το έχουν δει ούτε από τον υπέρηχο. Οπότε δεν τους είναι και μεγάλο πρόβλημα. Μπορούν να το αντέξουν.

Εγώ ωστόσο ακόμα δεν έχω πει τίποτα μαζί τους. Ο άντρας μου κανονίζει για πάρτη του. Εμείς απλά δεν μιλάμε.

Μπορώ να κάνω κάτι τώρα μετά από τόσα χρόνια; Να φτιάξω τις σχέσεις μας; Να το αφήσω όπως είναι; Τι να κάνω; Θέλω τη γνώμη σας.

Απαντά η ψυχολόγος κυρία Βίκυ Μιχελή

Αγαπητή φίλη,

καταρχήν Χριστός Ανέστη. Δεύτερον, είσαι άξια συγχαρητηρίων για τα όσα έχεις καταφέρει στη ζωή σου μόνη σου αλλά και μαζί τον άνδρα σου!

Καταλαβαίνω την ανάγκη σου να είναι η οικογένεια ενωμένοι, τα παιδιά σου να έχουν τους παππούδες τους κοντά και να κυλούν όλα αρμονικά. Από όσο καταλαβαίνω ο άνδρας σου θα πρέπει να είναι μοναχοπαίδι και οι γονείς του να έχουν στραμένη όλη την προσοχή τους πάνω του και πιθανόν να τους πιάνει κι ένα άγχος για το μέλλον τους, ως προς το ποιος θα τους φροντίσει σε ώρα ανάγκης.

Όμως κάπου εδώ έχω να πω κάτι πολύ σημαντικό, εφόσον ο άνδρας σου δεν επηρεάζεται από τη στάση των γονιών του ως προς τη σχέση σας αλλά και ως προς την οικογένειά σας, θα έλεγα πως δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι. Από αυτά που γράφεις καταλαβαίνω πως εσύ και τα παιδιά σας είστε η προτεραιότητα για εκείνον και μέσα του έχει βάλει τις ισορροπίες του ανάμεσα σε εσάς και τους γονείς του. Εφόσον, λοιπόν η σχέση σας μετά από 18 χρόνια εξακολουθεί να είναι υγιής και αρμονική θα έλεγα να συνεχίσεις έτσι. Να είσαι εστιασμένη στην οικογένειά σου και σε τίποτα έξω από αυτήν.

Καταλαβαίνω πως το ιδανικό θα ήταν να είχες την πλήρη αποδοχή τους και να ζείτε όμορφα σαν μια εκτεταμένη οικογένεια αλλά μιας και βλέπεις ότι η άλλη πλευρά δεν είναι ακόμα έτοιμη (για τους δικούς της λόγους), νομίζω πώς όση ενέργεια και να καταναλώσεις για να αλλάξεις αυτήν την κατάσταση απλά θα εξουθενωθείς και αυτό μπορεί να φέρει προβλήματα στη σχέση σας.

Όσον αφορά στη δομή της δικής σου οικογένειας (της πατρικής εννοώ), εσύ και η μητέρα σου ξέρετε καλύτερα από όλους πόσο καλά τα καταφέρατε και από ό, τι δείχνουν τα πράγματα και ο άνδρας σου γιατί διαφορετικά αν εκείνος δεν σε εκτιμούσε δεν θα έμενε στη σχέση 18 ολόκληρα χρόνια και δεν θα προέβαινε στη δημιουργία οικογένειας μαζί σου. Ειναι πολύ πιθανόν να βλέπει κι εκείνος τα κακώς κείμενα των γονέων του, αλλά όπως είπες κι εσύ πως το αίμα νερό δεν γίνεται, δεν μπορεί και να τους βγάλει από τη ζωή του γιατί συναισθηματικά δεν μπορεί μιας και είναι οι γονείς του. Τους κρατάει σε μια απόσταση και τους έχει οριοθετήσει, με την εννοία πώς ό, τι κι αν του λένε, ό, τι συμπεριφορά κι αν έχουν απέναντι σε έσένα και τα παιδιά σας, δεν επιτρέπει να επηρεάσει την οικογενειάκή σας αρμονία!

Προσπάθησε να μην τοξικώνεσαι από την απορρίψη που νιώθεις από εκείνους, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι να δεχθούν την αλήθεια της ζωής. Κι εκείνοι δείχνουν πώς δεν είναι, αλλά δεν μπορείς να κάνει κάτι γι’αυτό. Αποδέξου εσύ ότι τα έχεις καταφέρει πολύ καλά τόσο σαν μονάδα, όσο και σαν σύστημα με τον άνδρα σου στην πορεία της ζωής σας κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Καμιά φορά κι η αποδοχή των άλλων μας είναι σημαντική για την επιβεβαιίωση μας (πράγμα ανθρώπινο) που όμως δεν μπορούν όλοι να ικανοποιήσουν αυτή μας της επιθυμία.

Για να κλείσω, να νιώθεις ευλογημένη που έχεις μια όμορφη μακροχρόνια σχέση, μια γερή και όμορφη οικογένεια, να νιώθεις τυχερή που δεν έχεις χάσει τους στόχους σου, να αισθάνεσαι περήφανη που έχεις έναν πατέρα για τα παιδιά σου όπως τον φαντάστηκες (κι όχι σαν τον μπαμπά σου) γιατί η δουλειά που έκανε η μητέρα σου μαζί σου στο μεγάλωμα σου έπιασε τόπο, και πρότυπο πατρός είχες (τον πατριό σου) και εκτίμηση απέναντι στη ζωή. Αυτά ερωτευτηκε ο άνδρας σου σε εσένα και δεν θα τα άλλαζε για κανέναν λόγο και για κανέναν άνθρωπο που θα προσπαθούσε να του αλλάξει γνώμη.

Ο χρόνος μιλάει από μόνος του.

Βίκυ Μιχελή
Ψυχολόγος Πανεπιστημίου Αθηνών
Φοίβου & Αθηνάς 10
19005, Νέα Μάκρη
Τηλ: 2294300825
Κιν: 6944315963
E mail: vicky4micheli@yahoo.gr
Facebook: https://www.facebook.com/vickymicheli.psychologist.neamakri/
Skype: vicky_micheli