Συζώ με μια κοπέλα με την οποία δεν έχουμε πια τίποτα ερωτικό και έχω 10 χρόνια σχέση με άλλη. Τί να κάνω;

Καλησπέρα. Θα ήθελα να σας πω και εγώ την ιστορία μου.

Είμαι 50 ετών και συζώ με μία κοπέλα, η οποία είναι 42. Ζούμε μαζί περίπου 17 χρόνια. Ζούμε σε μία πόλη ξένη οι δυο μας. Ήρθαμε εδώ άγνωστοι μεταξύ αγνώστων. Δημιουργήσαμε μία επιχείρηση μαζί εδώ περίπου και 15 χρόνια, με χίλια προβλήματα εξαιτίας και της κρίσης. Ολα αυτά τα χρόνια ενώ στην αρχή η σχέση μας ήταν αρκετά καλή για περίπου ένα χρόνο, ενάμιση, μετά από κει και πέρα η σύντροφός μου για λόγους αγνώστους σε μένα, κοιμάται μόνη της στον καναπέ κι εγώ στην κρεβατοκάμαρα. Να μην τα πολυλογώ έχει απομακρυνθεί πάρα πολύ από μένα.

Ερωτικά οι επαφές μας είναι μία φορά στο δίμηνο. Της έχω εξηγήσει φυσικά κατά καιρούς ότι έχω ανάγκες, ότι πρέπει να έρθει κοντά μου, ότι δεν θέλω να κοιμάμαι μόνος μου. Έχω πεθυμήσει μία γυναικεία παρουσία δίπλα μου, και παρά τις εκκλήσεις που έχω κάνει και ερωτικές προσεγγίσεις έπεσαν στο κενό.

Το πιο συνηθισμένο επιχείρημα που μου έλεγε ήταν ότι βαριόταν και δεν είχε διάθεση και λοιπά. Ένα βράδυ που είχαμε πάει σε ένα νυχτερινό μαγαζί πριν 10 χρόνια και ενώ είχαμε καιρό να βρεθούμε μαζί κι ενώ περάσαμε πάρα πολύ ωραία το βράδυ γυρίσαμε στο σπίτι, ξάπλωσα εγώ στο κρεβάτι μου να κοιμηθώ, περιμένοντας κι εκείνη να έρθουμε κοντά, αφού είχε τουλάχιστον ένα μήνα να γίνει, εκείνη πήγε στο μπάνιο να βγάλει τα καλλυντικά της.

Περίμενα, πίστευα, ήλπιζα ότι θα ερχόταν στο κρεβάτι μας όπως κάνουν άλλα φαντάζομαι ζευγάρια, εντούτοις δεν ήρθε. Έμεινε στο μπάνιο μία ώρα και εγώ αποκοιμήθηκα.

Την άλλη μέρα που ξημέρωσε πραγματικά διαπίστωσα ότι για κάποιους λόγους εκείνη με έχει απορρίψει.
Μετά από κάποιο σύντομο χρονικό διάστημα γνώρισα τυχαία (τοψαξα λιγάκι να πω την αλήθεια) κάποια άλλη γυναίκα.
Εκείνη ήταν παντρεμένη, 45 ετών, με ερωτεύτηκε, χώρισε με τον άντρα της, αναπτύξαμε συναισθήματα μεταξύ μας και σήμερα μετά από 10 χρόνια που έχω σχέση με αυτό το πρόσωπο εξακολουθώ να συζώ με τη σύντροφό μου που μ’ αγαπάει και την αγαπώ πολύ . Έχουμε γίνει πλέον όμως σαν αδέρφια μεταξύ μας.

Την αγαπώ σαν άνθρωπο δικό μου, θα μπορούσα να κάνω τα πάντα για εκείνη, όπως και εκείνη για μένα γιατί με στηρίζει, τη στηρίζω και εγώ αλλά όμως μέχρι εκεί. Ερωτικά πλέον δεν μπορώ να τη δω σαν γυναίκα, δεν υπάρχει αυτή η περίπτωση, και φυσικά εξακολουθεί να κοιμάται στον καναπέ. Να πω επίσης πως 17 χρόνια που ζούμε μαζί, ούτε παντρευτήκαμε, ούτε παιδιά κάναμε, απολύτως τίποτε.

Πρόσφατα της μίλησα, της είπα πως χάσαμε χρόνια έτσι, πως κοιμάμαι τόσα χρόνια μόνος μου, πως ξέχασα πώς είναι να ζεις με γυναίκα, κλπ. κλπ. Της είπα πως μ’ άφησε μόνο μου, πως μ’ εγκατέλειψε, πως δεν είναι μόνο το σεξ, πως έχω ανάγκη μια γυναικεία αγκαλιά κι εγώ σαν άνθρωπος.

Αυτό που πάντα μου έλεγε στη συζήτηση είναι ως απάντηση πως όλα τα ζευγάρια μετα από χρόνια έτσι είναι. Η κουβέντα αυτή έγινε συγκεκριμένα πριν 4-5 βραδιές και εχθές το βράδυ ήρθε ξαφνικά στο κρεβάτι μου κάποια στιγμή αργά αλλά δεν ήρθαμε κοντά βέβαια. Απλά έπεσε για ύπνο δίπλα μου. Την επόμενη της είπα να μην το ξανακάνει, γιατί τώρα πλέον είναι αργά, και έχω μάθει να κοιμάμαι μόνος μου. Και το εννοώ. Γιατί πλέον η ψαλίδα έχει ανοίξει τόσο, που πιστεύω δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ.

Επίσης να αναφέρω πως με τη σχέση που έχω δημιουργήσει, περνάω όμορφα και όταν συναντιόμαστε, ακόμη και μετα από 10 χρόνια που είμαι μαζί της, η παρουσία της σαν γυναίκα με υπερκαλύπτει. Ακόμη και στα 55 της που είναι τώρα.

Είναι τόσα πολλά που θέλω να γράψω, απλά δεν γίνεται λόγω συντομίας. Επίσης να πω ότι όλα αυτά τα χρόνια εγώ κοιμάμαι, είμαι ένας άνθρωπος που κοιμάμαι στις 12:00 ενώ εκείνη ξυπνάει στις 2:00 το μεσημέρι, κοιμάται 4-5 το πρωί. Δεν εργάζεται, στην επιχείρηση μας πηγαίνω μόνο εγώ πλέον. Είμαι σίγουρος ότι δεν με απατά, δεν έχει κάποια άλλη σχέση στη ζωή της, δεν παίζει γενικότερα κάπου αλλού. Είμαι απόλυτα σίγουρος γι’ αυτό, απλά είναι διαφορετικοί χρόνοι μας.

Επίσης, έχει βρει τρίχες γυναικείες πάνω μου όλα αυτά τα χρόνια, αλλά το προσπέρασε. Δεν μου αρέσει που έχω παράλληλη σχέση όλα αυτά τα χρόνια, αλλά δεν ευθύνομαι εγώ. Μέσα μου νιώθω έντιμα. Από την άλλη δεν θέλω να χωρίσω με τη σχέση μου που συζώ, σε καμία περίπτωση, γιατί ξέρω καλά πως αυτό θα την διαλύσει. Αδιέξοδο.

Πραγματικά νιώθω απογοήτευση για όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν. Θα ήθελα να ακούσω τη γνώμη σας. Ευχαριστώ.

Απαντά η ψυχολόγος κυρία Βίκυ Μιχελή

Αγαπητέ φίλε του singleparent,

η ιστορία σου δείχνει να είναι πιο μπερδεμένη από ό, τι την παρουσιάζεις. Ας ξεκινήσουμε από το τέλος της αφήγησής σου. “Δεν μου αρέσει που έχω παράλληλη σχέση όλα αυτά τα χρόνια, αλλά δεν ευθύνομαι εγώ. Μέσα μου νιώθω έντιμα. Από την άλλη δεν θέλω να χωρίσω με τη σχέση μου που συζώ, σε καμία περίπτωση, γιατί ξέρω καλά πως αυτό θα την διαλύσει. Αδιέξοδο.”

Είναι όλο μπερδεμένο. Τι εννοώ; Πρώτον, λες ότι δεν σου αρέσει που έχεις παράλληλη σχέση. Δεύτερον, δεν ευθύνεσαι για την παράλληλη σχέση και νιώθεις έντιμος. Τρίτον, δεν θέλεις να χωρίσεις σε καμία περίπτωση γιατί ξέρεις πως θα την διαλύσει.

Αυτό που εγώ καταλαβαίνω είναι πώς έχεις πάρει τις αποφάσεις σου. Και ποια είναι αυτή; Δεν έχεις σκοπό να χωρίσεις όπως δεν έχεις κάνει εδώ και δέκα χρόνια. Έχεις βάλει τον εαυτό σου σε ένα ερωτικό τρίγωνο χωρίς να φέρεις καμία ευθύνη γι’ αυτό και φυσικά νιώθεις πως αυτό οδηγεί σε ένα αδιέξοδο.

Οι σχέσεις θέλουν δουλειά, καθημερινή και επισταμένη. Προφανώς και το μοτίβο του καναπέ (για εκείνη) και το κρεβάτι (για έσένα) δεν ξεκίνησε έτσι ξαφνικά. Σίγουρα υπήρχαν δείγματα αρκετά νωρίτερα που ίσως κανένας από τους δύο σας δεν έδωσε σημασία. Αν το δούμε και μια άλλη οπτική γιατί εκείνη διάλεξε τον καναπέ κι εσύ παρέμεινες στο κρεβάτι; Το ένα είναι βολικό για ύπνο και το άλλο άβολο.

Μήπως από την αρχή της σχέσης δεν υπήρχαν πολλά κοινά σημεία, αλλά ο έρωτας και ο ενθουσιασμός δεν άφηνε τα περιθώρια να τα δείς; Επιπλέον, η γυναίκα με την οποία σχετιζεσαι τα τελευταία δέκα χρόνια (δεν τα λες και λίγα) δεν έχει εκφράσει ποτέ τη δυσαρέσκειά της για αυτήν την κατάσταση; Αυτή η γυναίκα όπως λες, αφότου σε γνώρισε βγήκε από τη ζώνη ασφαλείας και χώρισε από τον σύζυγό της. Τι προσδοκίες έχει εκείνη από εσένα; Είναι ικανοποιημένη να έχει μια σχέση βουτηγμένη στο σκοτάδι; Εσύ είσαι ικανοποίημενος να έχεις δύο σχέσεις βουτηγμένες στο σκοτάδι;

Η σύντροφός σου με την οποία συγκατοικείς, και δεν λέω συζείς γιατί πιάνομαι από την αναφορά σου ότι είστε πια σαν αδέρφια, δεν έχει εκφράσει σε έσενα κάποιο παράπονο όλα αυτά τα χρόνια; Εσύ όπως μας λες της έχεις εκφραστεί, εκείνη όχι;
Επίσης, το γεγονός ότι κοιμάται στον καναπέ, κοιμάται αργά, ξυπνάει αργά, δεν εργάζεται δεν σε έχει απασχολήσει καθόλου για την συναισθηματική της κατάσταση; Όπως την παρουσιάζεις βρίσκω ότι είναι λίγο παθητική στη ζωή της, που αν μη τι άλλο τόσα χρόνια ίσως να έπρεπε να αναρωτηθείς γιατί τόση παθητικότητα.

Σε κάποιο σημείο αναφέρεσαι ότι αντιλήφθηκες κάποια στιγμή ότι σε έχει απορρίψει σαν άνδρα. Υπάρχει η περίπτωση άραγε να έχεις απορρίψει εσύ και τις δύο γύναικες ως γυναίκες; Μήπως η σχέση έχει τελειώσει από τον πρώτο ενάμιση χρόνο και απλά κανείς από τους δύο δεν θέλει να το δει και να το παραδεχτεί; Μήπως και οι δύο σας φοβάστε τη μοναξιά, όπως εσείς τουλάχιστον την έχετε ορίσει στο μυαλό σας; Μήπως όπως λες σε καμία περίπτωση δεν θέλεις να χωρίσεις μαζί της γιατί εσύ είσαι αητός που θα διαλυθεί κι όχι εκείνη;

Προφανώς όσο μεστή σε πληροφορίες κι αν είναι η ιστορία σου, η βοήθεια που μπορώ να σου προσφέρω είναι μόνο υποθέσεις και ερώτηματα τα οποία ενδεχομένως να σε κάνουν να προβληματιστείς για τη θέση σου μέσα στις σχέσεις και τον ρόλο σου σε αυτές. Ακόμα και να σε κάνουν να αναρωτηθείς πόσο επιθυμείς τελικά την δέσμευση.

Δεν ξέρω αγαπητέ μου τι ορισμό έχεις θέσει για την ευτυχία στη ζωή σου αλλά μάλλον πρέπει να θέσεις κάποιον.
Διαφορετικά κανείς δεν θα μπορέσει να σε βοήθησει.

Με εκτίμηση,

Βίκυ Μιχελή
Ψυχολόγος Πανεπιστημίου Αθηνών
Φοίβου & Αθηνάς 10
19005, Νέα Μάκρη
Τηλ: 2294300825
Κιν: 6944315963
E mail: vicky4micheli@yahoo.gr
Facebook: https://www.facebook.com/vickymicheli.psychologist.neamakri/
Skype: vicky_micheli