Από τότε που το παιδί ξεκίνησε παιδικό σταθμό, έχει γίνει επιθετικό. Να το σταματήσω;

Καλησπέρα σας. Έχω ένα παιδί 3 ετών, το μεγάλωσα-μεγαλώνω ολομόναχη (σύζυγος υπάρχει αλλά είναι σαν φιλοξενούμενος στο σπίτι, έρχεται μόνο για να κοιμηθεί). Δυστυχώς στον κύκλο μας δεν έχουν παιδιά οπότε ο μικρός είχε επικοινωνία με παιδάκια μόνο όταν τον πηγαίναμε στον παιδότοπο! Το Σεπτέμβρη τον πήγα στον παιδικό σταθμό διότι ήμουν έγκυος και ηθελα να μπορέσω να έχω και λίγο ελεύθερο χρόνο! Μέχρι τώρα με το παιδί δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα στη συμπεριφορά του. Έλεγε ευχαριστώ, παρακαλώ, συγγνώμη, άκουγε, ήταν συνεργάσιμο παιδί πάντα! Ζωηρό μεν και υπερκινητικό μα δεν αντιμετώπισα ποτέ πρόβλημα κακής συμπεριφοράς.

Απο το Σεπτέμβριο που ξεκίνησε το σχολείο έχει βγάλει επιθετική συμπεριφορά, χτυπάει, αντιμιλάει, δεν ζητάει συγγνώμη όταν κάνει κάτι κακό (π.χ αν χτυπήσει ένα παιδάκι), έχει αρνητισμό σχεδόν σε όλα (να φάει, να πάει για ύπνο, να μαζέψει τα παιχνίδια του, να ντυθεί…). Επίσης παθαίνει υστερία όταν θυμώνει και ουρλιάζει, σηκώνει χέρι και χτυπάει πλέον και έμενα. Λέει πως θέλει να είναι κακό παιδί και πολλά άλλα…. Όλα αυτά ξεκίνησαν στον παιδικό σταθμό και όσο περνάνε οι μέρες γίνεται όλο και χειρότερη η συμπεριφορά του. Στον παιδικό σταθμό είναι το “μαύρο πρόβατο” και συνεχώς κάνουν παράπονα! Πλέον δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω, με το καλό δεν ακούει, με το άγριο πάλι δεν ακούει…

Μήπως είναι καλύτερα να τον σταματήσω από τον παιδικό σταθμό; Να τον κρατήσω στο σπίτι όπως ήταν έως τώρα μαζί μου και με το μωρό; Τι μπορεί να φταίει; Το σχολείο; Εγώ; Ή είναι ο χαρακτήρας του αυτός; Οποιαδήποτε συμβουλή δεκτή γιατί ανησυχώ μήπως το παιδί μου αναπτύξει συμπεριφορά τραμπούκου και θέλω να προλάβω το κακό!! Ευχαριστώ για το χρόνο σας.

Απαντά η ψυχολόγος MSc, κα Βίκυ Κυριαζή

Αγαπητή φίλη,

Το ξεκίνημα του παιδικού σταθμού για κάθε παιδί, είναι ένας πρώτος αποχωρισμός από τη μητρική αγκαλιά. Άλλα παιδιά το βιώνουν λίγο καλύτερα, άλλα λίγο πιο δύσκολα. Ο μικρός σας, πέρα από το άγχος που μπορεί ούτως ή άλλως να βιώνει λόγω αυτού, έχει να διαχειριστεί και το «άγχος» του ερχομού ενός αδερφού. Η περίοδος πριν μεγαλώσει η οικογένεια, είναι μια προετοιμασία για αλλαγές που σύντομα θα επηρεάσουν ολόκληρη την οικογένεια. Στην περίπτωση τη δική σας, οι αλλαγές αυτές, για το μικρό σας ξεκίνησαν ήδη. Όσο και να χαίρεται με την αναμονή, άλλο τόσο ανησυχεί για όσα θα χρειαστεί να μοιραστεί, και κυρίως εσάς. Απ’ότι λέτε, η παρουσία του πατέρα στο σπίτι δεν είναι ουσιαστική, οπότε η αποκλειστικότητα που έχει ο ένας στη ζωή του άλλου, θα αλλάξει.

Ο θυμός, λοιπόν, που λέτε ότι εκφράζει το παιδί σας ανεξέλεγκτα, μπορεί να έχει ως αιτία του αυτό, πόσο μάλλον όταν τα δύο αυτά γεγονότα (η μετάβαση στο σχολικό περιβάλλον και η γέννηση αδερφού) χρονικά συμπίπτουν. Ένα βήμα παραπέρα, στο μυαλό του παιδιού σας, ίσως το ότι το στέλνετε στον παιδικό σταθμό, σημαίνει ότι θέλετε να το «ξεφορτωθείτε» για να το αντικαταστήσετε με το νέο σας παιδί. Αυτό βέβαια, σε καμία περίπτωση δε λέω ότι μπορεί να ισχύει, ούτε είναι λόγος να σταματήσει το παιδί τον παιδικό σταθμό. Με τη συμπεριφορά του αυτή, σας προκαλεί ενδεχομένως να τον κρατήσετε σπίτι, ενώ το ότι στον παιδικό σταθμό γίνεται το «μαύρο πρόβατο», τον βάζει σε έναν φαύλο κύκλο θυμού.

Καλό θα ήταν να συζητάτε συχνά και ουσιαστικά μαζί του, ότι με τη γέννηση του μωρού, θα αλλάξουν κάποια πρακτικά πράγματα, αλλά ποτέ δε θα αλλάξει η αγάπη σας για εκείνον, ούτε θα μοιραστεί. Μπορεί να είναι αυτονόητο, αλλά για τα παιδιά είναι δύσκολο να το αφομοιώσουν αυτό, αν δεν το λέτε συχνά και με πολύ πειστικό και ειλικρινή τρόπο. Επίσης, θεωρώ ότι πρέπει να εμπλακεί και το προσωπικό του παιδικού σταθμού πιο ενεργά στο να κατανοήσει τη δυσκολία του παιδιού και να συνεργαστείτε πάνω σε αυτήν τη βάση, σε περίπτωση που η επικοινωνία σας ως τώρα αναλώνεται μόνο στο να ακούτε τα παράπονά τους για τη συμπεριφορά του γιου σας.

Το να σταματήσει τον παιδικό σταθμό, μια διαδικασία ούτως ή άλλως εξελικτική για την ηλικία του, θα μπορούσε να τον ανακουφίσει προσωρινά, πιστεύω όμως θα έβρισκε σύντομα κάποιον άλλον τρόπο να διοχετεύσει τα συναισθήματά του, που πηγάζουν από την ανασφάλεια που ίσως νιώθει.

Σε κάθε περίπτωση, δεν έχετε λόγο να βιώνετε με ενοχές την απόφασή σας να τον στείλετε στον παιδικό σταθμό και περισσότερο θα έλεγα ότι θα βοηθούσε να προσπαθήσετε σταθερά και με υπομονή να τον ακούσετε και να τον ανακουφίσετε από το διπλό άγχος που περνάει, παρά να απομακρυνθεί από ένα περιβάλλον παίρνοντας το μήνυμα ότι κάνοντας φασαρίες και δρώντας επιθετικά μπορεί να κερδίσει κάτι (όπως το χρόνο του μαζί σας).

Τέλος, δε μου είναι σαφές τι εννοείτε ότι ο πατέρας είναι στο σπίτι σαν επισκέπτης. Αυτό ίσως είναι μια πηγή θυμού και άγχους και για εσάς και φυσικά για το μικρό σας, πόσο μάλλον όταν ο πατέρας είναι κατεξοχήν αυτός που θα έπρεπε από το ρόλο του να σας υποστηρίξει και τους δύο στη μεταβατική και δύσκολη αυτή φάση της ζωής σας.

Βίκυ Κυριαζή
Ψυχολόγος, MSc
Ψαρών 1 & Φλέμινγκ, 12132, Περιστέρι
τηλ. 6973 440 506- 213 0287956
e-mail: vasiliki.kyriazi@gmail.com
FB: https://www.facebook.com/vickykyriazi.psychologist/