Η ζωή της υιοθετημένης Μαρίας: Έλεγαν ότι δεν είμαι κανονικό παιδί, ότι δεν θα καταφέρω τίποτα

Η Σχεδία, είναι ανεξάρτητο περιοδικό που πωλείται στους δρόμους της Αθήνας, παρέχοντας μια ξεχωριστή ευκαιρία σε αστέγους, ανέργους και άλλους ανθρώπους που προέρχονται από κοινωνικά και οικονομικά ευάλωτους πληθυσμούς να εξασφαλίσουν αξιοπρεπώς ένα εισόδημα, αλλά και ένα επιπλέον κίνητρο να ξαναχτίσουν τις ζωές τους.
Στις σελίδε του, φιλοξενεί συχνά ιστορίες των ανθρώπων που το πουλούν. Μία από αυτές, είναι και της Μαρίας που αξίζει να διαβάσετε!

«Ως μωρό έμενα στο ίδρυμα “Μητέρα”, όπου με είχαν αφήσει οι πραγματικοί μου γονείς. Ποτέ δεν έμαθα ποιοι είναι. Υιοθετήθηκα όταν ήμουν τριών χρόνων.

Ο θετός μου πατέρας δούλευε στα διυλιστήρια και η θετή μου μητέρα ως καθαρίστρια σε παιδικούς σταθμούς. Κατοικούσαμε στου Ζωγράφου, όπου και πήγα στο δημοτικό σχολείο. Έπασχα από δυσλεξία και διάσπαση προσοχής. Όταν διάβαζα το βιβλίο, κοιτούσα αλλού. Είχα υποστεί μπούλινγκ από τους συμμαθητές μου. Μου έλεγαν ότι δεν είμαι “κανονικό” παιδί, ότι δεν θα καταφέρω ποτέ κάτι στη ζωή μου.

Από την ηλικία των δέκα χρόνων με παρακολουθούσε παιδοψυχίατρος, ο οποίος θεώρησε πως έπρεπε να συνεχίσω σε ειδικό σχολείο, όπου και πήγα μετά το δημοτικό, και συγκεκριμένα στο Τεχνικό Επαγγελματικό Εκπαιδευτήριο Ειδικής Αγωγής στον Άγιο Δημήτριο. Οι προσφερόμενες ειδικότητες ήταν της ραπτικής, της ξυλουργικής και εκείνη του υδραυλικού. Μοιραία, επέλεξα αυτή της ραπτικής, παρόλο που ήθελα να ασχοληθώ με την πληροφορική, αλλά δεν υπήρχε σχετική κατεύθυνση. Το ότι δεν συνέχισα σε “κανονικό” σχολείο με είχε ρίξει ψυχολογικά, αισθανόμουν ότι ήμουν ένα μηδενικό. Βέβαια, είχα μάθει να ράβω από μαξιλαροθήκες μέχρι τραπεζομάντηλα.  Όταν μετακομίσαμε με τους γονείς μου στο Κορωπί, συνέχισα στο σχολείο ειδικής αγωγής της πόλης, από όπου και αποφοίτησα, έχοντας ειδικευτεί, επιτέλους, στην πληροφορική.

Από τα δεκαπέντε μου χρόνια έκανα και στίβο, έτρεχα στα 100 και 200 μέτρα με την ομάδα των Special Olympics. Είχα κατακτήσει συνολικά 28 μετάλλια. Οι προπονήσεις ήταν καθημερινές και εξαντλητικές, από τη μία το μεσημέρι μέχρι τις επτά το απόγευμα. Παρ’ όλ’ αυτά, με τον αθλητισμό χαλάρωνα, ηρεμούσα, μου έφευγε το άγχος, μου τονωνόταν η αυτοπεποίθηση».

Αυτά μας εκμυστηρεύτηκε, μεταξύ πολλών άλλων, η Μαρία, ένας άνθρωπος της «σχεδίας», όταν της ζητήσαμε να μοιραστεί μαζί μας την προσωπική της ιστορία, η οποία δημοσιεύεται στην τελευταία σελίδα του τεύχους #70 (Μάιος 2019) του περιοδικού, που κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης.