Ποιά είναι ασφαλέστερη παρέα; Ο ανεμβολίαστος που προσέχει ή ο εμβολιασμένος που έρχεται σε επαφή με άρρωστα παιδιά;

ΑΣΥΛΙΑ
Θα πω κάτι με αγάπη και χωρίς διάθεση παρεξήγησης :

Ποιος είναι “ασφαλέστερη” παρέα για να πιεις έναν καφέ μαζί του :
α) ένας ανεμβολίαστος που γενικά προσέχει όμως και πριν 24 ώρες έχει ραπιντ αρνητικό
β) ή εγώ που είμαι εμβολιασμενος και έρχομαι καθημερινά σε επαφή με 50 άρρωστα παιδιά;

Χθεσινοβραδινη έξοδος μετά συζύγου. Νέο κορίτσι στην υποδοχή δεν ήθελε να με σκαναρει γιατί με αναγνωρισε. Επεμενα βεβαίως. Γιατί κανείς δεν είναι “υπεράνω υποψίας” και ακόμη και έτσι να ήτανε, κανείς εμβολιασμενος δεν είναι “υπεράνω ιού”. Τόσο απλά.

Κατανοώ την κατεύθυνση των μέτρων. Οι εμβολιασμενοι να έχουν κάποιες “ελευθερίες” και οι ανεμβολιαστοι κάποιους “περιορισμούς”. Θα αντιδράσετε, αλλά ας είμαστε ειλικρινεις : Έφερε αποτελέσματα. Εκεί που η ιατρική ενημέρωση απέτυχε, το τσίπουραδικο σημάδεψε την καρδιά του προβλήματος. Είχαμε σε μια εβδομάδα σχεδόν δεκαπλασιασμο των νέων εμβολιασμων.
Γυρνώ λοιπόν στο ερώτημα της αρχής του κειμένου. Το να γυρνούν οι εμβολιασμενοι αμετροεπως, το να έχουν ασυλία πολλοί εξ αυτών πια εμβολιασμενοι προ εξαμήνου, για πλαστά πιστοποιητικά ούτε λόγος, και να γεμίζουν τα νυχτερινά μαγαζιά ίσαμε πάνω, είναι μια απόφαση πολιτική ΚΑΙ ΜΟΝΟ. Δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, την επιδημιολογια και την δημόσια υγεία εν γένει. Και θα συνεχίσει να γεννά κρούσματα. Κρούσματα – καρφιά στο φέρετρο ενός δημοσιου νοσοκομείου που ψυχορραγει.

Σε ένα ιδανικό ματριξ, δεν θα είχαμε ανάγκη την κυβέρνηση. Καμία κυβέρνηση. Θα τα κάναμε σωστά και από μόνοι μας, χωρίς χωροφυλάκους. Θα σκεφτόμασταν για τον εαυτό μας και για τον συνάνθρωπο. Αλλά δεν το κάνουμε. Και αφήνουμε άλλους να το κάνουν για εμάς.
Σας έχω νέα. Το κάνουν λάθος.
(φώτο : ελληνικό εγχειρίδιο αντιμετώπισης της πανδημίας)