Τι συνέβη όταν ένα αγόρι αποκάλεσε «άσχημο» τον γιο μου που πάσχει από σύνδρομο Down

Είχα μάθει στη ζωή μου να ξεχωρίζω, αλλά όχι να προκαλώ. Δεν μου άρεσε να περνάω απαρατήρητη και θυμώνω πολύ όταν κάποιος με θεωρεί συνηθισμένη. Φανταστείτε λοιπόν την αρχική μου απογοήτευση και την τελική μου ανακούφιση όταν ο Θεός με ευλόγησε να φέρω στον κόσμο ένα παιδί με σύνδρομο Down.

Ήμουν πάντα περήφανη για τον τρόπο που η οικογένειά μου ξεχώριζε από τις άλλες. Λατρεύω το παιδί μου. Είναι ένα γλυκύτατο αγοράκι με ειδικές ανάγκες, που ήρθε στον κόσμο για να φωτίσει τη ζωή μου και να με κάνει να αλλάξω εντελώς τον τρόπο που αντιμετωπίζω τη ζωή.

Έχω τόσες πολλές ιστορίες να σας διηγηθώ. Θα σταθώ περισσότερο σε μία.

Ένα απόγευμα είχαμε πάει για φαγητό με τους δύο γιους μου, τον εξάχρονο Calvin και τον τετράχρονο Judah, ο οποίος πάσχει από Σύνδρομο Down. Στο διπλανό τραπέζι καθόταν ένα άλλο αγοράκι, που παρατηρούσε με μεγάλη περιέργεια το μικρό μου γιο λες και έβλεπε εξωγήινο. Κατανοώ πως δεν κοιτούσε κακοπροαίρετα, αλλά πιο πολύ από περιέργεια, όχι ότι ήταν λιγότερο ενοχλητικό.

Σε κάποια στιγμή τον είδα να λέει κάτι στο μπαμπά του δείχνοντας το γιο μου. Άκουσα καθαρά τη λέξη «άσχημος», αλλά ο μπαμπάς του δεν έδωσε καμία σημασία, ούτε καν γύρισε να κοιτάξει σε ποιο παιδάκι αναφερόταν ο γιος του. Τον αγνόησα και εγώ με τη σειρά μου. Αυτό ήταν και το λάθος μου. Ότι και εγώ και ο μπαμπάς του επιλέξαμε να μην ασχοληθούμε. Μάλλον ήταν κάτι που θα μας έφερνε και τους δύο σε δύσκολη θέση, οπότε προτιμήσαμε να το προσπεράσουμε.

Το θέμα θα είχε τελειώσει εκεί αν ο εξάχρονος γιος μου δεν είχε αντιληφθεί τι γινόταν εκείνη τη στιγμή. Με κοίταξε με τα μεγάλα, αθώα του μάτια και μου είπε δυνατά: «Μαμά αυτό το αγόρι είπε κάτι για τον αδερφό μου. Είπε ότι είναι άσχημος».

Το είχα ακούσει και εγώ. Το πιο πιθανό είναι πως το παιδί εκείνο δεν είχε ξαναδεί παιδάκι με Σύνδρομο Down. Εκείνη τη στιγμή το πρώτο που σκέφτηκα να κάνω (πιο πολύ για να ανασυγκροτηθώ) ήταν να βγάλω μία φωτογραφία τα δύο μου αγόρια και να την αναρτήσω στο Instagram. Δεν ξέρω να σας πω πώς ακριβώς ένιωθα εκείνη τη στιγμή. Ο εγκέφαλός μου είχε σκαλώσει εντελώς και δεν ήξερα πώς να νιώσω.

Σκεφτόμουν αυτόν τον πατέρα… Γιατί μας υποτίμησε έτσι και δεν μας κοίταξε καν; Του χαλάγαμε μήπως την αισθητική; Γιατί δεν γύρισε καν να δει τι ήταν αυτό που το παιδί του αποκαλούσε «περίεργο και άσχημο»; Γιατί άφησε έτσι το γιο του και δεν του εξήγησε; Τι ανεύθυνη συμπεριφορά. Άραγε να έχει και ο ίδιος την ίδια άποψη με το γιο του;

Δεν θα έλεγα ότι στεναχωρήθηκα. Πιο πολύ αναρωτήθηκα αν ο μπαμπάς αυτός εξηγήσει στο παιδί του όταν φύγουν ότι δεν είναι σωστό να κοιτάζει και να σχολιάζει παιδάκια με προβλήματα. Εύχομαι να ξέρει ότι είμαστε μία ευτυχισμένη οικογένεια. Μακάρι να το ήξερε και να μη μας φοβόταν. Γιατί αυτό πιστεύω πως ισχύει. Μάλλον μας φοβόταν γι’ αυτό και δεν καταδέχθηκε ούτε καν να μας κοιτάξει. Δεν στεναχωρήθηκα. Το ξαναλέω. Πιο πολύ απογοητεύτηκα. Εύχομαι να γνωρίζει ότι είμαστε όπως και εκείνοι: μία οικογένεια που ήρθε για να φάει και να περάσει καλά.

Το μόνο που έκανα ήταν να χαμογελάσω στο αγενές αυτό μικρό αγόρι και εκείνο ίσιωσε την καρέκλα του για να μπορεί να μας κοιτάζει καλύτερα. Η μητέρα του και η αδερφή του, που εκείνη τη στιγμή έλειπαν (μάλλον είχαν πάει τουαλέτα) έκατσαν μαζί τους και ξεκίνησαν να τρώνε.

Ξέρω πως το παιδί μου ξεχωρίζει για πολλούς λόγους: Πετάει κάτω τις χαρτοπετσέτες, τρώει με ανοιχτό το στόμα και παράλληλα φωνάζει και προσπαθεί να εξαφανίσει οτιδήποτε τον ενοχλεί. Παίζει πάντα όμορφα με τον αδερφό του χωρίς να τσακώνονται και είναι δικαίος.

Είμαι ένας άνθρωπος που με ενδιαφέρει πολύ η γνώμη των άλλων και θέλω να ξέρω τι σκέφτονται για μένα και την οικογένεια μου. Πολλές φορές ανησυχώ γιατί δεν ξέρω πως οι άλλοι μας βλέπουν. Ενοχλούνται; Χαίρονται; Συμπάσχουν; Και τα τρία μαζί; Δεν ξέρω τι ισχύει. Καμιά φορά σκέφτομαι μακάρι να μπορούσαμε να κάτσουμε όλοι μαζί στο ίδιο τραπέζι μήπως και καταλάβουν οι άλλοι ότι είμαστε και εμείς φυσιολογικοί, αλλά με το δικό μας τρόπο.

Συνέχισα να χαμογελάω. Συνέχισα να αδιαφορώ για το αν ακουγόμαστε, αν ενοχλούμε ή αν το τραπέζι μας είναι ακατάστατο. Ξέχασα να σας πω πως το μικρό εκείνο αγόρι ήρθε αργότερα και μου μίλησε. Μου είπε για το πορτοκαλί πουκάμισο που φορούσε και για τα παπούτσια του. Οι δικοί του ίσως και να μην ήθελαν να μας μιλήσει, αλλά εγώ χάρηκα που το έκανε. Χαίρομαι που οι δικοί του ένιωσαν τόσο αμήχανα, όσο αμήχανα είχα νιώσει και εγώ νωρίτερα.

Η συζήτηση με τον πιτσιρικά ήταν κάπως σύντομη γιατί έπρεπε για άλλη μία φορά να κυνηγήσω το γιο μου που είχε μπει στην κουζίνα του εστιατορίου. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί ο μπαμπάς του δεν μας κοίταξε καν. Ούτε όταν ο γιος του ήρθε να μας μιλήσει. Μακάρι να το είχε κάνει. Θα μου αποδείκνυε με αυτό τον τρόπο ότι δεν φοβάται το διαφορετικό, αλλά το δεχόταν.

Χαιρέτησα από μακριά το αγοράκι φεύγοντας και με χαιρέτησε και εκείνο…

Πηγή: scarymommy.com