Πήρα κινητό τηλέφωνο στο παιδί μου και οι βαθμοί του βελτιώθηκαν

Όταν οι περισσότεροι από εμάς κάνουν στο μυαλό τους το συσχετισμό «κινητό-έφηβος» καταλήγουν σε μία λέξη: καταστροφή. Αποσπά την προσοχή τους, ασχολούνται μόνο με αυτό, ξεχνούν φίλους και οικογένεια, ξεχνούν τι σημαίνει πραγματική ζωή, σχολείο, υποχρεώσεις και άλλα πολλά τέτοια. Κι εγώ την ίδια άποψη είχα. Δεν ήθελα να πάρω κινητό στο γιο μου. Ποιος παίρνει κινητό σε ένα παιδί με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας;

Αν με ρωτούσες μέχρι και πριν λίγα χρόνια αν σκόπευα να αγοράσω ποτέ κινητό τηλέφωνο στο 13χρονο γιο μου θα σου έλεγα όχι. Ο λόγος; Όσα είπα παραπάνω, που αναγκάζουν τους γονείς να γίνονται κάπως πιο αυστηροί με όλα τα ηλεκτρονικά μέσα: Τα 13χρονα δεν χρειάζονται τηλέφωνα ούτε μέσα κοινωνικής δικτύωσης ούτε διαδίκτυο. Όλη αυτή η μόνιμη και αέναη διαθεσιμότητα τόσων πολλών πληροφοριών κάνει κακό σε έναν αναπτυσσόμενο εγκέφαλο.

Προσωπικά είχα ένα λόγο παραπάνω να ανησυχώ. Ένα παιδί με ΔΕΠΥ αποσπάται πιο εύκολα όταν κρατάει μία κινητή «βόμβα» στα χέρια του, δηλαδή ένα smartphone. Ο γιος μου διαγνώστηκε με το σύνδρομο αυτό όταν ήταν στη Γ’ Δημοτικού αν και ξέραμε ήδη από το νήπιο ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ήταν διαφορετικός σε σχέση με τους συμμαθητές του, πιο απόμακρος, πιο ζωηρός, λίγο περισσότερο «στον κόσμο του» θα έλεγα, αλλά το αποδώσαμε στο νεαρό της ηλικίας του και στη μετάβαση από το σπίτι στο σχολείο μέχρι τη Γ’ Δημοτικού που το ψάξουμε περαιτέρω και μάθαμε.

Αν λοιπόν του παίρναμε κινητό θα ήταν σαν να βάζαμε τα χέρια μας και να βγάζαμε τα μάτια μας. Αν πριν αποσπούνταν εύκολα, τώρα θα αποσπούνταν ακόμα πιο εύκολα. Ξοδεύαμε ώρες ολόκληρες για να τον καταφέρουμε να κάνει τα μαθήματά του. Αν του παίρναμε και κινητό, θα ξεχνούσαμε στο τέλος ότι υπάρχει σχολείο.

Kάποια γεγονότα και κάποιες άλλες παράμετροι με έκαναν να αλλάξω γνώμη με τον καιρό. Πρώτον πήραμε διαζύγιο με τον άντρα μου και θέλαμε και οι δύο να βρούμε ένα τρόπο να επικοινωνούμε άμεσα με το γιο μας όποτε θέλουμε. Έπειτα υπήρχαν προβλήματα με τη μεταφορά του από και προς το σχολείο. Μερικές φορές το σχολικό αργούσε να τον φέρει και έπρεπε να δανείζεται το τηλέφωνο ενός φίλου του για να με ενημερώνει και να μην περιμένω άδικα από νωρίς στη στάση. Αν κάποια μέρα τύχαινε να μην έχει κινητό κανένας από τους φίλους του δεν υπήρχε κανένας τρόπος επικοινωνίας. Καθόμουν στη στάση και περίμενα το λεωφορείο χωρίς να ξέρω τι συμβαίνει λες και ήμασταν στο 1990.

Έτσι αποφασίσαμε να του πάρουμε το πρώτο του κινητό, ένα παλιό μεταχειρισμένο μοντέλο αλλά σε άριστη κατάσταση. Βάλαμε όριο στο χρόνο ομιλίας και του εξηγήσαμε τους κανόνες από την αρχή. Επίσης του ξεκαθαρίσαμε ότι μπορούσαμε να ανοίξουμε το κινητό του όποτε θέλαμε και να διαβάσουμε οτιδήποτε υπάρχει μέσα.

Σκοπός μας δεν ήταν να τον ελέγχουμε από φόβο μήπως μπει κάπου που δεν έπρεπε ή μήπως τον προσεγγίσει κάποιος με πονηρούς σκοπούς. Ξέραμε τι παιδί είχαμε και του είχαμε απεριόριστη εμπιστοσύνη. Η μεγάλη μας ανησυχία ήταν μήπως το τηλέφωνο τον «παρέσυρε» όταν έπρεπε να κάνει τα μαθήματά του. Ανησυχούσα μήπως ασχολούνταν όλη τη μέρα με αυτό και με έγραφε κανονικά κάθε φορά που θα του ζητούσα να το αφήσει στην άκρη.

Όχι μόνο δεν συνέβη κάτι τέτοιο (συνέβη αλλά ελάχιστες φορές) αλλά κόντρα στις ανησυχίες και τις προβλέψεις μας ο γιος μας άλλαξε προς το καλύτερο. Χρησιμοποιούσε το τηλέφωνό του για να μιλά με τους φίλους του για θέματα δικά τους αλλά και θέματα του σχολείου. Κάθε φορά που είχε κάποια δυσκολία σε κάποια άσκηση δεν δίσταζε να τηλεφωνήσει σε κάποιο από τα παιδιά και να ζητήσει βοήθεια. Δεν είναι ότι δεν είχαμε σταθερό στο σπίτι. Είχαμε και παραείχαμε αλλά το κινητό τον «τραβούσε» πιο εύκολα, τον προκαλούσε να το χρησιμοποιήσει…  Με τον καιρό οι βαθμοί του βελτιώθηκαν θεαματικά με όλους τους καθηγητές στο σχολείο να μας λένε τα καλύτερα. 

Από τότε που του πήραμε κινητό και έπειτα ο γιος μου έβαλε τα δυνατά του για να είναι συνεπής στις εργασίες του και να μην ξεχνάει τίποτα. Μέχρι τώρα αν δεν του έλεγα εγώ να ανοίξει την τσάντα του και να βγάλει τα βιβλία του, δεν το έκανε. Του είχα πει να βάζει σελιδοδείκτες στα βιβλία για να μη χάνει τις σελίδες και παρά τις συμβουλές μου και τη μεγάλη προσπάθεια που κατέβαλλα, σπάνια κατάφερνε να βρει τα μισά από τα μαθήματα που είχε.

Τώρα λίγο η χαρά του τηλεφώνου, λίγο η τακτική επικοινωνία με τους συμμαθητές του ήξερε τα πάντα. Εκτός από τη συνηθισμένη κουβεντούλα τους είχαν βαλθεί όλοι τους να γίνουν πρώτοι μαθητές και ζητούσαν συχνά ο ένας βοήθεια από τον άλλον. Αν κάποιος δεν ήταν σίγουρος ποιο μάθημα έχουν στην ιστορία ή ποιες ασκήσεις τους έβαλαν στη φυσική έγραφαν στην ομαδική συνομιλία που είχαν φτιάξει στο Viber. Έτσι ο γιος μου μάθαινε επακριβώς τι έχουν σε κάθε μάθημα. Αυτό τον έκανε πιο επιμελή και ανταγωνιστικό. Βλέποντας την επιμονή και την αποφασιστικότητα των άλλων να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους έμπαινε και εκείνος στη διαδικασία να κάνει το ίδιο. Η αλληλεπίδραση αυτή με τους συμμαθητές του επέδρασε θετικά πάνω του και τον ενθάρρυνε σε μεγάλο βαθμό.

Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι ένα κινητό θα μπορούσε να φέρει τόσο μεγάλη αλλαγή στο θέμα του σχολείου. Ηρέμησα πολύ και χάρηκα που το παιδί μου είχε μπει πλέον σε άλλη τροχιά.

Όσο ωφέλιμη και να αποδείχθηκε η τεχνολογία για εμάς δεν αγνοώ ότι συνοδεύεται από πολλούς κινδύνους. Το διαδίκτυο είναι επικίνδυνο και σίγουρα χρειάζεται μέτρο και μεγάλη προσοχή. Τον ελέγχω τακτικά και εγώ και ο πρώην άντρας μου και μέχρι στιγμής για καλή μας τύχη δεν έχουμε εντοπίσει κάτι το ανησυχητικό.

Είμαι πολύ ευτυχισμένη για την τροπή που πήραν τα πράγματα. Ο γιος μου ήταν ένας μαθητής του Γ και έγινε ένας μαθητής του A. Αν δεν το έβλεπα, δεν θα το πίστευα. Ποιος θα το φανταζόταν ότι ένα κινητό που για άλλους είναι πρόβλημα εμένα θα μου έλυνε τα χέρια;

Πηγή: scarymommy.com