Ο πρώτος νταής του παιδιού μου, ήταν μια μαμά!

Στην τετάρτη δημοτικού, ο σύζυγός μου ήταν αρκετά κομψός. Αγόραζε μοδάτα ροζ πουκάμισα, τα συνδύαζε με λευκά αθλητικά μπλουζάκια με τα μανίκια σηκωμένα και τζιν παντελόνια. Έβαζε τζελ στα μαλλιά του κάθε πρωί κολλώντας τα στη μία πλευρά  και (είμαι σίγουρη) πως πήρε την έπαρση του από την λατρεία του στον Don Johnson. Έβγαινε έξω με τα κορίτσια (γιατί πάντα αγαπούσε τις γυναίκες), τραγουδούσε στην χορωδία και ήταν ένα μικρό κοκέτικο αγόρι. Είχε μεγάλη αυτοπεποίθηση από παιδί.

Μερικά αγόρια στην τάξη του όμως, επειδή έβλεπαν μόνο ένα παιδί με υπερβολική αυτοπεποίθηση που φορούσε ροζ (!) και απολάμβανε την παρέα με τα κορίτσια, τον κορόιδευαν.

Αυτοί οι ψευτοπαλικαράδες τον πείραζαν στην παιδική χαρά, γελούσαν μαζί του και μερικές φορές τον έσπρωχναν. Αλλά δεν τον ένοιαζε. Εάν του έλεγαν ειρωνικά ” Ωραίο πουκάμισο” απαντούσε “Ευχαριστώ, και εμένα μου αρέσει, “και επέστρεφε πίσω στα κορίτσια. Είχε εμπιστοσύνη στον εαυτό του.

Μετά από 30 χρόνια αποκτήσαμε έναν 9χρονο γιο. Του αρέσει να φοράει ροζ και να παίζει με τα κορίτσια αλλά δυστυχώς, είναι πιο ευαίσθητος από τον πατέρα  του.

Η πρώτη που έκανε bullying στον γιο μου ήταν μια μαμά. Ήταν 4 ετών περίπου και είχε ντυθεί με ένα κοστούμι της Tinker Bell στο σπίτι της νταντάς του. Έπαιζε με δύο μικρά κορίτσια και απ’ ό,τι έμαθα αργότερα περνούσε τέλεια. Μια μαμά ήρθε για να πάρει την κόρη της και είπε δυνατά “Τι κάνει αυτό το αγόρι με το φόρεμα;” Η νταντά απάντησε: “Διασκεδάζει!”.

Η μαμά συνέχισε, τραβώντας τις κόρες της προκλητικά μακριά, λες και θα κολλούσαν κάτι. “Και οι γονείς του, τί κάνουν γι’ αυτό;” έλεγε ενώ έδειχνε επιδεικτικά προς το μέρος του. Η μπέιμπι σίτερ απλά είπε “Θα τον αγκαλιάσουν, είμαι σίγουρη”.

Μέχρι αυτό το σημείο, δεν νομίζω πως το αγόρι μας ήξερε πως είναι “παράξενο” ένα αγόρι να φοράει φόρεμα. Άκουσε τι είπε εκείνη η μαμά και με ρώτησε γι ‘αυτό αργότερα. Θυμάμαι ότι με κόπο κατάπια την οργή μου,αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς τι του είπα για να τον κάνω να αισθανθεί καλύτερα. Συνέχισε να ντύνεται και να στριφογυρίζει σαν την  Tinker Bell για αρκετό διάστημα μετά, οπότε πρέπει να του είπα κάτι που έπιασε.

Από τότε, υπήρξε θύμα εκφοβισμού  από τους φίλους και τους συμμαθητές του για τις επιλογές του, που δεν θεωρούσαν νορμάλ. Παρακολουθούσα την ιστορία του πατέρα του να επαναλαμβάνεται, αλλά αυτή τη φορά  με κάποιον πιο επιρρεπή στην γνώμη των άλλων. Του έχουν πει ότι φέρεται σαν σπασίκλας. Τον κοροϊδεύουν που παίζει  με τα κορίτσια και για το ροζ πουκάμισο του.

Δεν μπορεί να υπερασπιστεί  τον εαυτό του, έτσι οι συμβουλές και οι στρατηγικές που του έδωσα αποδείχτηκαν σημαντικές. Ξέρει πότε πρέπει να σηκώσει το χέρι του και να πει, “Stop”. Ξέρει, πως μπορεί να πει στην δασκάλα ότι τον εκφοβίζουν, τον κοροϊδεύουν και τον κλωτσάνε κάτω από το θρανίο. Κυρίως ξέρει πως να αποφύγει τα παιδιά που θα μπορούσαν να τον πειράξουν, προσβάλλοντας την αυτοπεποίθηση του. Ξέρει τι να κάνει.

Ο γιος μου έχει αγαπηθεί γι’αυτό που είναι. Ο καλύτερος φίλος του είναι κορίτσι και στην περιοχή που ζούμε αποδέχονται τις επιλογές του. Αλλά φοβάμαι πως άφησε την γνώμη των άλλων να τον αλλάξουν. Δεν φορά πια ροζ, μόνο γκρι, μπλε και μαύρο και αντί να εκφράζει τις δημιουργικές επιλογές της μόδας του στο ντύσιμο του, προτιμά να σχεδιάζει φορέματα στο σπίτι.

Πιστεύω πως ως γονείς οφείλουμε να βγάλουμε τα παιδιά μας στην κοινωνία, διδάσκοντας τους ότι δεν είναι αποδεκτό  να καταστρέφουμε το πνεύμα ενός άλλου παιδιού, κοροϊδεύοντας το, για την διαφορετικότητα του. Είναι σημαντικό να αγωνιστούμε για να μάθουμε στα παιδιά μας, πως ο σεβασμός στις επιλογές των άλλων είναι ζωτικής σημασίας.

Ο πρώτος νταής του παιδιού μου ήταν μια μαμά. Τα παιδιά της, την είδαν και την άκουσαν. Τα παιδιά μας, μας παρακολουθούν και μας ακούν. Έχουμε τη δύναμη  να τους διδάξουμε τη σημασία της αποδοχής!

Πηγή: http://www.scarymommy.com/