Η μικρή μου κόντεψε να πεθάνει στα χέρια μου…

Τη χάνω.

Άκουσα ένα θόρυβο αλλόκοτο από το μπάνιο, εκεί, όπου η κόρη μου τραγουδούσε χαρούμενη παιδικά τραγουδάκια και μου φώναζε κάθε ένα λεπτό: “Λίγο ακόμη μαμά”. Την είχα αφήσει στη μπανιέρα, με λίγο ζεστό νεράκι να πλατσουρίζει και τα παιχνιδάκια της, ενώ έντυνα το μικρό της αδερφό στο υπνοδωμάτιο απέναντι από το μπάνιο. Έκανα, ό, τι είχα κάνει χιλιάδες φορές πριν.

Κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Η φασαρία δεν ήταν η ίδια, όπως συνήθως. Υπήρχε θόρυβος από το μπάνιο, αλλά όχι ο συνηθισμένος. Όταν ζεις με παιδιά, ξέρεις ακόμα και τους ήχους τους. Το φυσιολογικό είναι να τα ακούς όλη την ώρα να κάνουν φασαρία, η ησυχία ή το κάτι διαφορετικό σε ανησυχεί.

Καθισμένη στη μπανιέρα, τινάζοντας τα χέρια της πανικόβλητη με μάτια γουρλωμένα και στόμα ανοιχτό. Έσπρωχνε το κεφάλι προς τα μπρος, σαν να ήθελε να κάνει εμετό. Δεν μιλούσε κι ας είχε το στόμα της ανοιχτό.

Την πήρα αγκαλιά, βρεγμένη, όπως ήταν και άρχισα να τη χτυπάω στην πλάτη. Ξανά και ξανά. Έσπρωξα το δάχτυλό μου στο στόμα της, αλλά δεν αισθάνθηκα τίποτα. Έβλεπα την αγωνία στο πρόσωπό της και ούρλιαζα. Ήξερα, ότι πνίγεται, αλλά από τί; Τα παιχνίδια της δεν ήταν τόσο μικρά, για να χωρέσουν στο στόμα της. Εξάλλου, δεν έβαζε ποτέ παιχνίδια στο στόμα της, ακόμα και τότε, που ήταν μωρό.

Τα χείλη της ήταν μπλε.

Θα τη χάσω.

Έτρεξα. Έτρεξα με το γυμνό, βρεγμένο παιδί μου, στην αγκαλιά μου. Έτρεξα χωρίς παπούτσια. Φώναξα στο γιο μου: “μείνε εκεί, η μαμά θα γυρίσει σε λίγο. Μην κουνηθείς” και έτρεξα.

Φώναξα. Φώναξα πιο δυνατά απ’ ό, τι έχω φωνάξει ποτέ. Έτρεχα και φώναζα, τίποτε άλλο. Βγήκα από την πόρτα, πέρασα το δρόμο απέναντι μέχρι τη γειτόνισσά μου, ούρλιαζα και έτρεχα, γιατί ήξερα, ότι χρειαζόμουν βοήθεια. Δεν ήξερα καν, που είχα το τηλέφωνό μου και χρειαζόμουν κάποιον, για να καλέσει το 166. Χρειαζόμουν κάποιον να σώσει το κοριτσάκι μου.

Θα τη χάσω.

Η Μαρία, γειτόνισσά μου και νηπιαγωγός, άκουσε τις κραυγές μου και τα απελπισμένα μου χτυπήματα στην πόρτα της. Μόλις άνοιξε, έφαγε κατά λάθος μια από τις γροθιές μου στο πρόσωπο, δεν πρόλαβα να σταματήσω να χτυπάω την πόρτα μέσα στον πανικό μου.

«Νομίζω, ότι πνίγεται, δεν μπορεί να αναπνεύσει. Σε παρακαλώ, βοήθεια!».

Η Μαρία με γρήγορες και αποφασιστικές κινήσεις, έπιασε το παιδί και το γύρισε ανάποδα. Τα πόδια του ήταν λευκά και τα χείλη του μπλε. Δεν έβγαινε κανένας ήχος από το στόμα του.

Χρειάστηκε ένα δυνατό χτύπημα στην πλάτη, ενώ η Μαρία το κρατούσε ανάποδα, γερμένο προς τα μπρος. Το παιχνίδι πετάχτηκε έξω. Το παιχνίδι, που δεν ήταν παιχνίδι για το μπάνιο. Το παιχνίδι, που δεν ήξερα καν, ότι ήταν στη μπανιέρα. Το παιχνίδι, που η 4,5 ετών κόρη μου, είχε παίξει δεκάδες φορές και δεν το είχε βάλει ποτέ στο στόμα της. Το παιχνίδι, που με κάποιο τρόπο έβαλε στο στόμα της και κόλλησε στο λαιμό της. Το παιχνίδι, που παραλίγο να τη σκοτώσει.

Πήρε μια ανάσα και άρχισε να βήχει. Το χρώμα στα πόδια και τα χείλη της επανήλθε σχεδόν αμέσως. Με κοίταξε και άρχισε να κλαίει. Την πήρα αγκαλιά και την έσφιξα με όσες δυνάμεις μου είχαν απομείνει.

Δεν την έχασα.

Αλλά θα μπορούσα να την είχα χάσει. Θα μπορούσε να είχε τελειώσει τόσο διαφορετικά. Θα μπορούσα να είχα αργήσει να καταλάβω, τί συμβαίνει. Ο φόβος μου θα μπορούσε πολύ εύκολα να είχε κάνει το σώμα μου και το μυαλό μου να παγώσουν. Η καταπληκτική γειτόνισσά μου θα μπορούσε να λείπει. Έτυχε να είναι σπίτι, γιατί δεν ένιωθε πολύ καλά. Ο Θεός την έκανε να μείνει σπίτι, ο Θεός με έστειλε σε εκείνη, ο Θεός με οδήγησε έγκαιρα στη μπανιέρα.

Θα μπορούσα να τη χάσω, αλλά δεν την έχασα.

Δεν γράφω αυτό το γράμμα, γιατί μου αρέσει να ξαναζώ αυτές τις στιγμές. Δεν θα τις ξεχάσω ποτέ, όσο ζω, νύχτα μέρα θα στοιχειώνουν το μυαλό και τα όνειρά μου.

Το γράφω, γιατί θέλω να νιώσεις τον πανικό, που ένιωσα και θέλω να κάνεις κάτι γι’ αυτό. ΝΑ ΕΊΣΑΙ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΟΣ/Η ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ, ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΒΟΗΘΕΙΕΣ!

Δεν έχουν όλοι γείτονα παιδαγωγό, διασώστη ή γιατρό, ούτε ζουν όλοι κοντά σε νοσοκομείο, ούτε είναι όλοι τυχεροί ώστε να σώζουν τα παιδιά τους από πνιγμό.

Δεν χρειάζεσαι τύχη, γνώσεις χρειάζεσαι.

Πηνελόπη