Η κόρη μου κάνει bullying στα άλλα παιδιά. Δεν είναι κακιά, είναι παιδί με ειδικές ανάγκες

Όλοι στο σχολείο των παιδιών μας ή στη γειτονιά γνωρίζουμε κάποιο παιδί που βρίζει τα άλλα παιδιά, σχολιάζει άσχημα τους άλλους, είναι αγενές, δεν παίζει τίμια κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών και είναι εξαιρετικά χειριστικό. Ως γονιός σίγουρα αισθάνεσαι εξοργισμένος βλέποντας το παιδί σου να δέχεται μια τέτοια συμπεριφορά.

Είμαι η μάνα ενός τέτοιου παιδιού και δεν εννοώ του θύματος, αλλά του «εκφοβιστή». Δεν μου αρέσει η λέξη «εκφοβιστής», γιατί εμπεριέχει δόλο και το παιδί μου δεν κάνει ό, τι κάνει επειδή είναι κακό. Δεν φοβερίζει τα άλλα παιδιά σκόπιμα. Δεν θέλει να τα βλάψει, να τα προσβάλει ή να τα εξαναγκάσει να κάνουν κάτι που δεν θέλουν να κάνουν.

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι ο εκφοβισμός είναι αποτέλεσμα κακής ανατροφής. Θεωρούν πως ένα τέτοιο παιδί διαμόρφωσε την κακή του συμπεριφορά χάρις σε βίαιες ταινίες και βιντεοπαιχνίδια ή λόγω της μίμησης της κακής συμπεριφοράς του γονιού. Δεν ισχύει όμως για όλα τα παιδιά. Υπάρχουν και εκείνα με ειδικές ανάγκες που δεν καταλαβαίνουν τί κάνουν.

Η κόρη μου, που παλεύει να τα βγάλει πέρα στη ζωή και στο σχολείο, έχει την πιο καλή καρδιά του κόσμου. Στηρίζεται σε φαρμακευτική αγωγή, για να ελέγξει κάποιες από τις συμπεριφορές της. Όταν πέφτει για ύπνο και ξυπνάει, τα πρώτα 45 λεπτά είναι το πιο περίεργο πλάσμα του κόσμου. Μετά όμως γίνεται το πιο χαριτωμένο, το πιο γλυκό και το πιο καλό παιδί του κόσμου. Με βοηθάει με το μωρό, με βοηθάει να τακτοποιήσω, με βοηθάει να μαγειρέψω, να ετοιμάσω το τραπέζι και κάνει ό, τι της ζητήσω. Της αρέσουν οι αγκαλιές και τα φιλιά και αγαπάει τους πάντες και ειδικά τους φίλους της.

Δυστυχώς όσο περνάνε τα χρόνια, τα φάρμακα έχουν όλο και μικρότερη επίδραση πάνω της με αποτέλεσμα να μην αισθάνεται το ίδιο άνετα στην τάξη και γενικά στο περιβάλλον της. Λόγω της μη επίδρασης των φαρμάκων αρχίζει να βγαίνει στην επιφάνεια όλο και συχνότερα ο κακός της εαυτός. Συνήθως μιλάει άσχημα στους φίλους της, στους γείτονες της και στα αδέρφια της. Μέχρι το τέλος της ημέρας που τα φάρμακα δεν έχουν πλέον καμία επίδραση έχει γίνει το πιο προκλητικό παιδί του κόσμου.

Από τα Χριστούγεννα και μετά άρχισα να λαμβάνω όλο και περισσότερα e-mails από δασκάλους, γονείς, γείτονες, ακόμα και από μέλη της οικογένειας, όχι όμως για να με κατηγορήσουν, αλλά για να μας δείξουν ότι είναι δίπλα μας και θέλουν να μας βοηθήσουν. Σίγουρα μέσα από αυτά τα e-mail έμαθα πράγματα για τη συμπεριφορά του παιδιού, που δεν γνώριζα και αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να συζητήσω μαζί της και να της δώσω την ευκαιρία να ζητήσει συγνώμη.

Όταν ένα παιδί έχει τέτοιου είδους προβλήματα, πολλές φορές είναι δύσκολο να το πείσεις να μην κάνει κάτι. Δυστυχώς η κόρη μου δεν μπορεί να κατανοήσει τις έννοιες «αιτία» και «αποτέλεσμα». Δεν καταλαβαίνει ότι τα σχόλιά της βλάπτουν τους άλλους. Δεν αντιλαμβάνεται ότι το «κλέψιμο» σε ένα παιχνίδι θα κάνει τα άλλα παιδιά να την απομακρύνουν και να βάλουν κάποιο άλλο στη θέση της. Δεν καταλαβαίνει ότι όταν βλέπει κάτι που δεν της αρέσει, πρέπει να κρατάει τη γνώμη της για τον εαυτό της και να μην επιτίθεται. Δεν μπορεί να κατανοήσει ακόμα τα κοινωνικά πρότυπα.

Η κόρη μου δεν επιδιώκει να βλάψει τα άλλα παιδιά. Δεν υπάρχει πρόθεση, ούτε απειλητική διάθεση από τη μεριά της. Συνεχίζει αυτή τη συμπεριφορά λόγω του ότι είναι παιδί με ειδικές ανάγκες και η μόνιμη βλάβη στον εγκέφαλο της δεν επιδέχεται καμία θεραπεία.

Η πιο μεγάλη δυσκολία για έναν γονέα σαν και μένα είναι οι συνέπειες που έχει όλο αυτό όχι μόνο στα άλλα παιδιά, αλλά και στο παιδί του. Μπορεί να πληγώνει, αλλά πληγώνουν και την ίδια. Κάθε e-mail και κάθε τηλεφώνημα μου υπενθυμίζει ότι το παιδί μου έχει μακρύ δρόμο μπροστά του. Μπορεί να έχει φίλους και παιδιά για να παίξει στο σχολείο, αλλά δεν έχει στενούς φίλους ή κάποια κολλητή ή κολλητό εξαιτίας του προβλήματος της.

Στο Δημοτικό τα πράγματα είναι πιο καλά, αλλά τί θα γίνει, όταν πάει Γυμνάσιο ή Λύκειο; Εκεί είναι ακόμα πιο σημαντικό να έχεις κολλητούς φίλους. Πάρτυ, εκδρομές, βόλτες με τα άλλα παιδιά. Ποιο παιδί θα της προτείνει να βγουν μαζί έστω και για ένα παγωτό με τη συμπεριφορά που έχει; Αν έφταιγε, δεν θα παραπονιόμουν, αλλά δεν φταίει. Θα την αποκλείσουν από τις παρέες τους και θα πληγωθεί ακόμα περισσότερο. Γνωρίζω καλά ότι είναι καλός χαρακτήρας, γνωρίζω ότι οι προθέσεις της δεν είναι αυτές και ότι υπάρχει μεγάλη αγάπη μέσα της. Είναι σκληρό και για μένα, όταν βλέπω να την αποκόβουν από τις παρέες και να την κάνουν πέρα.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Υπάρχουν πολλοί γονείς σε αυτό τον κόσμο που αντιμετωπίζουν τις ίδιες προκλήσεις με μένα και την κόρη μου και θέλω να τους πω ότι δεν είναι μόνοι. Αλλά και στους γονείς των άλλων παιδιών, στους δασκάλους και στους γείτονες θέλω να πω ότι λυπάμαι πολύ και ξέρω ότι και το παιδί μου λυπάται πολύ. Δεν θέλουμε να δούμε άλλο παιδί να υποφέρει εξαιτίας της κακής της συμπεριφοράς.

Δεν είναι όμως κακό να ενημερώσεις και εσύ το παιδί σου ότι το δικό μου παιδί είναι παιδί με ειδικές ανάγκες και ότι μερικές φορές κάνει πράγματα που δεν πρέπει ή χρειάζεται περισσότερες επεξηγήσεις για να καταλάβει ένα παιχνίδι. Το παιδί μου αγαπά το παιδί σου και θέλει απεγνωσμένα να γίνουν φίλοι, αλλά δεν ξέρει πώς. Και φυσικά θέλω να μαθαίνω όταν κάτι κακό συμβαίνει στο σχολείο, όχι από σένα, ούτε από το παιδί μου, αλλά από το παιδί σου.

Θέλω να ξέρεις ότι το παιδί μου δεν εκφοβίζει από “μαγκιά”. Σε παρακαλώ, μη ζητήσεις ποτέ από το παιδί σου να πάψει να κάνει παρέα με το δικό μου ή να το αποφεύγει ή να το συζητάτε πίσω από την πλάτη του. Η κακή του συμπεριφορά είναι απόρροια μιας αόρατης αναπηρίας. Όταν βλάπτει άλλα παιδιά, βλάπτει τον εαυτό της, αλλά δεν το ξέρει.

Ας μην είμαστε εναντίον της, αλλά κοντά της.

Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε.

Σπυριδούλα, μαμά της Δανάης