Η σχέση μου με την κόρη του συντρόφου μου είναι θείο δώρο!

Όταν χώρισα και έμεινα μόνη για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό αποφάσισα ότι ήθελα να σχετιστώ μόνο με άντρες που δεν είχαν παιδιά παρά να αναγκάσω οποιοδήποτε παιδάκι να ανεχτεί την παρουσία μου.

Σαν παιδί μεγάλωσα με πολλούς πατριούς και αυτό ήταν κάτι που ανέκαθεν μισούσα. Οι πατριοί μου ήταν κάτι που με ανάγκασε η μητέρα μου να ανεχτώ, κάτι που μου επέβαλε χωρίς να το θέλω. Ένιωθα πως έπρεπε σώνει και καλά να τους δώσω λίγο χώρο από την καρδιά μου λες και ήμουν υποχρεωμένη να το κάνω, αφήνοντας ενίοτε εκτός κάτι που είχε μεγαλύτερη σημασία για μένα. Αυτό με έκανε πολλές φορές να νιώθω ότι χάνω τον έλεγχο του εαυτού μου μέχρι που στο τέλος αποφάσισα ότι στην καρδιά μου θα αφήνω χώρο μόνο για τους ανθρώπους και τα πράγματα που θέλω.

Όταν ήρθα στη θέση της μητέρας μου και έγινα και εγώ μόνη μαμά, ένα μέρος μου φοβόταν ότι θα έκανα στο παιδί μου αυτό που σιχαινόμουν όταν έκαναν σε εμένα. Δεν ήθελα το παιδί μου να νιώσει όπως ένιωθα και εγώ, όταν η μάνα μου άλλαζε τον έναν άνδρα μετά τον άλλο σαν πουκάμισα. Επίσης φοβόμουν ότι σε περίπτωση που γνώριζα κάποιον, ο οποίος είχε παιδιά, τα παιδάκια αυτά θα ένιωθαν για εμένα όπως ένιωθα εγώ για τους πατριούς μου, γι’ αυτό και αποφάσισα ότι το καλύτερο για όλους μας θα ήταν να αποφύγω μία τέτοια πιθανότητα εντελώς.

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής πρέπει να σας εκμυστηρευτώ και κάτι ακόμα. Αυτό που με φόβιζε περισσότερο απ’ όλα ήταν η σκέψη του να μεγαλώσω και γενικότερα να «ασχοληθώ» με το παιδί ενός ξένου. Όχι, ευχαριστώ. Είχα δικό μου παιδί και αρκετά πράγματα για να ανησυχώ.

Ξέρω ότι ακούγεται άσχημο το να μιλάω έτσι για ένα παιδάκι που δεν φταίει πουθενά. Ίσως θα έπρεπε να κρατήσω το στόμα μου κλειστό και να μην το αναφέρω αλλά έτσι ένιωθα, αυτή ήταν η αλήθεια μου. Ο χρόνος μου ήταν περιορισμένος λόγω του παιδιού μου, της δουλειάς μου, της κοινωνικής μου ζωής και ένιωθα πως δεν είχα κανένα περιθώριο για οποιαδήποτε άλλη ευθύνη.

Έκανα όμως λάθος. Το να αγαπάς κάποιον δεν είναι ευθύνη. Είναι θείο δώρο!

Το πρώτο διάστημα μετά το διαζύγιό μου έκανα σχέση με έναν άντρα που δεν είχε παιδιά, η όποια σχέση παραδόξως κράτησε περισσότερο απ’ ότι περίμενα. Ωστόσο, δεν μπορούσα να αρνηθώ το κενό που ένιωθα. Δεν μπορείς να ξέρεις πως είναι να είσαι γονέας, πολύ περισσότερο μονογονέας εκτός αν το έχεις ζήσει ο ίδιος. Συνειδητοποίησα γρήγορα ότι χρειαζόμουν στη ζωή μου ένα σύντροφo, ο οποίος να είναι κι εκείνος γονέας, όπως ήμουν και εγώ. Ο βασικότερος λόγος που τερμάτισα αυτή τη σχέση ήταν το γεγονός ότι η μητρότητα ήταν τόσο υπέροχη που ήθελα στο πλευρό μου κάποιον, ο οποίος θα με καταλάβαινε και θα μπορούσα να μοιραστώ τη χαρά μου μαζί του.

Αυτό φυσικά και δεν ισχύει για όλους. Ήταν προσωπική μου προτίμηση. Μετά τη σχέση με ένα άτομο που δεν είχε παιδιά συνειδητοποίησα πόσο πολύ χρειαζόμουν στο πλευρό μου έναν άλλο γονέα.

Με το σύντροφό μου γνωριστήκαμε το περασμένο καλοκαίρι. Ήταν ο πρώτος άντρας με παιδί που έκανα σχέση μετά το διαζύγιό μου. Στα πρώτα μας ραντεβού άλλο πράγμα δεν κάναμε παρά να μιλάμε για τα παιδιά μας. Η ανακούφιση που ένιωσα μαζί του από τις πρώτες κιόλας μέρες ήταν αυτό που χρειαζόμουν για να επιβεβαιώσω ότι όντως αυτό έψαχνα.

Λίγους μήνες μετά είχα την τιμή να γνωρίσω για πρώτη φορά την κόρη του.

Ποτέ δεν είδα το παιδί του σαν ευθύνη, πόσο μάλλον σαν υποχρέωση. Είναι ένα πλάσμα που αγαπώ πολύ και με αγαπά και εκείνη. Δεν έχω προσδοκίες από εκείνη ούτε εκείνη από μένα και δεν απαιτεί τίποτα η μία από την άλλη. Έχει ήδη δύο γονείς που την αγαπούν πολύ και της προσφέρουν όσα χρειάζεται. Εγώ για εκείνη είμαι το κάτι παραπάνω, ένα «μπόνους» σαν να λέμε. Μπορεί να μου μιλήσει για τα πάντα, για τις φίλες της, για το γεγονός ότι ο μπαμπάς της δεν της επιτρέπει να περνάει τη νύχτα στα σπίτια τους, για το σχολείο και για οτιδήποτε άλλο επιθυμεί. Το τί θα μου πει εξαρτάται από εκείνη. Της δίνω το χώρο και το χρόνο που χρειάζεται και η σχέση μας έχει τους δικούς της ρυθμούς. Δεν υπάρχει καμία πίεση εκ μέρους μου, ούτε απαιτώ από εκείνη να συμπεριφέρεται με ένα συγκεκριμένο τρόπο.

Φέτος τα Χριστούγεννα τα πέρασα με εκείνη και το μπαμπά της. Το παιδί μου πήγε στο δικό του μπαμπά. Ήταν τα πρώτα Χριστούγεννα που έκανα χωρίς το παιδί μου και ομολογώ ότι ήταν μια δύσκολη μέρα για μένα. Βλέποντας την κόρη του συντρόφου μου να κάνει όλα εκείνα που κάνει ένα κοριτσάκι της ηλικίας της σκέφτηκα δύο πράγματα: μακάρι να ήταν εδώ και το δικό μου το παιδί και έπειτα, πως τόλμησα να σκεφτώ ότι μπορεί να μην είχα χώρο στην καρδιά μου για ένα τέτοιο πλάσμα; Πως τόλμησα να σκεφτώ ότι το να ανοίξω την καρδιά μου και να τη βάλω μέσα ήταν ευθύνη ή βάρος;

Με το μπαμπά της κάνουμε σχέδια να περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας μαζί. Μια μέρα μετά τα Χριστούγεννα μου είπε: «Είμαι τόσο ευγνώμων που μπορούμε και λέμε τα πάντα ο ένας στον άλλον. Χαίρομαι τόσο πολύ που μπορούμε να μοιραζόμαστε τις χαρές, τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς σχετικά με τα παιδιά μας». Με λίγα λόγια η παρουσία του ενός είναι η ανακούφιση του άλλου και έφερε στη σχέση μας ένα επίπεδο οικειότητας που δεν μπόρεσα να επιτύχω με τον προηγούμενο σύντροφό μου, που δεν είχε παιδιά.

Δεν ξέρω τι θα συμβεί στο μέλλον. Αυτό το μάθημα μου έδωσε το διαζύγιο. Ξέρω σίγουρα ότι δεν έχουμε ανάγκη καμία ταμπέλα για να είμαστε ευτυχισμένοι. Είτε λεγόμαστε σύζυγοι, είτε λεγόμαστε σύντροφοι, γκόμενοι ή γνωστοί, η αγάπη που υπάρχει ανάμεσά μας δεν αλλάζει. Δεν είναι απαραίτητο τα πάντα να είναι τέλεια. Κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού έμαθα ότι όσο και να προσπαθήσουμε, ποτέ δεν πρόκειται να είναι τα πάντα τέλεια.

Η γνωριμία μου μαζί της και το γεγονός ότι συμμετέχω στην ανατροφή της είναι για μένα θείο δώρο. Δεν περίμενα ότι το σκεπτικό μου θα άλλαζε τόσο πολύ. Πίστευα ότι δεν έχω χώρο στη ζωή μου για ένα ξένο παιδί ίσως γιατί φοβόμουν μη με απορρίψει. Αν ήξερα από την αρχή την αγάπη, την αφοσίωση και τη χαρά που θα μου έβγαζε στην επιφάνεια αυτό το παιδί, τότε δεν θα είχα τόσες πολλές αμφιβολίες ούτε θα ήμουν τόσο καχύποπτη. Το να μεγαλώνεις ένα παιδί που δεν είναι δικό σου είναι θαυμάσιο, γιατί του δίνεις ένα μέρος του εαυτού σου και το βοηθάς να μεγαλώσει μεταδίδοντάς του τις αξίες και τα ιδανικά σου. Διαμορφώνεις έτσι το χαρακτήρα του και συνεισφέρεις το δικό σου λιθαράκι σε αυτό. Επίσης δίνεις την ευκαιρία στο παιδί ή στα παιδιά σου να αποκτήσουν έναν καλό φίλο (ή αδερφό/η, αν θες) και το βοηθάς να κάνει τη διαφορά στη ζωή του.

Το παιδί αυτό με άλλαξε με τρόπο που δεν το περίμενα. Το ίδιο θα αλλάξεις κι εσύ αν έρθεις ποτέ στη θέση μου. Μη θεωρείς τίποτα δεδομένο.

Πηγή: scarymommy.com