Η καραντίνα “βοήθησε” το παιδί μου να βρει τη μιλιά του 

Το είχα πάρει απόφαση ότι ο αυτιστικός μου γιος δεν θα μιλούσε ποτέ. Είχα δεχτεί ότι το μέλλον του δεν θα ήταν όπως το είχα φανταστεί. Κατάλαβα και αρκετά νωρίς μάλιστα ότι θα διαφέρει από το μέλλον των περισσότερων παιδιών.

Ο γιος μου είναι ένα πολύ έξυπνο παιδί. Έχει μνήμη ελέφαντα και μαθαίνει εκπληκτικά γρήγορα νέες δεξιότητες. Επιλύει προβλήματα ανώτερα της ηλικίας του και είναι γλυκός και στοργικός. Αυτά είναι τα δυνατά του σημεία. Ο σύζυγός μου, η κόρη μου και εγώ είμαστε τυχεροί που είναι μέλος της οικογένειάς μας και είμαστε περήφανοι για εκείνον ακριβώς όπως είναι.

Το Μάρτιο του 2020 ξέσπασε η πανδημία και μάθαμε να κάνουμε τα πάντα απ’ την αρχή. Εργαζόμαστε απ’ το σπίτι, τα σχολεία έκλεισαν, αφήσαμε τις ζωές μας και τα όνειρά μας στη μέση και μπήκαμε σε καραντίνα περιμένοντας να τελειώσει η πανδημία. Το διάστημα αυτό όσο δύσκολο και αν ήταν, έφερε στις ζωές μας όμορφες εκπλήξεις και εξαιρετικές στιγμές.

Ο γιος μου άρχισε να μιλάει! Δεν προφέρει ακόμα ολοκληρωμένες φράσεις ούτε η ομιλία του είναι πάντα κατανοητή. Κάθε λέξη που λέει χρειάζεται δουλειά και πρέπει να πιεστεί αν θέλει να αρθρώσει μία ολόκληρη πρόταση και ας είναι μικρή, αλλά κάθε μέρα καταφέρνει και κάτι καινούργιο. Έχει αρχίσει να τραγουδά και να χαιρετά τους γύρω του από μόνος του χωρίς να του το ζητήσει κανείς. Μιλάει, κάτι που είναι πολύ ελπιδοφόρο και συναρπαστικό. Ο άντρας μου και εγώ είμαστε τόσο πολύ ενθουσιασμένοι, αλλά παράλληλα τόσο τρομοκρατημένοι.

Βλέπετε, άνοιξε μπροστά του ένας εντελώς νέος κόσμος. Δυνατότητες, τις οποίες ποτέ δεν είχε ονειρευτεί είναι πλέον διαθέσιμες και είναι εντυπωσιακό όλο αυτό που συμβαίνει ειδικά τη στιγμή που το ‘χεις πλέον σίγουρο πώς το παιδί σου δεν θα τα καταφέρει ποτέ. Για πρώτη φορά μπορεί να λειτουργεί ανεξάρτητα στην κοινωνία. Τον φαντάζομαι να μεγαλώνει, να εργάζεται, ακόμη και να ζει μόνος του, πράγματα που πίστευα πως δεν θα κατάφερνε ποτέ να κάνει λόγω της αδυναμίας του να μιλήσει. Πίστευα ότι χωρίς τη βοήθειά μου δεν θα μπορέσει να κάνει ούτε τα βασικά, τώρα όμως που μιλάει, ανοίγεται μπροστά του ένας καινούργιος κόσμος, στον οποίο μπορεί να καταφέρει τα πάντα.

Το πρόβλημα είναι ότι μαζί με την ελπίδα έρχεται και ο φόβος.

Πριν αρχίσει να μιλάει το είχα πάρει απόφαση ότι όλη μας η ζωή από δω και πέρα θα είναι λογοθεραπευτές, εργοθεραπευτές, ειδικά σχολεία, ειδικές αγωγές και μία μαμά και ένας μπαμπάς στο πλευρό του κάθε λεπτό και κάθε στιγμή και αλίμονό μας και αλίμονό του αν κάποτε φεύγαμε από τη ζωή και έμενε μόνος του.

Τα τελευταία χρόνια ζούσα μονίμως με αυτές τις σκέψεις. Το είχα πάρει απόφαση. Δεν είχε νόημα να κάνουμε όνειρα ότι θα γίνει κάποτε διευθυντής εταιρείας ή μεγαλογιατρός ή εισαγγελέας, όχι ότι με ένοιαζε. Όπως είπα και πριν ο γιος μου τα καταφέρνει πολύ καλά ανεξάρτητα από την επικοινωνιακή του αδυναμία.

Χωρίς να το γνωρίζω, ήμουν σαν τους δεσμώτες εκείνους στην αλληγορία του σπηλαίου του Πλάτωνα, οι οποίοι είχαν ζήσει όλη τους τη ζωή αλυσοδεμένοι κοιτάζοντας σε ένα τοίχο τις σκιές των ανθρώπων που περνούσαν από πίσω τους και πίστευαν ότι οι σκιές αυτές ήταν η πραγματικότητα, όταν όμως λύθηκαν και είδαν πώς πραγματικά είναι ο κόσμος και από πού προέρχονταν οι σκιές αυτές, κατάλαβαν πως τόσα χρόνια ζούσαν σε μία πλάνη. Έτσι συνέβη και με μένα γιατί τώρα που ο γιος μου άρχισε να μιλά, βλέπω μία ισχυρή προσωπικότητα να αναδύεται. Έχει άποψη για τα πάντα και μπορεί να εκφράσει τι του αρέσει και τι όχι, τους φόβους και τις επιθυμίες του, κάνει αστεία και συνειδητοποιώ πόσο μου αρέσει αυτή η έκρηξη της γλώσσας, αυτή η χιονοστιβάδα με τις νέες λέξεις και πόσο πολύ θέλω να συνεχιστεί.

Πριν, ένιωθα υπερήφανη για το παιδί μου και το είχα αποδεχθεί όπως ήταν. Τώρα δεν μπορώ παρά να ζητάω το κάτι παραπάνω. Πριν, αναγκαζόμουν να μαντεύω τι σκεφτόταν ενώ τώρα συζητάμε κάθε βράδυ μέχρι αργά και μου λέει τα πάντα. Πριν, πίστευα πως θα έπρεπε να το φροντίζω μέχρι να κλείσω για πάντα τα μάτια μου, τώρα όμως φαντάζομαι πως μεγαλώνει, παντρεύεται και μου κάνει εγγονάκια.

Ξαφνικά ελπίζω και αυτό είναι υπέροχο. Είναι σαν το πρώτο φιλί, σαν το πρωί των Χριστουγέννων, σαν μία προαγωγή στη δουλειά, σαν να σου χάρισαν τον ουρανό με τ’ άστρα, σαν να κέρδισες το τζόκερ. Είναι σαν όλα αυτά μαζί, αρκεί η πρόοδος του γιου μου να συνεχιστεί. Πρέπει να συνεχίσει να μιλά και να εξελίσσεται. 

Κι αν όχι; Κι αν μπει ξαφνικά ένα φρένο και αρχίσει να υποχωρεί; Αν υποτροπιάσει; Τι θα την κάνω την ελπίδα μετά;

Αυτό είναι που φοβάμαι περισσότερο, ότι η ελπίδα μπορεί να πεθάνει. Τελικά το πιο τρομακτικό απ’ όλα δεν είναι το πρόβλημά του. Είναι οι ελπίδες που τρέφω!

Πηγή: scarymommy.com