Ένα καλύτερο καλοκαίρι για τον Νικόλα

Η Ισμήνη γύρισε από το summer camp που μόλις είχε αφήσει τον μικρό Νικόλα και άναψε το αιρκοντίσιον. Πάλι καύσωνας σήμερα και ο μικρός, της είχε ζητήσει να την πάει στο εργαστήρι με τα κατασκευαστικά παιχνίδια. Τηλέφωνα, emails, fax, ραντεβού με πελάτες. Η ώρα πέρασε γρήγορα και έπρεπε να πάει να τον πάρει απ’ το σχολείο “Μαμά θα πάμε;” τη ρώτησε γεμάτος αγωνία, αμέσως μόλις την αντίκρυσε στη πόρτα. Η απάντηση πάντα ίδια.

Από την Κυριακή Χαριτάκη
Βρες με στο facebook Βρες με στο Instagram Βρες με στο SinglemomTv

Δύο εβδομάδες μετά, η Ισμήνη συνέχισε να έχει πολλή δουλειά και δεν είχε καν προγραμματίσει διακοπές. “Έλα να παίξουμε μαμά!” ήταν η μόνιμη φράση του Νικόλα που δεν έπαιρνε σχεδόν ποτέ καμία απάντηση παρά μόνο ένα “Μμμμ”  ή στη καλύτερη ένα “Τώρα, τώρα” χωρίς να έρχεται ποτέ.

Ένα πρωί ο Νικόλας επανέλαβε την ίδια ερώτηση. “Δεν γίνεται Νικόλα μου έχω πολλή δουλειά σήμερα” “Μα και χθες είχες, εμείς πότε θα παίξουμε;”. “Έχεις δίκιο αλλά δεν μπορώ να σηκωθώ από τον υπολογιστή”. “Να πάρεις τη μαμά του Θοδωρή να έρθουν να παίξουμε;”. “Όχι αγόρι μου, δεν γίνεται. Θα το κάνουμε άλλη μέρα στο υπόσχομαι. Θες να παίξεις με τα παιχνίδια σου τώρα;” του είπε και άνοιξε το αιρ κοντίσιον καθώς του έδινε ένα από τα κατασκευαστικά παιχνίδια της συλλογής του.

“Ωπ Ισμήνη, Νικόλα, τί κάνετε;” τους χαιρέτισε η μαμά του Θοδωρή μια μέρα που τους συνάντησε στη λαϊκή. “Σας χάσαμε, που είστε;”. “Να, ξέρεις Σοφία μου, είχα πολλή δουλειά και με τη ζέστη καταλαβαίνεις, δεν μπορέσαμε να βγούμε”. “Ααα κακώς και ο Θοδωρής ψάχνει για παρέα. Θα’ ρθείτε για μπάνιο αύριο; Έλα τώρα κάνε μας το χατίρι!”. “Ναι μαμά κάν’ το μας το χατίρι” της είπε ο μικρός Νικόλας και η Ισμήνη υπέκυψε.

Μια και δυο την επομένη ετοιμάστηκαν. Στη παραλία ο μικρός Νικόλας είχε ξετρελλαθεί. Ήταν το πρώτο του μπάνιο. Η Ισμήνη, του έβαλε αντιηλιακό, παρήγγειλαν καφέ με την Σοφία και αμέσως “χώθηκε” στο λαπτοπ της για να κάνει τί άλλο; Δουλειά!

“Μην το κάνεις αυτό” της είπε η Σοφία και της έπιασε απαλά το χέρι. “Συγγνώμη που σου το λέω, αλλά τα παιδιά μας γνωρίζονται από μωρά γι’ αυτό παίρνω το θάρρος. Αυτή την εποχή περιμένει να βγει έξω, να χαρεί, να παίξει μαζί σου. Καταλαβαίνω το άγχος σου, αλλά τί να το κάνει που είσαι εντάξει με τους λογαριασμούς του σπιτιού και πληρώνεις τα πάντα μόνη σου, όταν δεν χαίρεται τη παρέα της μαμάς του; Και πάλι συγγνώμη, ε;” της είπε η Σοφία.

Όλη την ώρα που η Ισμήνη άκουγε τη Σοφία, κοιτούσε το μικρό Νικόλα που αντί για καστράκια στην άμμο, συναρμολογούσε τα αγαπημένα του κατασκευαστικά παιχνίδια και έπαιζε εκεί, δίπλα στη θάλασσα. Με μια κίνηση η Ισμήνη έκλεισε το λαπτοπ και πήγε να κάτσει δίπλα του. Γιατί καμιά φορά εμείς οι μεγάλοι θέλουμε ένα παραπάνω “σπρώξιμο” απ’ τους ανθρώπους, που μας αγαπούν. Κι έτσι η ερώτηση του Νικόλα, είχε βρει απάντηση.

Από τότε η Ισμήνη έπαιζε τουλάχιστον δύο ώρες την ημέρα με τον Νικόλα ενώ προσέθετε στη συλλογή του και από ένα νέο κατασκευαστικό παιχνίδι, ώστε μαζί να εμπλουτίζουν τα διαφορετικά σενάρια που έφτιαχναν καθημερινά. Ο μικρός Νικόλας ήταν ενθουσιασμένος αλλά και η Ισμήνη γνώρισε από την αρχή το γιο της μα και τον ίδιο της τον εαυτό που με τη τόση δουλειά, κόντευε να ξεχάσει ότι πάνω απ’ όλα ήταν μαμά.

Ένα Αυγουστιάτικο απόγευμα, εκεί κάτω στο μαρμάρινο πάτωμα του σαλονιού, με το αιρ κοντίσιον να δουλεύει στο φούλ, ο μικρός Νικόλας αγκάλιασε σφιχτά την Ισμήνη και της είπε “Μαμά αυτό είναι το καλύτερό μου καλοκαίρι!”. Κι ας μην είχαν πάει διακοπές. Κι ας μην είχαν κάνει πολλά μπάνια.

Μακάρι ο Νικόλας να ήξερε πως αυτό το καλοκαίρι δεν ήταν καλύτερο μόνο για τον ίδιο αλλά και για τη μαμά του. Ίσως λίγο περισσότερο για εκείνη.

*Όπου Νικόλας βάλτε Γιώργος και όπου Ισμήνη…εμένα…