Αυτό το σχολείο βοήθησε μόνη μαμά κοριτσιού με αυτισμό (φώτος)

Η κόρη της Angela Terrero, Astrid ήταν περίπου ενός έτους όταν κάποια περίεργα σημάδια στη συμπεριφορά της ανησύχησαν τη μαμά της και αποφάσισε να το «ψάξει» περαιτέρω. 

Έδειχνε συνεχώς αφηρημένη και χαμένη στον κόσμο της και δεν απαντούσε όταν την φώναζε η μητέρα της. Έκλαιγε και αντιδρούσε ακόμα και όταν η μαμά της προσπαθούσε να την πάρει αγκαλιά.

Η μητέρα της, Angela, είναι 30 χρονών και μόνη μαμά. Απευθύνθηκε σε δύο παιδικούς σταθμούς για να την προσέχουν, αφού η ίδια έπρεπε να εργαστεί αλλά και οι δύο ζήτησαν από την Angela να μην ξαναπάει το παιδί εκεί με τη δικαιολογία ότι δεν έτρωγε και δεν κοιμόταν. “Ένιωσα τόσο απογοητευμένη. Ήμουν σε απόγνωση. Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω“, είπε η Angela.

Πήγε το παιδί στον παιδίατρο και μετά από εξετάσεις έμαθε ότι η κόρη της είχε αυτισμό. «Ένιωσα τελείως χαμένη», δήλωσε η Angela σε πρόσφατη συνέντευξή της.

Δεν ήταν εξοικειωμένη με τη συγκεκριμένη διαταραχή γι’ αυτό και απευθύνθηκε στο διαδίκτυο για περισσότερες απαντήσεις. «Έκανα το καλύτερο που μπορούσα για να τη βοηθήσω», είπε.

Η Astrid, η οποία είναι σήμερα 5 ετών ξεκίνησε άμεσα εργοθεραπεία και λογοθεραπεία στο σπίτι με τη βοήθεια εξειδικευμένου επαγγελματία και μία εντατική μορφή θεραπείας που χρησιμοποιεί την ανταμοιβή για να ενθαρρύνει τις θετικές συμπεριφορικές αλλαγές.

Το παιδί παρουσίασε κάποια βελτίωση αλλά η πρόοδός της ήταν αργή. Συχνά είχε ξεσπάσματα κατά τη διάρκεια της θεραπείας και κανείς δεν μπορούσε να την ηρεμήσει. Ελπίζοντας ότι το παιδί θα ανταποκρινόταν καλύτερα σε ένα πιο σωστά δομημένο και εξειδικευμένο περιβάλλον η μητέρα της την έγραψε σε ένα πρόγραμμα για βρέφη και παιδιά που παρείχε εκπαιδευτικές και θεραπευτικές υπηρεσίες.

Η Astrid ξεκίνησε το πρόγραμμα όταν έκλεισε τα τρία της χρόνια με σκοπό να συνεχίσει έπειτα σε ειδικό σχολείο για παιδιά με αυτισμό αλλά το συγκεκριμένο σχολείο δεν άνοιξε όπως είχε προγραμματιστεί λόγω εργασιών που επείγε να γίνουν.

Η Angela απευθύνθηκε και σε άλλα σχολεία αλλά το σχολικό έτος είχε ήδη αρχίσει και κανένα δεν είχε κενές θέσεις. Επί επτά μήνες η Astrid παρέμεινε σπίτι χωρίς να λάβει καμία θεραπεία. Η μητέρα της προσπάθησε να τη μάθει μόνη της να μετράει και να διαβάζει με τη βοήθεια εκπαιδευτικών βίντεο και εφαρμογών αλλά γνώριζε πολύ καλά ότι το παιδί χρειαζόταν εξειδικευμένη εκπαίδευση.

Είχε χάσει κάθε ελπίδα. Η συμπεριφορά της μικρής ήταν τόσο ασταθής που δεν μπορούσε πια ούτε καν να παίξει μαζί της.

Την άνοιξη του 2018 το Υπουργείο Παιδείας παρέπεμψε την Angela στο Κέντρο Παιδιού Kennedy, το οποίο διοργάνωνε ειδικά εκπαιδευτικά προγράμματα για νήπια στο Manhattan και στο Bronx. Η Angela κατάφερε να εγγράψει εκεί την κόρη της πριν ξεκινήσει η νέα χρονιά.

“Ένιωσα για πρώτη φορά ότι είχαμε τη βοήθεια που τόσο χρειαζόμασταν. Η αλλαγή φάνηκε αμέσως“, είπε.

Μετά από περίπου ένα μήνα στο Κέντρο τα ξεσπάσματα και η αστάθεια στη συμπεριφορά της Astrid υποχώρησαν. Έμαθε να επικοινωνεί και έγινε πιο κοινωνική με τους συμμαθητές της. Στο παρελθόν η Angela σπάνια έβγαζε έξω την κόρη της γιατί φοβόταν ότι η συμπεριφορά της θα τραβούσε τα βλέμματα και όλοι θα σχολίαζαν αρνητικά τη συμπεριφορά της. Πλέον η Astrid παίζει ήρεμα με τα άλλα παιδάκια στην παιδική χαρά. “Παλιά αυτό ήταν αδύνατο. Βελτιώθηκε τόσο πολύ που μπορώ πλέον να τη φέρνω σε επαφή με άλλα παιδιά χωρίς να φοβάμαι“.

Το Κέντρο αυτό έγινε ο φάρος ελπίδας της Angela. Όσο το παιδί παρακολουθούσε τα μαθήματά του, η μητέρα του συμμετείχε σε ομαδικά εργαστήρια και συνεδρίες υποστήριξης που την έκαναν να μην αισθάνεται πια μόνη.

H Angela δεν δούλευε εδώ και χρόνια. Είχε αφοσιωθεί στην κόρη της. Εργάστηκε για λίγο σε ένα στούντιο αισθητικής αλλά το ωράριο ήταν απαιτητικό και η οικογένειά της δεν μπορούσε πάντα να κρατάει το παιδί. Έμεινε στη δουλειά αυτή μόνο ένα μήνα και μετά παραιτήθηκε. Νωρίτερα φέτος γράφτηκε σε ένα δωρεάν πρόγραμμα που παρείχε εκπαίδευση για να γίνει βοηθός καθηγητή. Ευτυχώς το πρόγραμμα διδασκαλίας συνέπεσε με το πρόγραμμα του παιδιού στο σχολείο.

Ξεκίνησε το πρόγραμμα το Φεβρουάριο. Το Μάιο το Κέντρο Παιδιού Kennedy, θυγατρικό του Φιλανθρωπικού Ιδρύματος της Καθολικής Εκκλησίας της Νέας Υόρκης την προσέλαβε ως βοηθό καθηγητού στο Bronx. Πλέον εργάζεται για παιδιά με ειδικές ανάγκες κάτι που της έδωσε αυτοπεποίθηση και δεν ανησυχεί πλέον μήπως δεν μπορέσει να αντεπεξέλθει στo πρόβλημα υγείας της κόρης της. “Η κόρη μου με ενέπνευσε. Μετά την εκπαίδευση καταλαβαίνω όλα όσα δεν μπορούσα να καταλάβω πριν“.

H Astrid τελείωσε την εκπαίδευση στο Κέντρο το καλοκαίρι που πέρασε. Πλέον φοιτά σε νηπιαγωγείο για μαθητές με ειδικές ανάγκες στο Bronx. Η δασκάλα της είπε πρόσφατα στην Angela ότι η κόρη της θα μπορέσει σύντομα να συμμετάσχει σε κανονική σχολική τάξη με μαθητές με και χωρίς αναπτυξιακά προβλήματα κάτι που είναι μεγάλο σημάδι βελτίωσης. «Αυτό περίμενα τόσο καιρό να δω. Μια πρόοδο».

Μαμά και κόρη μένουν σήμερα στο Bronx σε ένα τριάρι με μία από τις αδελφές της Angela, τους γονείς της και δύο ανίψια της. Το Μάρτιο η Angela πληροφορήθηκε ότι ο πατέρας της πάσχει από καρκίνο του προστάτη και αναγκάστηκε να σταματήσει τη δουλειά του. Ήταν ο μόνος, ο οποίος είχε κάποιο εισόδημα και «κράταγε» οικονομικά ολόκληρη την οικογένεια. Ξαφνικά, η οικογένεια είχε να ανησυχεί ακόμα και για το πώς θα πληρώσει το ενοίκιο. Σήμερα είναι καλύτερα, εργάζεται και πάλι και η Angela με το μισθό από τη νέα της δουλειά και τα 540 δολάρια από το επίδομα που λαμβάνει από το Κράτος μπορεί και βοηθάει με τα ψώνια, το ενοίκιο και τα υπόλοιπα έξοδα του σπιτιού.

Το Νοέμβριο που μας πέρασε το Φιλανθρωπικό Ίδρυμα της Καθολικής Εκκλησίας, μια από τις επτά οργανώσεις που στηρίζει η New York Times έδωσε στην Angela 200 δολάρια από το ταμείο του Ιδρύματος σε μορφή δωροκάρτας, τα οποία χρησιμοποίησε για να αγοράσει στην κόρη της δύο ζευγάρια παπούτσια και ένα ζευγάρι μπότες για το χειμώνα.

Η ίδια οργάνωση προσέφερε επίσης 100 δολάρια για να αγοράσει ένα μικρό τραμπολίνο με λαβή στην Astrid παρόμοιο με εκείνο που χρησιμοποιούσε στη θεραπεία. Τη βοηθάει στη βελτίωση του συντονισμού, της μυϊκής δύναμης και στα διάφορα αισθητηριακά προβλήματα. Η Angela ανέφερε ότι η κόρη της συχνά πηδούσε στο κρεβάτι και στα τραπέζια μέσα στο σπίτι και το τραμπολίνο της προσφέρει έναν ασφαλή τρόπο να απελευθερώσει την ενέργειά της.

Το διάστημα αυτό η Angela συνεχίζει τις σπουδές της για να λάβει μια πιστοποίηση ως επιστημονική συνεργάτης. Αφού λάβει την πιστοποίηση ελπίζει να εργαστεί στο πανεπιστήμιο ως εκπαιδεύτρια ειδικής αγωγής.

Μπορεί να ξεκίνησε τώρα να επενδύει στην καριέρα της, ωστόσο παραμένει ολόψυχα αφοσιωμένη στην κόρη της.

“Όλος μου ο ελεύθερος χρόνος είναι αφιερωμένος στην κόρη μου. Ό, τι κάνω σε αυτή τη ζωή είναι μόνο για εκείνη“.

Πηγή: nytimes.com