Για να σταματήσουμε τη φτώχεια, πρέπει να επενδύσουμε στις μητέρες

Ταξιδεύοντας πίσω στη χώρα μου, στη γενέτειρά μου, όπου πέρασα τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, συνειδητοποίησα ότι, ενώ συμβαίνουν λογιών λογιών αλλαγές σε διάφορους τομείς, ο χρόνος μοιάζει να είναι σταματημένος, για εκείνους, που χρειάζονται μια πραγματική αλλαγή. Παρόλο, που εφαρμόζονται μέτρα, για να ευδοκιμήσουν ορισμένοι, υπάρχουν οικογένειες, που ζουν σε συνθήκες φτώχειας και εξακολουθούν να στερούνται βασικών αγαθών: ποιοτική εκπαίδευση, ασφαλή γειτονιά, οικονομικά προσιτή στέγαση και τα μέσα, με τα οποία μπορεί κανείς να επιτύχει και τα τρία.

Μονίμως «ριγμένη» είναι η γυναίκα, η μητέρα, η μαχήτρια, που μοχθεί για το καλό της οικογενείας της, γιατί αν δεν το κάνει, δεν μπορεί κανείς άλλος να το κάνει.

Όλοι το βλέπουμε, αλλά κανείς δεν κάνει τίποτα: Αν επενδύσουμε στις γυναίκες, θα αλλάξουμε τον κόσμο. Αν βοηθήσουμε τις μητέρες, θα γίνει ο κόσμος καλύτερος μέσω των παιδιών, που θα φέρουν στον κόσμο. Προκειμένου να εξαλειφθεί πραγματικά η φτώχεια, ο αναλφαβητισμός, η ανέχεια, η ανεργία και τόσα άλλα κοινωνικά προβλήματα, πρέπει να επικεντρωθούμε στη γυναίκα γενικότερα. Επενδύοντας στις γυναίκες, μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο.

Ωστόσο, στη χώρα μας κάνουμε το αντίθετο. Δημιουργούμε πολιτικές, που διαιωνίζουν το φαύλο κύκλο της φτώχειας παρέχοντας ελάχιστη χρηματική βοήθεια κάτι, που κλείνει την πόρτα στην εκπαίδευση και την κατάρτιση και ωθεί τους αποδέκτες σε απασχόληση με λίγα λεφτά και καθόλου επιδόματα. Οι εργασιακές απαιτήσεις κατευθύνουν τακτικότατα τις μανάδες προς τους κατεξοχήν «γυναικείους» κλάδους, που προσφέρουν χαμηλούς μισθούς, καμία άδεια ασθενείας και καθόλου επιδόματα ανεργίας. Το γνωρίζω από πρώτο χέρι μιας και εργαζόμουν χρόνια με μητέρες στον τομέα των κοινωνικών υπηρεσιών.

Βρήκες δουλειά, που σου προσφέρει κάποια χρήματα; Προσπάθησες να βάλεις το παιδί σου σε ένα καλό σχολείο; Το όποιο επίδομα κόβεται.

Πρέπει να περάσουμε από ένα σύστημα που συντηρεί τη φτώχεια σε ένα σύστημα, που υποστηρίζει τις γυναίκες. Αυτό δεν θα συμβεί χωρίς να αμφισβητήσουμε το «σύστημα», που απορρίπτει τις γυναίκες -και ιδίως τις μητέρες-στις μέρες μας. Η λύση των δεινών των γυναικών και των παιδιών, που βρίσκονται σε κατάσταση φτώχειας είναι να φτιαχτεί μια κοινωνική υπηρεσία, που θα βοηθήσει στην ουσία τις γυναίκες.

Τις παρατηρώ γύρω μου, στην καθημερινότητά μου, είτε είναι δημόσιες, είτε ιδιωτικές υπάλληλοι. Είναι ικανότατες, σβέλτες και ξέρουν καλά τη δουλειά τους. Έχουν τα κότσια να αντιμετωπίσουν δύσκολες καταστάσεις και τα βγάζουν πέρα μια χαρά. Είναι μεθοδικές, έξυπνες και, όταν χρειάζεται πονηρές. Ξέρουν να πιάνουν τη ζωή απ’ τα μαλλιά και να παλεύουν με νύχια και με δόντια.

Είναι άξιες μητέρες και τα κάνουν όλα χωρίς ανταμοιβή. Φαντάσου να αναγνωριζόταν η αξία τους και να επένδυε κάποιος στην προσπάθειά τους να γίνουν ηγέτες. Πόσο διαφορετικός θα ήταν ο κόσμος; Τί είδους αλλαγές νομίζεις, ότι θα βλέπαμε σε πόλεις, όπως η δική μας;

Μετά από πολλά χρόνια εκπαίδευσης και κοινωνικής μεταρρύθμισης, ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο: Δεν μπορούμε να βελτιώσουμε την ευημερία των παιδιών χωρίς να βελτιώσουμε τη ζωή των μανάδων. Μόνο μια στρατηγική, που υποστηρίζει γονείς και τα παιδιά, θα κάνει τη διαφορά.

Πρέπει να πάμε κόντρα στην εξουσία και να απαιτήσουμε να αλλάξει το σύστημα προς το καλύτερο. Πρέπει να καταπολεμήσουμε σκληρά τις διακρίσεις κατά των μανάδων και να τους δώσουμε τη θέση, που τους αξίζει στην κοινωνία μας.

Οι κανόνες του παιχνιδιού πρέπει να αλλάξουν. Πρέπει να καταπολεμήσουμε σαν κράτος και κοινωνία άμεσα τη φτώχεια, επενδύοντας στις μητέρες. Πρέπει οι γυναίκες, οι γονείς, οι κηδεμόνες να αμφισβητήσουν το «σύστημα», που υπηρετούν – εκπαιδευτικό, υπηρεσίες, εκλογές – αλλιώς δεν θα κερδίσουμε ποτέ τη μάχη κατά της φτώχειας.

Πηγή: huffingtonpost.com