Ζήτησα διαζύγιο και λογαριασμό δίνω μόνο στα παιδιά μου

Φαντάσου κάποιον που αγαπάς. Φαντάσου ότι κρατάει ένα γυάλινο αντικείμενο που τον κάνει ευτυχισμένο. Αυτό κάνει και σένα να νιώθεις χαρά και ικανοποίηση. Παρακολουθείς αυτό το αντικείμενο που κρατάει να γίνεται μέρος του. Το κουβαλάει παντού μαζί του και το λατρεύει.

Σύντομα βλέπεις τα πρώτα σημάδια. Κουράστηκε να το κουβαλά. Οι μύες του αρχίζουν να πονάνε, να εξασθενούν. Το έχει πάντα πάνω του και του έχει γίνει πολύ βαρύ. Εξακολουθεί να αγαπά το αντικείμενο αυτό και να αγωνίζεται να το κρατήσει λίγο ακόμα κοντά του. Εσύ δυστυχώς δεν μπορείς να τον βοηθήσεις. Κάθεσαι απέναντί του και παρακολουθείς φοβισμένη γιατί ξέρεις πόσο βαρύ είναι και ότι σύντομα δεν θα αντέξει και θα το αφήσει να πέσει κάτω. Κάποια στιγμή σκοντάφτει, αλλά εξακολουθεί να το κρατά σφιχτά πάνω του, ακόμα και όταν τα χέρια του είναι τόσο μουδιασμένα που κάθε χαρά που του έδινε το αντικείμενο αυτό έχει ξεθωριάσει.

Εσύ εξακολουθείς να τον παρακολουθείς και να θες τόσο να βοηθήσεις, αλλά δεν μπορείς. Το αντικείμενο αυτό είναι δικό του και πρέπει να το κουβαλήσει μόνος του.

Στο τέλος δεν αντέχει. Λυγίζει και το αφήνει. Πέφτει στο έδαφος, σπάει και γίνεται 1000 κομμάτια. Πέφτει και ο ίδιος στο έδαφος και προσπαθεί να συνειδητοποιήσει την καταστροφή που συνέβη μη γνωρίζοντας πώς να σηκωθεί. Προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια, αλλά είναι τόσο μικρά που δεν τα βρίσκει. Ξέρει ότι μπορεί να πληγωθεί από τα σπασμένα γυαλιά, αλλά μένει εκεί και προσπαθεί να τα μαζέψει.

Έτσι πιστεύω ότι είναι και το τέλος ενός γάμου.

Θα θύμωνες αν ο αγαπημένος σου έριχνε κάτω το αντικείμενο αυτό; Θα τον κατηγορούσες που δεν το άφησε πριν σπάσει; Θα του έλεγες ότι δεν θα έπρεπε να το είχε κρατήσει ποτέ στα χέρια του εφόσον σκόπευε να το σπάσει; Θα θύμωνες που δεν μπορεί να σηκωθεί, ούτε όμως και να μαζέψει τα εκατομμύρια μικροσκοπικά κομμάτια; Όχι. Το μόνο που θες είναι να τον παρηγορήσεις και να τον βοηθήσεις να μαζέψει τα κομμάτια για να μην τραυματιστεί από τα γυαλιά.

Ο αγαπημένος σου ασφυκτιά και ασθμαίνει. Σε αναζητά με τα μάτια του. Τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι είσαι απλά ένας καθρέφτης. Ο αγαπημένος σου είσαι εσύ, το γυάλινο αυτό αντικείμενο είναι ο γάμος σου και η καταστροφή του στο τέλος είναι η ίδια σου η ζωή.

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος που παντρεύεται και πιστεύει ότι θα πάρει διαζύγιο. Το διαζύγιο είναι για τους περισσότερους μια οριστική αποτυχία. Είναι λυπηρό ακόμα και αν το θέλουν και οι δύο. Είναι μία παραδοχή ότι τα όνειρα που είχατε γι’ αυτή τη ζωή τελείωσαν και πρέπει να βρείτε πώς να ξεκινήσετε ξανά απ’ την αρχή. Πρέπει να δείτε πώς θα μαζέψετε όλα αυτά τα μικρά κομμάτια γνωρίζοντας ότι θα σας πληγώσουν. Πρέπει να μάθετε να ονειρεύεστε ξανά.

Οι λόγοι του διαζυγίου δεν έχουν σημασία, ούτε φυσικά αυτό που σκέφτονται οι άλλοι για εσάς, τις αποφάσεις σας ή τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεστε το διαζύγιο. Γνωρίζω ανθρώπους που έμειναν σε ένα γάμο απλά και μόνο επειδή δεν ήθελαν οι φίλοι και η οικογένειά τους να τους θεωρήσουν αποτυχημένους και αδύναμους ή επειδή θα ήταν δύσκολο για τα παιδιά, ανθρώπους που εγκατέλειψαν την ευτυχία τους και την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή λόγω του τι ήθελαν οι άλλοι ή από φόβο τι θα σκεφτούν οι άλλοι.

Είναι κλισέ αλλά είναι αλήθεια: Έχουμε μια ευκαιρία σε αυτή τη ζωή. Μία. Αγκάλιασε την ευτυχία και βγες έξω αν νιώθεις ότι δεν μπορείς να αναπνεύσεις, αν νιώθεις παγιδευμένη σε έναν εφιάλτη, εάν τα παιδιά σου σε βλέπουν και σε ακούν να τσακώνεσαι πιο συχνά απ’ ό,τι τα αγκαλιάζεις.

Κανείς δεν πρέπει να μαζεύει γυάλινα απομεινάρια. Ο γάμος σου μπορεί να απέτυχε αλλά πρέπει να σηκωθείς και να αφήσεις κάτω τα γυαλιά. Τότε θα βρεις και πάλι τη χαρά.

Σε όλους εσάς που λέτε «δικαίωμά μου να λέω τη γνώμη μου» προτείνω να κρατάτε τη γνώμη σας για τον εαυτό σας.

Εμένα με νοιάζει μόνο η γνώμη των παιδιών μου αγαπητοί….

Πηγή: scarymommy.com