Τί κι αν είναι ο νεροχύτης γεμάτος άπλυτα πιάτα; Δεν με νοιάζει πια…

Προτού κάνω οικογένεια, δεν μου καιγόταν καρφί, αν στην κουζίνα επικρατούσε ΤΟ χάος. Στην πραγματικότητα, δεν θα το έπαιρνα καν χαμπάρι ακόμα κι αν ο νεροχύτης ήταν ξέχειλος μέρες ολόκληρες. Αφού παντρεύτηκα, όμως, και έγινα μητέρα, ξαφνικά αισθάνθηκα την ανάγκη να καθαρίζω όσο πιο γρήγορα μπορούσα την όποια ακαταστασία.

Έτσι, κάθε βράδυ σηκωνόμουν πρώτη απ’ το τραπέζι και έπεφτα με τη μούρη στη λάντζα.

Τα στοίβαζα όλα στο πλυντήριο πιάτων και όσα δεν χωράγανε, κατσαρόλες, τηγάνια στο χέρι. Μερικές φορές στεκόμουν απλά στο νεροχύτη, άφηνα το νερό να κυλάει στα χέρια μου και χάζευα έξω απ’ το παράθυρο.

Ήταν ο τρόπος μου να χαλαρώσω λίγο μετά από μια μέρα ταλαιπωρίας και τρεξίματος με τα παιδιά. Υπήρχαν βραδιές, που ο άντρας μου προσφερόταν να καθαρίσει εκείνος την κουζίνα, αλλά τον απομάκρυνα και του ζητούσα να παίξει με τα παιδιά.

Αυτό, που πραγματικά ήθελα, ήταν να κρατήσει τα παιδιά μακριά μου, ώστε να μπορέσω να χαθώ στις σκέψεις μου και στη σαπουνάδα. Ήταν ο καλύτερος τρόπος, για να έχω λίγες στιγμές ηρεμίας και χαλάρωσης, γι’ αυτό και άρχισα να αποζητώ όλο και πιο συχνά εκείνες τις στιγμές, τις δικές μου στιγμές.

Ξεκινούσα πρώτα με τις βαριές δουλειές, έπλενα τα τηγάνια και στη συνέχεια τις κατσαρόλες και όσα πιάτα περίσσευαν. Σύντομα, όμως, αισθανόμουν την κούραση της ημέρας να με νικάει.

Πριν το πάρω χαμπάρι, ήταν ώρα για ύπνο. Και ενώ ήμουν ευγνώμων γι’ αυτές τις ωραίες στιγμές, που ήταν κατάδικές μου στο νεροχύτη της κουζίνας μου, συνειδητοποίησα επίσης, ότι έχανα σημαντικές οικογενειακές στιγμές για…ένα νεροχύτη γεμάτο πιάτα.

Φυσικά, ήταν ωραίο για τα παιδιά μου να έχουν για λίγο τη προσοχή του πατέρα τους, αλλά άρχισα να αισθάνομαι, ότι έβαζα περισσότερο βάρος στους ώμους μου με το να προσπαθώ να έχω τα πάντα τακτοποιημένα συνεχώς. Ίσως θα μπορούσα να κάτσω με τα παιδιά μου και να χαλαρώσω ή να παίξω μαζί τους. Ίσως θα μπορούσα να αφήσω τα πιάτα να περιμένουν, γνωρίζοντας, ότι κάποια στιγμή θα τα πλύνω. Ίσως θα μπορούσα να χαλαρώσω μετά το δείπνο και να σταματήσω να τρέχω αμέσως να συμμαζέψω το χάος της κουζίνας.

Είναι αναμφίβολα ωραίο να ξυπνάω το πρωί χωρίς τις χθεσινοβραδινές δουλειές να με καταδιώκουν, αλλά το να κάνω τα πιάτα αμέσως μετά το βραδινό, δεν ήταν πια ωφέλιμο για μένα και για κανέναν μας. Διότι τελικά, αυτό που κρατάμε στις αναμνήσεις μας, είναι αυτό που έχει σημασία. Τα παιδιά μου δεν πρόκειται ποτέ να πουν: “Τί ωραία. Η μαμά πάντα καθάριζε την κουζίνα αμέσως μετά το βραδινό. Την αγαπάμε πολύ γι’ αυτό”.

Θα θυμούνται εμένα να κάθομαι περισσότερο χρόνο στο τραπέζι μαζί τους, ακόμα κι αν στο νεροχύτη επικρατεί ο κακός χαμός.