Πως είναι να είσαι γονιός χωρίς αυτοκίνητο-Περιπέτεια στα ΜΜΜ!

Με ρωτάνε συχνά «Πώς μπορείς με δυο παιδιά και δεν οδηγείς; Πώς τα καταφέρνεις! Αδιανόητο. Με αυτοκίνητο και πάλι δεν προλαβαίνω ούτε τα βασικά σε μια μέρα». Κι όμως. Δεν είναι τόσο τραγικό όσο το περιγράφουν. Σίγουρα όμως, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Ναι ΄ναι καλά ο άντρας μου που μας τρέχει παντού, αλλά όταν λείπει στη δουλειά; Εκεί δυσκολεύομαι κι εγώ πράγματι.

Πάντα ζούσα σε μεγάλες πόλεις, οπότε μετακινούμουν με τα ΜΜΜ. Με τα χρόνια βολεύτηκα και δεν το κυνήγησα ποτέ για αμάξι. Τα ψιλοφοβόμουν. Είχαμε ένα ατύχημα μικρή με τους γονείς μου, τίποτα το σοβαρό και από τότε όταν κάθομαι στη θέση του οδηγού έναν φόβο τον έχω. Κακώς, το ξέρω, αλλά αυτά τα παιδικά τραύματα δεν φεύγουν.

Μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Ακόμα θυμάμαι τον πατέρα μου να βρίζει επειδή δεν έβρισκε πουθενά να παρκάρει. Το παρκάρισμα, αλλά και το κόστος συντήρησης ενός αυτοκινήτου είναι τα μόνα μειονεκτήματα που μπορώ να βρω.

Πάμε τώρα στα πλεονεκτήματα ενός αυτοκινήτου, άρα μειονεκτήματα των ΜΜΜ. Σπούδασα στην Αθήνα. Η πρώτη φορά που χρησιμοποίησα ΜΜΜ ήταν στην εγγραφή μου στο πανεπιστήμιο. Άλλο χάος εκεί. Μία μέρα πήγαινα, μία δεν πήγαινα. Κάθε λίγο και λιγάκι απεργίες. Έπαιρνα δύο λεωφορεία για να φτάσω και άλλα 20 λεπτά περπάτημα για τη σχολή. Ευτυχώς στο δεύτερο έτος ενώθηκαν τα δύο λεωφορεία, έγιναν μία γραμμή και πήγαινα στη σχολή μου με ένα λεωφορείο αντί για δύο. Γλίτωσα αρκετό χρόνο έτσι.

Μετά τις σπουδές μου έμεινα στην Αθήνα για δουλειά. Χωρίς αμάξι. Χωρίς δίπλωμα οδήγησης. Αθήνα. Πόλη, λένε, που αν δεν οδηγείς, δεν πρόκειται ποτέ να φτάσεις στον προορισμό σου. Ισχύει, αλλά όχι απόλυτα. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο πάντα έφτανα εκεί που ήθελα ακόμα κι αν έκανα 3 ώρες για μια απόσταση 5 χιλιομέτρων λόγω καθυστερήσεων των ΜΜΜ. Ψηφιακές πινακίδες δεν υπήρχαν να σε ενημερώνουν πότε θα περάσει το λεωφορείο, οπότε μπορεί και να περίμενες μία ώρα μες στο καταχείμωνο μέχρι να δεις τον αριθμό του λεωφορείου που τόσο λαχταράς να δεις.

“Πρέπει να μάθεις να οδηγείς”, μου λένε όλοι. Δεν θυμάμαι να σας πω πόσες φορές μου το έχουν πει από τότε που έκλεισα τα 18 λες και δεν ξέρω ότι ισχύει. Σαν τη βολή του αυτοκινήτου δεν υπάρχει τίποτα. Εξάλλου το κόστος των εισιτηρίων είναι πλέον τέτοιο, που και τα ΜΜΜ κοντεύουν να γίνουν απλησίαστα. Για μία στάση και πληρώνεις ολόκληρο εισιτήριο συν τα προβλήματα και το μπέρδεμα με αυτά τα ηλεκτρονικά εισιτήρια, που τα μηχανήματα πότε λειτουργούν και πότε κολλάνε…Συμφωνώ ότι τα αυτοκίνητα επιβαρύνουν το περιβάλλον, συμφωνώ ότι είναι ασύμφορα οικονομικά, συμφωνώ ότι για να παρκάρεις πρέπει να κάνεις τάμα, αλλά η οδήγηση σε γλιτώνει από πολλά.

Αρρώστησε το παιδί σου ξαφνικά και θέλει νοσοκομείο; Παίρνεις το αμαξάκι σου και πας. Χρειάστηκε να το πας ορθοδοντικό, παιδίατρο ή σε κάποιον άλλο γιατρό; Πάλι παίρνεις το αμαξάκι σου ωραία και καλά και πας. Ούτε αναμονή, ούτε τίποτα. Για φαντάσου να έχεις ένα παιδί που ψάχνει μια ώρα τα παπούτσια του ή θυμάται να κατουρήσει τελευταία στιγμή και ενώ είστε έτοιμοι στην πόρτα. Πάει το λεωφορείο, δεν θα σας περιμένει.

Έχω φίλους και φίλες, που πολλές φορές με έχουν εξυπηρετήσει και με έχουν πάει κάπου με το αμάξι. Αλλά δεν μπορώ να τους φορτώνομαι συνέχεια. Έχουν και αυτοί τις δουλειές τους, δεν μπορούν να με τρέχουν όλη την ώρα. Μέχρι λοιπόν να μπει κανένα φράγκο στην άκρη για αμάξι και να ξεπεράσω το φόβο μου για την οδήγηση, θα στηνόμαστε παρέα με το γιο μου στη στάση και θα περιμένουμε καρτερικά λεωφορεία, τρόλει, τραμ. Υπομονή.