Η εκδίκηση είναι μία μάχη, που κάθε μόνος γονιός πρέπει να κερδίζει

Ακούγοντας άπειρες ιστορίες από πολλούς χωρισμένους (άντρες και γυναίκες), μπορώ να πω με σιγουριά ότι πολλοί από αυτούς πέφτουν πολύ χαμηλά, στην προσπάθειά τους να τα ξαναβρούν με ton/th πρώην. Πολλοί άντρες δεν δίνουν τη διατροφή των παιδιών, ενώ η πρώην και τα παιδιά υποφέρουν.

Πρόσφατα, μια γυναίκα παραπονέθηκε ότι ικετεύει συνεχώς τον πρώην σύζυγό της για λεφτά, όχι επειδή δεν έχει τα χρήματα, αλλά γιατί πολύ απλά χαίρεται να της κάνει καψόνια. Για να επιβεβαιώσω τον ισχυρισμό της, έχω στήσει αυτί σε αρκετά πηγαδάκια αντρών. Και, επίσης, έχω δει πού μπορεί να φτάσει ένας γονιός, για να πληγώσει τον άλλον – στη σεξουαλική κακοποίηση του ίδιου του, τού παιδιού.

Βέβαια, εδώ πρέπει να θέσω κάποια όρια. Δεν υπάρχει κατηγορηματικά καμία δικαιολογία, για έναν γονέα, ο οποίος κατηγορεί εσκεμμένα τον άλλον για κακοποίηση. Και, δυστυχώς, αυτή είναι μια τακτική που χρησιμοποιείται συνήθως από μητέρες που προσπαθούν να καταργήσουν τα δικαιώματα του πατέρα. Πρόσφατα, ο γιος ενός γνωστού μου, που χώρισε μετά από μια δεκαετία γάμου, δέχτηκε καταγγελία από την πρώην σύζυγό του, ότι εκμεταλλευόταν σεξουαλικά την 6 χρονών κόρη του. Μέσα σε λίγες μέρες από την κατάθεσή της, σύμβουλοι, κοινωνικοί λειτουργοί και υπηρεσίες προστασίας παιδιών εισέβαλαν στο σπίτι του για να διερευνήσουν τους ισχυρισμούς της.

Μια εβδομάδα μετά από αυτό το πανηγύρι, οι αρχές συμφώνησαν ότι οι ισχυρισμοί δεν είχαν καμιά βάση, αλλά πριν βγουν στη φόρα τα τελικά αποτελέσματα, η μητέρα απέσυρε την καταγγελία της και κάλεσε τον σύζυγό της, ώστε να ζητήσει συγγνώμη και να δικαιολογηθεί ότι έλαβε κακές συμβουλές από τους φίλους και τον δικηγόρο της. Ως πατέρας, δεν μπορώ να σκεφτώ πράξη πιο ντροπιαστική και, ειλικρινά, πιστεύω ότι υπάρχει μια γωνιά στην κόλαση, που περιμένει ανθρώπους σαν κι αυτήν.

Μπορεί να μην έχεις αντιμετωπίσει τέτοια συμπεριφορά στο δικό σου διαζύγιο (ούτε εγώ), αλλά σίγουρα θα έχεις στιγμές, όπου θα θέλεις να επιστρέψεις στον/στην πρώην σου ή να “πατσίσεις” με κάποιον τρόπο, ακόμη και αν δεν το βλέπεις έτσι.

Αν υπάρχει ένα πράγμα που έμαθα στα οκτώ χρόνια του διαζυγίου μου, είναι πως αυτή η εκδίκηση προκαλεί, στο τέλος, περισσότερη ζημιά σε εκείνον που την επιδιώκει, από εκείνον στον οποίον απευθύνεται. Είναι σαν να στρέφεις την κάννη του όπλου, στον εαυτό σου. 

Το να μεγαλώνουν δυο γονείς τα παιδιά τους μαζί ενώ έχουν χωρίσει, είναι αμοιβαία υπόθεση. Και, όπως ο νόμος της κίνησης, κάθε δράση μπορεί να έχει μια ίση και αντίθετη αντίδραση. Έτσι, αν θέλεις να είστε “από μακριά και αγαπημένοι”, να είσαι έτοιμος/η να έχεις προβλήματα με τη διατροφή. Αν επιλέξεις τη γονεϊκή αποξένωση ως στρατηγική, προετοιμάσου να σε καρφώσουν τα παιδιά σου σε χρόνο μηδέν.

Το διαζύγιο βγάζει, σε πολλούς από εμάς, το χειρότερο εαυτό. Το γεγονός ότι δύο άνθρωποι, που υποσχέθηκαν κάποτε να αγαπούν και να τιμούν ο ένας τον άλλον, μπορούν να γίνουν οι χειρότεροι εχθροί, λέει πολλά. Αλλά, επειδή είμαστε χωρισμένοι γονείς, που συχνά θα ήθελαν να σκοτώσουν ο ένας τον άλλον, δεν σημαίνει ότι τα παιδιά μας πρέπει να είναι θεατές σε αυτό. Και αυτό είναι το πιο θλιβερό μέρος.

Στην ανάγκη μας να πάρουμε εκδίκηση και να ικανοποιήσουμε τη σφοδρή επιθυμία του μίσους μας, ψάχνουμε πώς θα χρησιμοποιήσουμε, εν γνώσει, τα παιδιά μας σαν πιόνια με τα οποία θα κάνουμε ρουά- ματ. Και ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί αυτό, είναι να σταματήσουμε να κάνουμε σαν παιδιά, ώστε να μπορούν εκείνα να είναι.

Αυτό που εννοώ είναι ότι, πρέπει να παραμερίσουμε τις δικές μας ασήμαντες και επιφανειακές επιθέσεις μεταξύ μας, και να δουλέψουμε, ώστε να γίνουμε εξαιρετικοί γονείς. Αυτό σημαίνει να μην κάνεις την τρίχια τριχιά, μόνο και μόνο επειδή τρέφεσαι από το δράμα. Σημαίνει να είσαι χρήσιμος και εξυπηρετικός αντί για ανυποχώρητος και ασυμβίβαστος. Σημαίνει να λες “ευχαριστώ”, “παρακαλώ” και “καλώς ήρθες”, όταν το μόνο που θες είναι να του/της σπάσεις τη μούρη.

Πρέπει να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλο σαν ορκισμένους εχθρούς και να αρχίσουμε να συμπεριφερόμαστε σαν μέλη της ίδιας ομάδας. Είναι το λιγότερο που αξίζουν τα παιδιά μας.

Όταν καταλάβουμε ότι η συν-γονεϊκότητα δεν γίνεται για εμάς τους γονείς, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να καταπιούμε την υπερηφάνειά μας και να ξεχάσουμε τον πληγωμένο εγωισμό μας, ανεξάρτητα από το πόσο νόμιμα είναι τα λάθη. Μόνο τότε έχουμε την ευκαιρία να κερδίσουμε τη μάχη εναντίον της εκδίκησης και να γίνουμε επιτέλους ενήλικοι μπαμπάδες και ενήλικες μαμάδες.

Πηγή: chopperpapa.com