Έχω δει το διαζύγιο από όλες τις πλευρές. Είμαι παιδί χωρισμένων γονιών, είμαι διαζευγμένη και πλέον και μητριά.

Είμαι περιτριγυρισμένη από διαζύγια. Αυτή η παρατεταμένη γκρίζα μούχλα αιωρείται πάνω από κάθε πτυχή της ζωής μου, σαν το φάντασμα. Είμαι πρώην σύζυγος. Είμαι μητέρα. Είμαι μητριά. Είμαι θετή κόρη. Είμαι ετεροθαλής αδερφή.

Από όλες τις απόψεις, το διαζύγιο αντανακλάται πάνω μου, παρουσιάζοντάς με ως παιδί και ως ενήλικα, σε διαφορετικούς ρόλους – και όλα αυτά, άρρηκτα συνδεδεμένα με το διαζύγιο. Είναι σαν να είμαι σε ένα σπίτι γεμάτο καθρέφτες και δεν γνωρίζω ποιο “εγώ” είναι πραγματικό, ούτε ποιά αντανάκλαση στο γυαλί είναι η σημερινή, η χθεσινή, αν είμαι εγώ η ή άλλοι.

Είμαι σε θέση να δω τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου, ως ένα παιδί που έχει βιώσει το διαζύγιο. Βλέπω τον εαυτό μου, μικρό κοριτσάκι, να τηλεφωνεί σε έναν γονιό με τον οποίο δεν έζησε ποτέ, και που δεν την είδε ποτέ να περπατάει ή να μπουσουλάει. Αυτό το μικρό κορίτσι, βίωνε από τότε την αμηχανία του ονόματος ή της εμφάνισής του, οι οποίες δεν ταίριαζαν με τους νέους ανθρώπους που της παρουσιάστηκαν ως “οικογένεια”.

Αυτό το κοριτσάκι ακούει λέξεις όπως “επικοινωνία με το παιδί” και η κοιλιά της σφίγγεται, όταν στέκεται ενώπιον δικαστή, όπως όταν την υιοθέτησε ο πατριός της.

Το μικρό κορίτσι κοιτάζεται στον καθρέφτη και θυμάται να αποκαλεί ‘μπαμπά’ έναν άγνωστο και να βλέπει την απογοήτευση της μητέρας της, καθώς προσπαθούσε να προσαρμοστεί στον νέο ρόλο της μητριάς. Τα ετεροθαλή αδέρφια του κοριτσιού ήταν ψυχρά και αφιλόξενα στη μητέρα του και εκείνο αναρωτιόταν το γιατί. Θυμάται την ετεροθαλή αδερφή της να στέλνει ψεύτικες επιστολές μίσους στον κοινό τους πατέρα την ημέρα του Πατέρα, λέγοντάς του πως ήταν απαίσιος.

Το κορίτσι μεγάλωσε και έγινε γυναίκα και η αντανάκλαση της σαν νεαρή νύφη ακτινοβολούσε στον καθρέφτη. Ο πατέρας της νύφης δεν ήρθε ποτέ στο γάμο της και ήταν ο πατριός της που την συνόδεψε στην εκκλησία και χόρευε μαζί της στο γλέντι. Η ετεροθαλής αδερφή της έκανε ολόκληρη σκηνή μπροστά σε όλους, γιατί “είναι ο μπαμπάς μου” και “πώς τολμά να χορεύει μαζί του ως κόρη του;”

Πολλά χρόνια αργότερα, η νύφη έγινε και η ίδια μια διαζευγμένη μητέρα και έκλαψε πάρα πολύ, όταν ο άνθρωπος που αγάπησε την πρόδωσε και έβλεπε τα παιδιά της μία φορά την εβδομάδα.

Το σκοτάδι και η θλίψη εξαντλήθηκαν τελικά με μια νέα ευκαιρία στην αγάπη με έναν νέο άνθρωπο, έναν πατέρα.

Η μητέρα εκείνη, ξεκλείδωσε την πόρτα της καρδιάς της και τύλιξε με ζεστασιά τους τρεις γιους και την κόρη του. Δεν τους έδωσε ζωή από την μήτρα της, αλλά ήταν πρόθυμη να τα αγαπήσει και να τα φροντίζει ως δικά της.

Η επόμενη εικόνα στον καθρέφτη απεικονίζει τη γυναίκα να γίνεται και πάλι νύφη, ανταλλάσσοντας όρκους με έναν νέο σύζυγο και την οικογένειά του. Τώρα, ήταν μητριά. Η ίδια και τα παιδιά του ήταν τώρα τα εύθραυστα μέλη, που αγωνίζονταν να ξεπεράσουν τον πόνο των διαζυγίων των γονέων τους και να προσαρμοστούν στη νέα κατάσταση.

Η σκηνή που ξεδιπλώνεται στον καθρέφτη απεικονίζει δάκρυα, απογοήτευση, οργή και αμφιβολία, καθώς τα θετά παιδιά της παλεύουν με την αποδοχή και τους νέους ρόλους. Η γυναίκα, νυν μητριά, έβλεπε την εμφάνισή της, να ξεθωριάζει όλο και περισσότερο μέσα στις σκιές, καθώς απομακρυνόταν για να προστατεύσει την καρδιά της από περισσότερο πόνο.

Ο φαύλος κύκλος δεν έκλεισε ποτέ.

Το κορίτσι αυτό έγινε μάρτυρας ενός διαζυγίου και βίωσε την απόρριψη από τον χωρισμό των γονιών της, καθώς και από την παρουσία του ως μητριά στη ζωή μίας άλλης οικογένειας.

Χαμογελάει τρυφερά στις αναμνήσεις του, ηλικιωμένου πλέον, πατριού της, ο οποίος την βοηθούσε με τα μαθήματά της ή της τραγουδούσε. Η καρδιά της λιώνει από αγάπη και ευγνωμοσύνη, όταν βλέπει τις ίδιες γλυκές χειρονομίες από τον σύζυγό της στα παιδιά της. Κανένας από τους δύο δεν ήταν υποχρεωμένος να δεχτεί τα παιδιά κάποιου άλλου στη ζωή τους, αλλά εκείνοι το έκαναν!

Το κορίτσι αυτό εξετάζει διεξοδικά τις σχέσεις μεταξύ της μητέρας της και των θετών παιδιών της. Τώρα είναι ΕΚΕΙΝΗ η περιφρονημένη και μισητή μητριά και δεν μπορεί να καταλάβει γιατί! Δίνει, φροντίζει, προσπαθεί, φωνάζει. Δεν μπορούν ή δεν θέλουν να την αποδεχτούν, και αναρωτιέται τώρα, αν αυτή είναι η μοίρα μιας μητριάς.

Εξετάζει τη σχέση της με την δική της θετή κόρη και αναρωτιέται αν μια μέρα ζητήσει συγγνώμη για την συμπεριφορά της. Μήπως οι πράξεις της έχουν επιφορτιστεί με το βάρος του διαζυγίου ή απλώς έχει να κάνει με μία έφηβη, γεμάτη άγχος από τον χωρισμό;

Αμέσως, το κολάζ των αντανακλάσεων σβήνει και αντικρίζω για άλλη μια φορά τον εαυτό μου, όπως είμαι τώρα, κοιτάζοντας το είδωλό μου στον καθρέφτη.

Από την εμπειρία του διαζυγίου να έχει στιγματίσει ολόκληρη τη ζωή μου, και από την οπτική τόσο του παιδιού όσο και του ενήλικα, πρέπει να κάνω όλες αυτές τις φωνές και τις ιστορίες να με διδάξουν μαθήματα ζωής. Κάθε όψη από αυτόν τον γυαλιστερό καθρέφτη, μοιάζει σαν ένα εκθαμβωτικό μωσαϊκό.

Μερικές φορές είναι πολύ δύσκολο να κοιτάξουμε την συνολική εικόνα μέσα από τόσα θραύσματα και ανακλώμενο φως. Αλλά η αλήθεια και οι απαντήσεις είναι εκεί!

Κατά κάποιο τρόπο, είμαι σε θέση να δω μέσα από τα μάτια του κάθε ατόμου, καθώς εξερευνώ τα διάφορα συναισθήματα, τις ανάγκες, τους φόβους και τον πόνο του. Ελπίζω ότι αυτή η ενσυναίσθηση, θα με κάνει πιο συμπονετική, υπομονετική και σοφή. Ζητώ από την γυναίκα στον καθρέφτη να μου πει τα μυστικά της, για να εμποδίσω την επόμενη γενιά να ακολουθήσει την πορεία που πήραν οι γονείς και οι παππούδες της.

Είμαι ευλογημένη που έχω προσωπική εικόνα για την αγωνία και τη χαρά που κάθε άτομο αισθάνθηκε ή δημιούργησε. Το ταξίδι αυτό μου επιτρέπει να συγχωρώ και να κατανοώ πώς μερικοί από τους ηθοποιούς στην ιστορία μου, μου συμπεριφέρθηκαν. Χρησιμοποιώ αυτή τη γνώση, για να με βοηθήσει να καταλάβω τα λάθη μου και να προσπαθήσω να τα επανορθώσω.

Ξέρω ότι το διαζύγιο μας αγγίζει όλους με έναν μοναδικό τρόπο. Επομένως, δεν μπορώ να γενικεύσω τα κίνητρα ενός ατόμου ή να πιστεύω ότι ξέρω τί συμβαίνει στην καρδιά του καθενός. Η αίθουσα καθρεφτών μου αντικατοπτρίζει μια ζωή που ξεκίνησε και συνεχίζει να διαμορφώνεται με το διαζύγιο. Είναι η δική μου ιστορία, ωστόσο είμαι έκπληκτη για το πώς ο τροχός συνεχίζει να γυρίζει, επαναφέροντας συνεχώς τα ίδια θέματα και τον ίδιο πόνο.

Υποψιάζομαι ότι η ιστορία θα επαναλαμβάνεται συνεχώς μέχρι να μάθουμε όλοι και τελικά να το κάνουμε σωστό. Μέχρι η αγάπη να υπερνικήσει το μίσος και να αρχίσουμε να δείχνουμε απεριόριστη υπομονή και κατανόηση για την κατάσταση των άλλων που ζουν μαζί μας. Ξέρω ότι, όπως υπάρχουν πολλές κακές, έτσι υπάρχουν και πολύ καλές αναμνήσεις και θα επικεντρωθώ σε αυτές που μου δείχνουν το καλύτερο που μπορώ να κάνω σε αυτή τη ζωή!

Πηγή: divorcedmoms.com