Με υιοθέτησαν ενώ ήμουν ενήλικη

Πριν γνωρίσω την οικογένειά μου σε άλλους, βάζω την κασέτα και λέω σε όλους το ίδιο πράγμα: «Για να σας προλάβω… Δεν μοιάζω με την οικογένειά μου. Είμαι υιοθετημένη και μάλιστα υιοθετήθηκα όταν ήμουν ενήλικη».

Ελάχιστοι σοκάρονται από αυτή μου την αποκάλυψη αλλά εγώ μέσα μου νιώθω την ανάγκη να τους το λέω εξαρχής. Η πρώτη φορά που θυμάμαι να το κάνω ήταν στο γυμνάσιο όταν προσπαθούσα να πείσω μία φίλη μου ότι η λευκή, ηλικιωμένη κυρία που είχε έρθει να πάρει τους βαθμούς μου ήταν όντως γιαγιά μου. «Στο ορκίζομαι. Είναι η γιαγιά μου. Στο είχα πει ότι δεν μοιάζω με την οικογένειά μου. Η οικογένειά μου είναι λευκή. Είμαι υιοθετημένη. Γιαγιά, έλα λίγο εδώ να γνωρίσεις τη φίλη μου».

Καθώς μεγάλωνα άρχισα να αντιλαμβάνομαι και να παρατηρώ καλύτερα τις αντιδράσεις των ανθρώπων. Οι περισσότεροι χρειάζονταν λίγο χρόνο μέχρι να συνειδητοποιήσουν τι εννοούσα. «Μπερδεύτηκα. Δεν μοιάζετε καθόλου. Είσαι όντως υιοθετημένη».

Όντως είμαι υιοθετημένη και η οικογένειά μου εξωτερικά τουλάχιστον δεν έχει καμία σχέση με μένα. Ήμουν ένα από τα χιλιάδες μωρά που υιοθετήθηκαν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 και του ’90 από τη Νότια Κορέα. Όπως έμαθα αργότερα ήμουν το μεγαλύτερο μωρό σε ένα αεροπλάνο γεμάτο μωράκια που προορίζονταν για υιοθεσία. Οι γονείς μου με περίμεναν στο αεροδρόμιο και στις πρώτες μας φωτογραφίες μαζί φαίνεται πόσο μπερδεμένη αισθανόμουν.

Με μεγάλωσε μια οικογένεια που ούτε πλούσια ήταν ούτε φτωχή αλλά υπήρχε πολλή αγάπη. Είχα δύο γονείς και μια αδερφή που με λάτρευαν. Σήμερα έχω τη δική μου οικογένεια, σύζυγο και δύο παιδάκια. Είναι απίστευτο να τα βλέπω να μεγαλώνουν κοντά στους βιολογικούς τους γονείς. Είναι κάτι που στερήθηκα αλλά δεν με πείραξε ποτέ.

Οι γονείς μου ξεκίνησαν αμέσως διαδικασίες να με υιοθετήσουν, δεν ολοκληρώθηκαν όμως παρά μόνο όταν ενηλικιώθηκα. Υπογράψαμε την επίσημη πράξη υιοθεσίας όταν είχα γίνει πια γυναίκα κανονική και… ενήλικη.

Ως υιοθετημένη θα ήθελα να σας δώσω κάποιες φιλικές συμβουλές για το πώς να αντιμετωπίζετε ένα υιοθετημένο άτομο  για το οποίο έχετε περιέργεια να μάθετε περισσότερα χωρίς να το προσβάλλετε ή να το πληγώσετε.

«Από που είσαι;»

Αισθάνομαι περίεργα και δεν ξέρω τι να απαντήσω όταν με ρωτούν από που είμαι. Για την ακρίβεια δεν ξέρω αν εννοούν που ζω, που μεγάλωσα ή που γεννήθηκα. Έτσι συνήθως καταλήγω να δίνω εξηγήσεις για όλα ή να ζητώ διευκρινίσεις. Εάν είστε περίεργοι έχετε κάθε δικαίωμα να με ρωτήσετε αλλά θα βοηθούσε πολύ αν ήσασταν λίγο πιο συγκεκριμένοι.

«Που είναι η πραγματική σου μαμά» ή «δεν είναι αυτή η πραγματική σου οικογένεια;»

Για κάθε άνθρωπο οικογένεια – βιολογική, μη βιολογική, μεικτή… – είναι εκείνη, η οποία θέλει να αποκαλεί οικογένεια και αισθάνεται όμορφα μαζί της. Η οικογένειά μου, η μαμά μου και ο μπαμπάς μου είναι η μαμά μου και ο μπαμπάς μου. Κάποιος άλλος μπορεί να τους αποκαλεί με τα μικρά τους ονόματα, κάποιος άλλος να τους αποκαλεί θείους, φίλους, γνωστούς, συναδέλφους. Ποια είμαι εγώ που θα υπαγορεύσω στον καθένα τι τίτλο ή τι όνομα θα δώσει σε κάποιον; Ο καθένας έχει δικαίωμα να αποκαλεί τον άλλον όπως θέλει. Έτσι και εγώ έχω κάθε δικαίωμα να αποκαλώ οικογένεια τους ανθρώπους αυτούς. Με τους γονείς μου μπορεί να μην έχουμε βιολογική σχέση, αλλά αυτή είναι η πραγματική μου οικογένεια.

«Γιατί σε έδωσαν για υιοθεσία;»

Δεν γνωρίζουν όλα τα υιοθετημένα παιδιά την ιστορία τους μέχρι να υιοθετηθούν. Πολλά παιδιά δεν γνωρίζουν από πού προέρχονται. Ακόμα και εγώ δεν γνωρίζω αρκετές πληροφορίες για το παρελθόν μου παρά μόνο ότι με παράτησαν σε ένα νοσοκομείο στην Κορέα και δόθηκα για υιοθεσία. Επίσης γνωρίζω ότι επιθυμία της βιολογικής μου μητέρας ήταν να με μεγαλώσει μια καλή οικογένεια. Ανεξάρτητα από το πόσα στοιχεία είναι γνωστά ή άγνωστα σχετικά με τις συνθήκες υιοθεσίας, μπορεί ο/η υιοθετημένος/η να μη θέλει να το συζητήσει. Είναι ένα πολύ προσωπικό θέμα που αφορά μόνο τον ενδιαφερόμενο, ο οποίος καλό θα ήταν να έχει τη δυνατότητα να το συζητήσει όποτε και αν εκείνος θέλει.

«Σκοπεύεις να ψάξεις στους βιολογικούς σου γονείς; Θες να τους γνωρίσεις;»

Εύλογη η απορία σου, αλλά να ξέρεις ότι είναι κάτι που ο/η υιοθετημένος/η το έχει ήδη σκεφτεί πολλές φορές πριν από σένα. Μπορεί να σου φαίνεται σαν μια ερώτηση εύκολη να απαντηθεί με ένα ναι ή με ένα όχι αλλά δεν είναι. Τις περισσότερες φορές τα υιοθετημένα παιδιά θέλουν να γνωρίσουν τη βιολογική τους οικογένεια, αλλά το θέμα αυτό είναι κάτι που δεν θα το συζητήσουν με όποιον κι όποιον. Θα σε ενημερώσουν αν θελήσουν να εμβαθύνουν στο θέμα οπότε δεν χρειάζεται να ρωτάς.

«Πάρε ένα τεστ DNA από το φαρμακείο. Έχω ακούσει ότι κάνει θαύματα»

Επιστήμονας δεν είμαι,  αλλά θυμάμαι να παρακολουθώ ένα ντοκιμαντέρ και να λένε ότι χρειάζονται πολλά χρόνια για να χαρτογραφηθούν τα γονίδια ενός ατόμου. Δεν είναι τόσο απλό όσο το φαντάζεσαι. Λίγο σάλιο σε μία μπατονέτα, μετά στο φιαλίδιο κι έμαθες τα πάντα; Η επιστήμη σίγουρα έχει προχωρήσει πολύ, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο όσο το έχεις στο μυαλό σου, γι’ αυτό μη συμβουλεύεις κάποιον να χρησιμοποιήσει ένα DNA κιτ υπονοώντας ότι αυτό θα του λύσει όλα τα προβλήματα και θα τον βοηθήσει να βρει τους βιολογικούς τους συγγενείς. Αν δεν σου εκμυστηρευτεί ότι επιθυμεί να βρει τους βιολογικούς του συγγενείς, μην πετάς ιδέες. Τα DNA κιτ είναι μια καλή λύση, αλλά δεν είναι για όλους.

Στο σπίτι μου λατρεύουμε να παρακολουθούμε το «Elmo’s World». Πρόσφατα παρακολουθήσαμε ένα επεισόδιο σχετικά με την οικογένεια. Χάρηκα που είδα ότι υπάρχουν διάφοροι τύποι οικογενειών που εκπροσωπούνταν στο επεισόδιο αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι εστίαζαν στο ποιες ιδιότητες συνθέτουν μία οικογένεια και όχι στο πως πρέπει να μοιάζει μια οικογένεια εξωτερικά.

Πηγή: scarymommy.com