Από μόνη και έγκυος, παντρεμένη με δύο παιδιά: Η ιστορία μιας σύγχρονης Σταχτοπούτας

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια συγγραφέας 30κάτι, που ζούσε μια πολύ “Carrie Bradshaw” τύπου ζωή στη La La Land. Απολάμβανε μια αξιοζήλευτη καριέρα ως δημοσιογράφος και η δουλειά της την οδήγησε σε φανταστικά μέρη με θαυμάσιους ανθρώπους.

Λαμβάνοντας υπόψιν το σκοτεινό παρελθόν της, που περιελάμβανε μια δυσλειτουργική παιδική ηλικία σε μια διαλυμένη οικογένεια, μάχη κατά των ναρκωτικών και του αλκοόλ, που την οδήγησε σε αποτοξίνωση στην ηλικία των 21 ετών και τα χρόνια, που πάλευε μέχρι να σταδιοδρομήσει, όλα αυτά της έκαναν τελικά πολύ μεγάλο καλό. Όταν έγινε 30, άρχισε να νιώθει μια απίστευτη μοναξιά βλέποντας όλους τις φίλους και τις φίλες της να νοικοκυρεύονται και να ξεκινούν τις δικές τους οικογένειες. “Αυτό είναι;” αναρωτιόταν. “Αυτός είναι ο προορισμός μου; Να μείνω για πάντα μόνη;”.

Εγώ είμαι αυτή, για την οποία μιλάμε. Έμεινα έγκυος, αλλά το μωρό δεν ήταν του Πρίγκιπα που πίστευα πως θα ερχόταν. Ήταν ενός αλκοολικού-ναρκομανή μουσικού, με τον οποίο έβγαινα μία στις τόσες τα τελευταία 10 χρόνια, όταν ο δρόμος του τον έβγαζε από τα μέρη μου. Αντέδρασε βίαια (στα λόγια μόνο), όταν του είπα τα νέα. Όχι μόνο ήταν συναισθηματικά ασταθής, αλλά το είχε και σύστημα, καθώς δεν ήταν το πρώτο παιδί εκτός γάμου που είχε (είχε ήδη άλλα 3 με τρεις διαφορετικές γυναίκες).

Του είπα ότι η έκτρωση δεν ήταν στα σχέδιά μου και ότι μπορούσε να κάνει ό, τι θέλει: από το να έχει επαφές μα το παιδί του μέχρι να εξαφανιστεί τελείως από τις ζωές μας αν θέλει, κάτι που τον ευχαρίστησε τρελά. Μετά από πολλές ψυχωτικές κλήσεις και ακραία λεκτική βία, επέλεξε να εξαφανιστεί.

Έτσι λοιπόν, έμεινα μόνη και έγκυος. Συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα, ορμόνες, φόβος, άγχος για τα έξοδα και το πώς θα τα βγάλω πέρα με έστειλαν στην αϋπνία και σε μια βαριά κατάθλιψη, που κράτησε αρκετούς μήνες. Ζούσα σε ένα γελοίο, πανάκριβο διαμέρισμα ενός υπνοδωματίου, είχα ασφάλεια αλλά για μόνο όσο δούλευα, είχα μια δουλειά που δύσκολα θα μπορούσε να θεωρηθεί σταθερή και οικογενειακή υποστήριξη ανύπαρκτη.

Κάπου εκεί, ήρθε στη ζωή μου ο Δημήτρης ή μάλλον επανεμφανίστηκε. Ήταν η πρώτη και μεγαλύτερη αγάπη της ζωής μου, ο μόνος άνθρωπος που με έκανε να αισθάνομαι ασφάλεια και αγάπη. Δυστυχώς, η σχέση μας δεν μπορούσε να επιβιώσει μέσα στο χάος των 18-20 ετών, εποχή που ήμουν βουτηγμένη στα ναρκωτικά και το αλκοόλ γι’ αυτό και απομακρυνθήκαμε. Το τελευταίο που έμαθα για εκείνον ήταν ότι ήταν παντρεμένος και ζούσε μακριά.

Αφού μοιράστηκα την κατάστασή μου μαζί του, ομολόγησε ότι περνούσε κι αυτός μια δύσκολη περίοδο, καθώς η σύζυγός του τον παράτησε πρόσφατα και έφυγε λόγω του προβλήματός της με το αλκοόλ. Μιλούσαμε στην αρχή μέσω μηνυμάτων, αλλά μετά προχωρήσαμε στα τηλέφωνα. Μια νέα σχέση δεν ήταν στο μυαλό μου εκείνη την εποχή, αλλά για κάποιο λόγο περίμενα κάθε μέρα να ακούσω τη φωνή του ή να δω το όνομά του να αναβοσβήνει στην οθόνη του τηλεφώνου μου.

Τελικά αποφάσισα ότι έπρεπε να μετακομίσω. Η ζωή μου στον τόπο, που έμενα δεν με ικανοποιούσε. Διάλεξα ένα μέρος στο οποίο είχα άτομα, που γνώριζα. Φαινόταν σαν ένα μέρος, στο οποίο θα μπορούσα να δώσω στο γιο μου μια “κανονική” ανατροφή και να ακολουθήσω μια καριέρα ως ανεξάρτητη αρθρογράφος. Το ένστικτό μου, μου έλεγε ότι αυτό ήταν το σωστό.

Λίγο πριν τη μετακόμισή μου, ο Δημήτρης μου είπε ότι πάντα θα με νοιάζεται και ότι δεν ήθελε να το περάσω όλο αυτό μόνη μου. Ό, τι χρειαζόμουν από αυτόν μπορούσα να το έχω, είτε βοήθεια για τη μετακόμιση, είτε κάποιον να μου κρατάει το χέρι στην αίθουσα τοκετού. Είπε ότι θα είναι πάντα εκεί για μένα. Για πρώτη φορά, δεν αισθάνθηκα μόνη.

7 μηνών έγκυος, στις 4 Ιουλίου 2013 μάζεψα τα πράγματά μου, είπα αντίο σε όλους τους φίλους μου και κατευθύνθηκα προς άγνωστα μέρη. Η κίνησή μου αυτή μου αναπτέρωσε το ηθικό. Ξαφνικά ένιωσα δυνατή, όμορφη, έξυπνη και ανεξάρτητη. Άρχισα αμέσως να κάνω παρέα με άντρες και γυναίκες, που ήξερα από παλιά και ήταν όλοι ενθουσιασμένοι από την άφιξή του. Ο Δημήτρης ήδη κανόνιζε να πάρει άδεια και να έρθει μια μέρα να με βοηθήσει με τα βαριά. Σχεδίαζε να έρθει πάνω στα γενέθλιά μου. Αν και ήλπιζα να είναι κάτι περισσότερο από μια φιλική επίσκεψη, δεν περίμενα πολλά, γιατί πώς θα μπορούσε κάποιος να ερωτευτεί μια γυναίκα, που κουβαλούσε στην κοιλιά της το μωρό ενός άλλου άντρα;

Μετά από 10 έντονες μέρες, ήμασταν και οι δύο πλέον πλήρως αφοσιωμένοι στο να σχεδιάζουμε το μέλλον της οικογένειάς μας. Έφυγε, αλλά επέστρεψε μερικές εβδομάδες αργότερα για τη γέννηση του μωρού, που ήταν η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Μου κρατούσε το χέρι σε όλες τις συσπάσεις, έκοψε τον ομφάλιο λώρο και άλλαξε την πρώτη πάνα, γιατί για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα ιδέα.

Έφυγε ξανά για επαγγελματικούς λόγους και πέρασα τις επόμενες 6 εβδομάδες μόνη με το μωρό μου. Η μητρότητα ήταν κάτι το φυσικό για μένα. Ένιωσα λες και όλη η αγάπη, που είχα συσσωρευμένη μέσα μου να βγαίνει τώρα πάνω σε αυτό το μωρό. Ήταν κάτι, που δεν είχα βιώσει ποτέ πριν και δεν ήξερα αν θα ξαναβιώσω.

Λιγότερο από δύο μήνες αργότερα μετακόμισα στην πόλη που έμενε για να είμαστε μαζί. Δεν μπορούσε να φύγει από τη δουλειά του έτσι προτίμησα να τα παρατήσω όλα εγώ, για να είμαι κοντά του. Μέναμε σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης, που τα δωμάτιά του ήταν ενωμένα και δεν χωρίζονταν από πόρτες. Δύσκολο, όταν έχεις ένα μωρό, που κλαίει όλη την ώρα, γιατί πονάει λόγω των κολικών.

Υπέθετα ότι από τη στιγμή που θα ζούσαμε όλοι μαζί, τα πράγματα θα ήταν τέλεια και όλοι θα ήμασταν χαρούμενοι, αλλά τα πρώτα χρόνια αποδείχθηκαν δύσκολα. Εκτός από το «ατελείωτο» διαζύγιό του (περιμέναμε πώς και τί να βγει), ο Δημήτρης δεν είχε προετοιμαστεί ψυχολογικά για πατέρας. Από την άλλη εγώ τον πίεζα να αρραβωνιαστούμε και το μωρό δεν σταματούσε να ουρλιάζει. Ξεκίνησε το ποτό, για να αντιμετωπίσει το άγχος του. Δεν ήταν ακριβώς αυτός που ήθελα να δω όταν ερχόταν σπίτι μετά από μια έξοδο με τους συναδέλφους του.

Όμως, παρά τις επιπτώσεις της συγκατοίκησης τόσο γρήγορα και το βήμα προς μια εντελώς παράλογη σχέση που όλοι πίστευαν ότι θα αποτύχει, αγαπήσαμε ο ένας τον άλλο βαθιά, γι’ αυτό και το παλέψαμε. Μας βοήθησε πολύ και η οικογένειά του, που μας υποδέχθηκαν στη ζωή τους με περισσότερη αγάπη από ότι θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Από τη στιγμή, που γνώρισαν το γιο μου, ήταν σαφές ότι ήταν 100% εγγονός τους και ότι θα ήταν εκεί για μας, ανεξάρτητα από το τί.

Χρειάστηκε να ξαναμετακομίσουμε λόγω του ότι ο Δημήτρης πήρε προαγωγή και έπρεπε να επιβλέπει τα έργα σε άλλη πόλη. Ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μας τύχει. Ηρεμήσαμε και ο Δημήτρης μπήκε σε ένα πρόγραμμα για να ξεπεράσει τον εθισμό του στο αλκοόλ. Όταν είδαμε ότι η σχέση μας πατούσε πλέον σταθερά στο έδαφος, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε, αλλά να μην κάνουμε άλλο παιδί.

Λίγους μήνες μετά, Πάσχα πια βλέποντας τα πυροτεχνήματα στον ουρανό, ακριβώς δύο χρόνια μετά τη μετακόμισή μου, ο γιος μου φοβισμένος από τα μπαμ μπουμ κουλουριάστηκε στην αγκαλιά του μπαμπά του και η κόρη μας κλωτσούσε τόσο έντονα την κοιλιά μου, που νόμιζα ότι θα πεταχτεί έξω. Τα δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου. Τα πάντα είχαν μπει στη θέση τους και η ζωή μας ήταν γεμάτη με μια αδιανόητη αγάπη και πληρότητα, που δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Ο Δημήτρης με ρώτησε τί έχω.

«Τίποτα», του είπα. “Όλα καλά”.

Το μόνο, που ήθελα ποτέ στη ζωή μου, το είχα. Με τράβηξε κοντά του και οι τρεις μας αγκαλιαστήκαμε. Ξαφνικά, έβγαλε από την τσέπη του ένα τεράστιο διαμαντένιο δαχτυλίδι. Μου είπε ότι αισθανόταν το ίδιο και ότι ήθελε να περάσει μαζί μου το υπόλοιπο της ζωής του.

Εκείνο το φθινόπωρο, 18 χρόνια μετά το πρώτο μας φιλί, έγινε σύζυγός μου. Δεν είχα ξαναμιλήσει με τον βιολογικό μπαμπά του γιου μου από τότε, που εξαφανίστηκε, αλλά μετά το γάμο, ο δικηγόρος μας ήρθε σε επαφή μαζί του για να υπογράψει τα χαρτιά της υιοθεσίας. “Με χαρά”, είπε, “θέλω τους ανθρώπους αυτούς μακριά απ’ τη ζωή μου για πάντα”.

Αν και δεν μπορώ να προσποιηθώ ότι κατανοώ την αντίδρασή του (πώς μπορεί ένας γονέας να αποσυνδεθεί πλήρως και τόσο εύκολα από τη σάρκα και αίμα του;), εντούτοις δεν του κρατάω κακία. Του είμαι ευγνώμων, διότι χωρίς αυτόν δεν θα ήμουν ευλογημένη με αυτόν τον καταπληκτικό γιο, σύζυγο και κόρη και πιθανότατα θα ήμουν ακόμα κολλημένη στην προηγούμενη ζωή μου.

Επειδή δεν ήθελα καμία άλλη γυναίκα να αισθανθεί τόσο μόνη, όσο αισθάνθηκα και εγώ, άρχισα να γράφω για την εμπειρία μου και γρήγορα έφτιαξα μια ομάδα υποστήριξης στο Facebook. Σήμερα φιλοξενεί περίπου 1.500 γυναίκες από όλο τον κόσμο και με πολλές έχω κάνει και μακροχρόνιες φιλίες.

Λίγο μετά τη γέννηση της κόρης μου μια γυναίκα μου έγραψε: “Ήθελα απλά να σας πω ότι έχετε την πιο όμορφη και τέλεια οικογένεια. Είστε τόσο ευλογημένη”. Μέσα στο ταξίδι μου, δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι υπάρχει happy end.