Το τζόκινγκ με βοήθησε στο πένθος

Όταν έμαθα ότι ο ψυχολόγος μου κάθε βράδυ πηγαίνει για τρέξιμο δεν εξεπλάγην καθόλου. Η θλίψη και το τζόκινγκ έχουν πολλά κοινά. Για να ξεπεράσεις τον πόνο μιας απώλειας, πρέπει να κλάψεις, να ξεσπάσεις, να θρηνήσεις. Για να γίνεις καλός δρομέας, πρέπει να τρέξεις.

Αποφάσισα να πάω σε ψυχολόγο, όταν έχασα τη μητέρα μου. Ήταν άρρωστη και έπασχε και από Αλτσχάιμερ. Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να το ξεπεράσω. Η θλίψη κυριαρχούσε στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου και ερχόταν να με επισκεφτεί στα πιο “άκυρα” μέρη. Όταν πήγαινα σούπερ μάρκετ και πήγαινα στα γιαούρτια, θυμόμουν τη μητέρα μου που κάθε απόγευμα καθόμασταν μαζί στο σαλόνι και τρώγαμε γιαουρτάκι με μέλι. 

Λέω συνέχεια στον εαυτό μου ότι είμαστε γεροί, τα παιδιά μου είναι καλά, ο πρώην άντρας μου είναι δίπλα μου και με στηρίζει, αλλά αυτό το αίσθημα της στεναχώριας έχει ριζώσει βαθιά μέσα μου και δεν ήθελε να φύγει. Δεν έχω σκοπό να αφήσω τον πόνο να με νικήσει. «Καταπίνω» τη θλίψη μου και προσπαθώ να τη «χωνέψω», αλλά δεν τα καταφέρνω. Μου έχει πέσει βαριά. Προσπαθώ να δω τη χαρούμενη πλευρά της ζωής και να νιώσω χαρά και ελπίδα, αλλά δεν βοήθησε. Είναι λες και κάθε φορά που περπατάω πέφτω στο λάκκο που προσπαθώ να αποφύγω.

Όταν πηγαίνω στον ψυχολόγο μου, ξαπλώνω σε εκείνο τον ωραίο, αναπαυτικό καναπέ του και μιλάω για τη μαμά μου, την αρρώστια της και πόσο πολύ το πάλεψε. Του λέω πόσο πολύ μου λείπει και πόσο πολύ υποφέρω που δεν είναι κοντά μου. Όταν φεύγω από το ιατρείο νιώθω ανακουφισμένη, αλλά για λίγο. Όταν γυρνάω σπίτι μου, θρηνώ με το δικό μου τρόπο άσχετα αν μου έχει προτείνει διαφορετικό τρόπο να διαχειρίζομαι την κατάσταση.

Είναι δύσκολο να απελευθερωθείς από κάτι τόσο βαθύ, όπως είναι η θλίψη εξαιτίας του θανάτου ενός αγαπημένου σου προσώπου. Όταν το αφήνω να με καταβάλει, κάθομαι και σκέφτομαι τη μητέρα μου και πόσο πολύ μου λείπει. Τις νύχτες ο πόνος είναι μεγαλύτερος. Το σκοτάδι δεν βοηθά. Βάζω τα κλάματα και δεν σταματάω μέχρι να πνιγώ από τα ίδια μου τα δάκρυα. Υπάρχουν κάποιες περίοδοι όπου η θλίψη είναι λες και εγκαθίσταται στο σπίτι και το στήθος μου και δεν με αφήνει να ανασάνω.

Όταν κατάλαβα ότι μπορώ να ξεπεράσω τη θλίψη με το τρέξιμο αποφάσισα να το δοκιμάσω.

Το τρέξιμο μοιάζει πολύ με τη θλίψη και πρέπει να αντιμετωπιστεί με δύναμη και αποφασιστικότητα.

Στα πρώτα χιλιόμετρα νιώθεις το σώμα σου να σε πονά, όπως τις πρώτες μέρες μετά την απώλεια που σηκώνεσαι και νιώθεις τον πόνο ακόμα πιο έντονο. Δεν μπορείς να σταματήσεις, δεν μπορείς να το βάλεις κάτω. Έχεις δουλειά, έχεις παιδιά, οπότε τι κάνεις; Συνεχίζεις να τρέχεις, αλλά συνεχίζεις και να πονάς. Δεν τα παρατάς. Τα επόμενα χιλιόμετρα σε κάνουν να νιώθεις καλύτερα, γιατί συνήθισες πλέον (έτσι και όταν πονάς: κάποια στιγμή το συνειδητοποιείς και ο πόνος γίνεται πιο «γλυκός») και πριν καλά-καλά το καταλάβεις έχεις διανύσει μία μεγάλη απόσταση και έχεις βγει νικήτρια.

Στη διαδρομή μέχρι τον τερματισμό θα βρεις πολλά εμπόδια (όλα αυτά που σου θυμίζουν το άτομο που έφυγε από κοντά σου). Αυτά τα εμπόδια πρέπει να τα πηδήξεις και να συνεχίσεις. Δεν μπορείς να τα παρακάμψεις. Υπάρχουν διαδρομές που είναι καλύτερες από άλλες, αλλά όποια διαδρομή και αν διαλέξεις, το κάθε βήμα θα σε κάνει και πιο δυνατή. Ο ιδρώτας, οι φουσκάλες, όλα αυτά είναι αναμενόμενα όταν τρέχεις, όπως το κλάμα και η κατάθλιψη όταν πενθείς.

Οτιδήποτε αφορά τη μητέρα μου είναι μία δύσκολη διαδρομή. Οι συνομιλίες που κάνω με τον πατέρα μου για εκείνη, οι συζητήσεις που κάνω με τα παιδιά μου όταν τους την περιγράφω, ο τρόπος που κάθε φορά τη φέρνω στο νου μου.

Κάθε φορά που τρέχω τη θυμάμαι. Μακάρι να ζούσε και να ήταν υγιής με ένα μυαλό καθαρό και όχι παγιδευμένο στο Αλτσχάιμερ. Όταν τρέχω, αποζητώ την καθοδήγησή της. Τα δάκρυα μπερδεύονται με τον ιδρώτα και όσα περισσότερα χιλιόμετρα διανύω τόσο περισσότερο αφήνω πίσω μου τα συναισθήματα της ανασφάλειας, του άγχους και της θλίψης.

Το καλοκαίρι που μας πέρασε έκανα τρεις διαδρομές των 5 χιλιομέτρων, μία διαδρομή των 10 χιλιομέτρων και 2 ημιμαραθώνιους. Δεν με νοιάζει να βγω πρώτη. Όταν τερματίζω σε όποια θέση κι αν είμαι, αντλώ δύναμη και νιώθω τη χαρά της μητέρας μου να με περιβάλλει.

Η αρρώστια της μητέρας μου και το Αλτσχάιμερ μπορεί να τη νίκησαν, αλλά δεν θα τα αφήσω να νικήσουν και εμένα. Θα την έχω πάντα στην καρδιά μου και θα πονάω που δεν είναι πια κοντά μου. Στο τέλος όμως θα σηκώσω το πόδι μου και θα κάνω ένα μεγάλο βήμα. Ένα βήμα τη φορά.

Πηγή: scarymommy.com