Το σύνδρομο της μέλισσας-βασίλισσας μητέρας που αποξενώνει το παιδί απ’ τον “κηφήνα”-πατέρα

Πόσα πράγματα έχουν αλλάξει στην εποχή μας! Ακόμα και ο θεσμός του γάμου περνάει τη δική του κρίση, καθώς από τη μία τα διαζύγια αυξάνονται και από την άλλη, μπορεί πλέον μία γυναίκα να φέρει στον κόσμο το παιδί της, χωρίς να έχει ανάγκη τον σύζυγο, που σε αρκετές περιπτώσεις τον χρησιμοποιεί ως αρσενικό επιβήτορα που θα «κλέψει» το σπέρμα του για να γεννήσει όμως το …δικό της παιδί! Ναι, φαίνεται πως άλλαξαν οι καιροί, αν παρατηρήσουμε τις παλιές ελληνικές ταινίες, όπου ο άνδρας ήταν εκείνος που θα «έκλεβε» την παρθενία της αθώας κοπέλας και θα πετούσε από «λουλουδάκι σε λουλουδάκι» για να ικανοποιήσει τις σεξουαλικές του ορέξεις και αν εκείνη έμενε έγκυος …ας πρόσεχε! Δεν μιλάμε βέβαια για τις περιπτώσεις που ήταν και εκείνος ερωτευμένος μαζί της και ήθελε να την παντρευτεί, όπου και πάλι όμως «έπρεπε» να την αποκαταστήσει!

Σήμερα, οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί και βλέπουμε τη γυναίκα να έχει πάρει δυναμικά τα ηνία στα χέρια της και να εξουσιάζει τη ζωή της. Είναι εκείνη που λειτουργεί περισσότερο «ανδρικά», καθώς δεν διστάζει να διεκδικήσει την σεξουαλική της ικανοποίηση. Μάλιστα, αρκετά συχνά, βλέπουμε τον άνδρα να κάνει πίσω και να «φοβάται» να πλησιάσει για να μην ρεζιλευτεί, αν κάτι δεν πάει καλά, νιώθοντας πως εκείνη τον θέλει μόνο για το …κορμί του! Μορφώνεται, κάνει καριέρα, επιλέγει τους ερωτικούς συντρόφους της, κάνει σχέσεις, χωρίζει…

Η γυναίκα μέλισσα-βασίλισσα

Η γυναίκα σήμερα λειτουργεί σε αρκετές περιπτώσεις ως μέλισσα-βασίλισσα, που «ανέχεται» τον αρσενικό κηφήνα στο μελίσσι της, τον ταΐζει και τον ποτίζει – τον φροντίζει, θα έλεγα για να το προσαρμόσω σε εμάς τους ανθρώπους, τόσο όμως, όσο τον έχει ανάγκη για να γονιμοποιηθεί.

Μάλιστα, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, όπου μετά ως αρχηγός στο μελίσσι – αρχηγός του σπιτιού της, τον διώχνει από το μελίσσι, από τη ζωή αλλά και από τη ζωή των παιδιών τους, αφήνοντάς τον να «πεθάνει από συναισθηματική ασιτία». Φαίνεται πως και η γυναίκα σήμερα ως μέλισσα, ακολουθεί τους νόμους της φύσης, όπου εφόσον πλέον το αρσενικό δεν είναι τόσο ισχυρό όσο τα προηγούμενα χρόνια ή εφόσον δεν έχει κάτι άλλο να της προσφέρει, δεν το έχει ανάγκη. Για να μην πάω και σε εκείνες τις γυναίκες που καταφεύγουν σε τράπεζα σπέρματος και αποφεύγουν εντελώς το αρσενικό…

Η γυναίκα μπορεί να στηρίξει μόνη της τον εαυτό της, κοινωνικά και οικονομικά, ενώ πλέον η γνώμη του κόσμου δεν μετράει και δεν μπαίνει τροχοπέδη στα «θέλω» της και στο τι θα κάνει στη ζωή της. Άλλωστε, μην ξεχνάμε πως είναι προικισμένη από τη φύση με μεγαλύτερη ευστροφία μυαλού και ανώτερη σε πολλές λειτουργίες από τον άνδρα – και δεν το λέω αυτό ως γυναίκα αλλά ως ειδικός – εφόσον αυτά τα προσόντα θα την βοηθήσουν να αναθρέψει τα μικρά της και να διαιωνιστεί το ανθρώπινο είδος. Αν ανατρέξουμε και μέσα στην ιστορία θα παρατηρήσουμε πως και οι αμαζόνες χρησιμοποιούσαν τους άνδρες ως «μέλισσες βασίλισσες», εφόσον τους είχαν μόνο για αναπαραγωγή και μάλιστα έμεναν σε άλλο τόπο από εκείνες…

Σήμερα λοιπόν, που και λόγω της οικονομικής κρίσης που περνάει η χώρα μας (και ας λέμε ότι βγήκαμε από τα μνημόνια), αλλά και γενικότερα με την μαλθακότητα που τον διακρίνει, ο άνδρας έχει χάσει την αξία του, δεν είναι πια το «βαρβάτο αρσενικό», η κολώνα του σπιτιού που θα στήριζε την οικογένεια ως κουβαλητής αγαθών στο σπίτι. Τα ποσοστά της ανεργίας είναι υψηλά, ενώ σε πολλές περιπτώσεις η γυναίκα αμείβεται περισσότερο από ότι εκείνος, για να μην πάμε σε εκείνα τα ζευγάρια που δουλεύει μόνο εκείνη και τον θεωρεί πραγματικό κηφήνα, θέλοντας να τον απομακρύνει από τη ζωή της και από την οικογένειά της-τα παιδιά της.

Είναι γεγονός πως η γυναίκα είναι πολύ πιο σκληρή από τον άνδρα, λειτουργεί περισσότερο με βάση τη λογική και γίνεται μάλιστα και επιθετική όταν πρόκειται για την προστασία των παιδιών της. Λειτουργεί ως άγριο θηλαστικό που δεν θα αφήσει κανέναν να τα απειλήσει. Έτσι ακριβώς λειτουργεί και με το αδύναμο αρσενικό που «ανεχόταν» στη φωλιά της, όπου τώρα πια το απομακρύνει, στερώντας του ακόμα και τα ίδια του τα παιδιά.

Ναι, μην κάνει εντύπωση ότι ενώ μπορεί να είναι πολύ όμορφη και γοητευτική ως ερωμένη και μία καλή σύντροφος όσο το ζευγάρι ζει στη δυαδική ζωή του, όταν γίνεται μάνα μπορεί να γίνει πολύ σκληρή με τον σύντροφό της, βάζοντας απέναντι τις νέες ανάγκες, αυτές του παιδιού της. Τον θεωρεί υποχρεωμένο να ικανοποιήσει αυτές τις νέες ανάγκες. Όταν εκείνος δεν τα καταφέρνει, τον νιώθει «λίγο» και προτιμά να τον διώξει ως άχρηστο κηφήνα, παρά να τον βλέπει ως δική της αποτυχημένη επιλογή.

Και δεν είναι περίεργο, αν σκεφτούμε πόσο εγωκεντρικά λειτουργεί πλέον η κοινωνία μας, μέσα από έναν άκρατο ναρκισσισμό που δεν επιτρέπει το «μοίρασμα». Ο νάρκισσος άλλωστε δεν μπορεί να κάνει βαθιές σχέσεις, εφόσον το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι ο εαυτός του. Η δέσμευση φαίνεται να κρατάει τόσο, όσο ο άλλος δεν παρεμβαίνει και «δεν μπαίνει» στα πόδια μας, με αποτέλεσμα να μην επιβιώνουν εύκολα οι σχέσεις και να διαλύονται. Και όταν υπάρχουν και παιδιά, είναι εκείνα που πληρώνουν τη νύφη, εφόσον οι γονεϊκές διαμάχες τα έχουν ως επίκεντρο. Περισσότερο η μητέρα που τα χρησιμοποιεί για να εκδικηθεί τον πατέρα ή την λανθασμένη επιλογή της, απομακρύνοντάς τα από αυτόν. Άλλωστε, τώρα πια δεν τον έχει ανάγκη, το χρέος του το έκανε, ώρα να απομακρυνθεί ο κηφήνας από το μελίσσι…