Πήγα για φαγητό με τον πρώην άντρα μου και αυτό που συνέβη μου έγινε μάθημα ζωής

Υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που πιστεύουν ότι οι άνθρωποι μπορεί να αλλάξουν αλλά και εκείνοι που πιστεύουν ότι οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι όπως είναι και δεν αλλάζουν με τίποτα.

Όταν αποφάσισα να ξανασυναντήσω τον πρώην άντρα μου για φαγητό μετά από 5 χρόνια που είχαμε να μιλήσουμε ήμουν πραγματικά περίεργη να δω αν είχε αλλάξει έστω και στο ελάχιστο.

Χωρίσαμε και έφυγα χωρίς να κοιτάξω πίσω. Το έκανα γιατί ήθελα να είμαι ασφαλής.

Μετά από 5 χρόνια και αφού ο πρώην μου εξέφρασε την επιθυμία να αλλάξει και να διορθώσει τα κακά στοιχεία του χαρακτήρα του αποφάσισα να δεχτώ την πρόσκλησή του για φαγητό.

Συναντηθήκαμε σε ένα δημοφιλές εστιατόριο στην πόλη που ζούσα. Δεν ξέρω αν κατάλαβε ότι ο λόγος που επέλεξα ένα σημείο με τόσο πολύ κόσμο ήταν γιατί τον φοβόμουν.

Υποτίθεται ότι είχε κάνει μαθήματα διαχείρισης θυμού αλλά εγώ αν δεν έβλεπα, δεν μπορούσα να πιστέψω τίποτα. Είχα περάσει έξι χρόνια με αυτόν τον άνθρωπο και καθόλη τη διάρκεια του γάμου μας ήρθα πολλές φορές αντιμέτωπη με το θυμό και την επιθετικότητά του.

Τώρα, 5 χρόνια μετά θα τον ξαναέβλεπα. Πώς θα ήταν άραγε; 

Βρεθήκαμε στο πάρκινγκ του εστιατορίου. Παραλίγο να βάλει τα κλάματα μόλις με είδε σε αντίθεση με μένα που ήμουν πολύ πιο ψυχρή και συγκρατημένη. Να σας πω την αλήθεια δεν ήμουν καν σίγουρη γιατί ήμουν εκεί. Ήθελα να κλείσω μία για πάντα το κεφάλαιο αυτό; Ήθελα να τον συγχωρήσω και να προχωρήσω; Μήπως ήθελα να δω αν ένιωθε τύψεις για όλα αυτά που μου είχε κάνει;

Μπαίνοντας στο εστιατόριό μου είπε: «Φαίνεσαι μία χαρά, κοριτσάκι μου». Έτσι με έλεγε πάντα. Κοριτσάκι μου. Ήμουν βλέπετε 12 χρόνια μικρότερή του. Κάποτε μου άρεσε αλλά τώρα στα 30 μου, μου φαινόταν κάπως περίεργο.

Καθίσαμε και παραγγείλαμε. Συζητήσαμε λίγο για το πως είμαστε, που είμαστε, τι κάνουμε, πώς περνάμε και μου είπε πόσο πολύ του έχω λείψει. Μου φάνηκε παράξενο που καθόμουν εκεί μαζί του και μιλούσαμε.

Και τότε συνέβη.

Ήρθε το φαγητό μας και η παραγγελία του ήταν λάθος. Τα έβαλε με την κοπέλα που μας σέρβιρε και εκείνη η καημένη κατακοκκίνησε από τη ντροπή της.

Αυτό ήταν που με εξόργιζε καθόλη τη διάρκεια του γάμου μας. Ήταν αγενής και επιθετικός με όλους και στην προκειμένη περίπτωση με τη σερβιτόρα που δεν έφταιγε πουθενά. Φυσικά δεν σταματούσε εκεί. Θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει και επιθετικός απέναντι σε όποιον τολμούσε να του πάει κόντρα. Έχω υπάρξει σερβιτόρα και ξέρω πόσο άσχημο είναι όλο αυτό.

Ο τρόπος που μιλάει και συμπεριφέρεται κάποιος απέναντι στους γύρω του δείχνει πολλά για το χαρακτήρα του. Βλέποντας τη συμπεριφορά του στο εστιατόριο εκείνη την ημέρα ήταν προφανές ότι τίποτα δεν είχε αλλάξει στον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε τους ανθρώπους.

Περίμενα να δω έναν άνθρωπο αλλαγμένο, γεμάτο καλοσύνη και ενσυναίσθηση προς τους άλλους αντ’ αυτού όμως είδα έναν άνθρωπο αγενέστατο, έτοιμο να χιμήξει στον απέναντί του για τον πιο ανούσιο λόγο.

Συνεχίσαμε την κάπως άβολη συζήτησή μας και παρακαλούσα να περάσει η ώρα να σηκωθώ να φύγω από κει πέρα. Βαρέθηκα να τον ακούω να μου λέει για τη ζωή και τα προβλήματά του λες και εγώ δεν είχα. Παραπονέθηκε λίγο για το φαγητό του και στο τέλος το έδωσε πίσω.

Δεν υπήρξε μία φορά πού να βγούμε έξω για φαγητό και να μη στείλει την παραγγελία του πίσω ή να μη φωνάξει σε κάποιον. Είχα φτάσει σε σημείο που δεν ήθελα καν να βγαίνω μαζί του.

Τώρα μετά από τόσα χρόνια πάλι τα ίδια. Τι δουλειά είχα εγώ εδώ, μου λέτε;

Αυτό το περιστατικό ανάμεσα στον πρώην άντρα μου και τη σερβιτόρα ήταν το μόνο που έπρεπε να δω. Δεν χρειαζόμουν κάτι άλλο για να βγάλω τα συμπεράσματά μου. Έφυγα από το εστιατόριο και είπα ότι έπρεπε να πάω κάπου και ότι είχα δουλειά. Χαιρετηθήκαμε και με αγκάλιασε. Τραβήχτηκα γιατί ένιωσα άβολα και τότε με έπιασε από το χέρι.

«Αντίο»,  μου είπε. «Λυπάμαι για τον τρόπο που τέλειωσαν τα πράγματα μεταξύ μας».

«Και εγώ το ίδιο», του απάντησα.

Αυτό ήταν. Καμία αλλαγή, καμία μετάνοια, καμία διαφορά, καμία βελτίωση παρά μόνο η συνειδητοποίηση ότι μερικοί άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ.

Απογοητεύτηκα στην αρχή αλλά στο τέλος ανακουφίστηκα. Ευτυχώς είχα καταφέρει να απομακρυνθώ από το θυμό και την τοξικότητά του.

Πλέον δεν ήμουν το «κοριτσάκι» εκείνο. Συνειδητοποίησα ότι μερικές φορές πρέπει απλά να αποδεχθείς την πραγματικότητα είτε είσαι έτοιμη είτε όχι. Έτσι είναι η ζωή.

Κάντε το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε κι αν δεν πετύχει δεν πέτυχε. Αποδεχτείτε το και προχωρήστε.

Πηγή: scarymommy.com