Όταν ο γονιός που σε κακοποιούσε πεθαίνει, δεν λυπάσαι γι’ αυτό…

Δεν έχω μιλήσει με τη μητέρα μου τα τελευταία πέντε χρόνια. Πάντα η σχέση μας ήταν κακή και χειροτέρεψε ακόμα περισσότερο μετά το πανεπιστήμιο, όταν αποφοίτησα, παντρεύτηκα, έκανα παιδάκι και κόψαμε τελικά κάθε επαφή.

Πριν το διαλύσουμε οριστικά τσακωνόμασταν, κάναμε να μιλήσουμε κανά μήνα ίσως και παραπάνω και ήμουν εγώ εκείνη που έκανα πάντα το πρώτο βήμα για να έρθουμε και πάλι κοντά.

Η οριστική απομάκρυνση ήρθε μετά την εγκυμοσύνη μου. Είχα προσπαθήσει να εξομαλύνω κάπως την κατάσταση επειδή ήθελα τη μαμά μου κοντά μου. Βλέπετε όταν τα κορίτσια βγαίνουν ραντεβού, παντρεύονται ή γίνονται οι ίδιες μαμάδες θέλουν να έχουν την μαμά τους εκεί. Όταν ετοιμαζόμουν να πάω σε κάποιο πάρτι η μητέρα μου, μου έλεγε να πάω να ετοιμαστώ στις φίλες μου για να μην είμαι σπίτι. Όταν παντρευόμουν μου είπε ότι μισεί τις ετοιμασίες του γάμου και δεν με βοήθησε πότε ούτε με το νυφικό, τα προσκλητήρια, τις μπομπονιέρες, με τίποτα. Όταν έμεινα έγκυος πίστεψα ότι θα αλλάξει και ότι θα γινόμασταν οι καλύτερες φίλες.

Δεν συνέβη ακριβώς έτσι. Η σχέση μας ήταν τεταμένη καθόλη την εγκυμοσύνη. Η μοναδική φορά που την είδα στους εννέα αυτούς μήνες είναι λίγο πριν γεννήσω όταν έκανα πάρτυ για το μωρό μαζί με άλλες μαμάδες. Όταν γεννήθηκε ο γιος μου δεν με πήρε ούτε ένα τηλέφωνο να μου πει «να σου ζήσει». Με πήρε τηλέφωνο λίγο αργότερα μόνο για να μου παραπονεθεί επειδή επέτρεψα στον άντρα μου να είναι παρών στην αίθουσα τοκετού.

Η μητέρα μου ήταν άνεργη και ζούσε με τη βοήθεια κάποιων επιδομάτων που έπαιρνε. Έχει σημασία αυτό θα μου πείτε; Όχι. Επέλεξε να μην είναι κοντά μου σε καμία σημαντική στιγμή της ζωής μου. Κάθε φορά που την ενοχλούσε κάτι ή απλά ήθελε να τσακωθεί με έπαιρνε τηλέφωνο. Ωστόσο την άφησα να γνωρίσει το γιο μου επειδή ήταν μητέρα μου και ζούσα με την ελπίδα ότι τα πράγματα θα πήγαιναν καλύτερα.

Η στιγμή που τον γνώρισε ήταν και η ρωγμή που προκάλεσε τη ρήξη. Το μωρό δεν μας έφερε πιο κοντά. Αν μη τι άλλο έκανε τη σχέση μας χειρότερη. Με κατέκρινε συνεχώς για τον τρόπο που το μεγάλωνα και προκαλούσε μεγάλες εντάσεις ανάμεσα σε εμένα και τον πρώην άντρα μου. Τον κατηγορούσε ότι δεν ήξερε να αλλάζει ούτε μια πάνα, δεν με άφηνε να το θηλάζω και ήθελε να το ταΐζει συνεχώς εκείνη με το μπιμπερό.

Η μητέρα μου είχε πολλούς δαίμονες να αντιμετωπίσει. Ενώ η σχέση μας ήταν πάντα τεταμένη, τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν μετά τα 18 μου εθίστηκε σε ουσίες. Δεν ξέρω να σας πω ακριβώς πώς και γιατί συνέβη, το θέμα είναι ότι συνέβη και ήταν ό, τι χειρότερο για μία νεαρή 18χρονη κοπέλα.

Θυμάμαι να την παίρνει ο ύπνος ενώ στεκόταν όρθια, θυμάμαι να τρέχω με τον αδερφό μου στο Αστυνομικό Τμήμα ενώ η μητέρα μου έμπαινε εθελοντικά στο ψυχιατρείο και θυμάμαι επίσης τη μητέρα μου να καμαρώνει διότι τα φάρμακα στα οποία ήταν εθισμένη ήταν τα ίδια φάρμακα με τα οποία εκατοντάδες διάσημοι ήταν εξίσου εθισμένοι.

Όλες αυτές οι αναμνήσεις παίζουν σαν ταινία στο μυαλό μου ξανά και ξανά. Προσπαθώ να μην τις θυμάμαι γιατί με πληγώνουν. Καλή ή κακή αυτή τη μητέρα είχα και λέω είχα, γιατί τον προηγούμενο μήνα πέθανε.

Όλα αυτά τα χρόνια αναζήτησα βοήθεια στο διαδίκτυο και τους γύρω μου και η μοναδική βοήθεια που βρήκα ήταν για γονείς και όχι για παιδιά. Άρθρα σχετικά με παιδιά που είναι εγωιστές, ανώριμα και αδίστακτα και όχι για μαμάδες ή μπαμπάδες που φέρονταν αντίστοιχα. Μου έλεγαν συχνά «Είναι μαμά σου, δεν μπορείς να της φέρεσαι έτσι».

Η κακοποίηση έχει και τα όριά της. Έρχεται η στιγμή που λες «αρκετά» και τα αφήνεις όλα πίσω σου. Αυτή η στιγμή για μένα έφτασε όταν γεννήθηκε ο γιος μου. Κάπου εκεί είπα «αρκετά, φτάνει» και πάνω που το είχα πάρει απόφαση άρχισαν όλοι να μου λένε «αν της συμβεί όμως κάτι τι θα κάνεις, πως θα νιώσεις;».

Δεν ήξερα τι να απαντήσω. Όταν τερματίζεις μία σχέση με θυμό, δεν σε νοιάζει το μετά. Τι θα συμβεί όταν πεθάνει; Πως θα ζήσεις; Θα τα καταφέρεις; Η απάντηση είναι ναι. Μια χαρά μπορείς να ζήσεις.

Ωστόσο, από τότε που πέθανε δεν έχω βρει την ηρεμία, ούτε την ισορροπία μου. Καθημερινά έρχομαι αντιμέτωπη με πολλά και διάφορα συναισθήματα. Όταν ένας γονέας πεθαίνει, ό, τι και αν είναι ο γονέας αυτός, θες, δεν θες αλλάζεις για πάντα. Πενθούσα τη μητέρα μου πολλά χρόνια πριν πεθάνει. Κάνω χρόνια ψυχοθεραπεία, παρόλα αυτά μέσα μου δεν είμαι ακόμα καλά και ο θάνατός της το χειροτέρεψε αυτό.

Τύψεις και ενοχές δεν νιώθω καθόλου. Δεν μετανιώνω καθόλου που επέλεξα να τερματίσω αυτή την τοξική σχέση. Άφησα τους ανθρώπους που με αγαπούσαν και με στήριζαν να είναι παρόντες στη ζωή μου και άφησα εκτός εκείνους που με έβλαπταν, με πρόδωσαν σε κάθε ευκαιρία, που με εκμεταλλεύονταν και που με χρησιμοποιούσαν σαν δίοδο για να ξεφύγουν από τη ζωή τους. Το συναίσθημα αυτό ήταν απελευθερωτικό και συνάμα καταστροφικό.

Λυπάμαι που δεν μίλησα στο τηλέφωνο με τη μητέρα μου τη νύχτα πριν πεθάνει. Λυπάμαι που δεν γνώρισε τα παιδιά μου, τα εγγόνια της. Το ένα είναι πέντε ετών και το άλλο ενός. Είναι τα πιο όμορφα πλάσματα που θα μπορούσε ποτέ να γνωρίσει. Λυπάμαι που έλειπε τη στιγμή που την χρειαζόμουν. Λυπάμαι που ενώ μπορούσε να είναι εκεί δεν ήταν.

Αγαπούσα τη μητέρα μου. Φυσικά και την αγαπούσα. Δεν μπορούσα όμως να ανεχτώ άλλη κακοποίηση στη ζωή μου και στις ζωές των παιδιών μου. Όταν το συνειδητοποίησα αυτό, άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Όσοι διαβάζετε την ιστορία μου και ψάχνετε να βρείτε τη δύναμη να βγείτε από μία καταχρηστική σχέση να ξέρετε ότι μπορείτε να το κάνετε. Κανείς δεν αξίζει μία τέτοια συμπεριφορά.

Κάθε φορά που σκέφτομαι ότι δεν πρόκειται να ξαναδώ τη μητέρα μου και ότι δεν είχαμε χρόνο να συμφιλιωθούμε δεν λυπάμαι. Δεν ήταν η μητέρα που χρειαζόμουν. Δεν μπορούσε να είναι η μητέρα που χρειαζόμουν. Ίσως ο θάνατος να την απελευθέρωσε και να απαλλάχτηκε από τους δαίμονες που αντιμετώπιζε σε αυτόν τον κόσμο. Όπου και αν είναι ελπίζω να μην πονάει πια. Τώρα που έγινα και εγώ μάνα καταλαβαίνω πραγματικά την αγάπη μιας μητέρας. Αν η μητέρα μου είχε καταλάβει πόσο την αγαπούσα ίσως τα πράγματα να μην είχαν έρθει έτσι και σήμερα να ήταν καλά και κοντά μου.

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που φαινόταν τέλειο εξωτερικά, άλλα μέσα ήταν ένα κανονικό πεδίο μάχης. Ήταν ένα παιχνίδι γάτας και ποντικού. Κάθε βράδυ η γάτα έψαχνε να βρει το ποντίκι και κάθε βράδυ ήλπιζα ή μάλλον προσευχόμουν να μη με βρει. Η μητέρα μου υπήρξε μια πολύ πληγωμένη γυναίκα γι’ αυτό και έβλαπτε τους γύρω της. Έτσι είχε μάθει να κάνει. Όταν δεν είσαι εσύ καλά μέσα σου, το πιο εύκολο πράγμα είναι να βλάπτεις αυτούς που αγαπάς και που σε αγαπούν. Οι γύρω σου όμως δεν είναι υποχρεωμένοι να μένουν αδρανείς και να ανέχονται την κατάσταση αυτή. Πρέπει να ορίσουμε όρια και να τερματίσουμε τέτοιου είδους σχέσεις αν χρειαστεί. Μερικές φορές το μοναδικό άτομο που μπορεί να σε σώσει είσαι εσύ.

Σώσε τον εαυτό σου. Το αξίζεις.

Πηγή: scarymommy.com