Όσα άλλαξαν στη ζωή μου, από τότε που έχασα το παιδί μου

Χωρίς αμφιβολία, ο θάνατος ενός παιδιού είναι ένα από τα πιο τραυματικά γεγονότα, που θα μπορούσε ποτέ να αντιμετωπίσει κανείς. Ορισμένοι, μάλιστα, υποστηρίζουν, ότι είναι η πιο οδυνηρή από όλες τις απώλειες.

Το Σεπτέμβριο του 2008, ο σύζυγός μου και εγώ χάσαμε το πρώτο μας παιδί, τον Παναγιώτη μας από συγγενές καρδιακό ελάττωμα. Οι ζωές μας άλλαξαν για πάντα εκείνη την ημέρα.

Οι αλλαγές, που επέφερε ο θάνατος του παιδιού μας ήταν πολλών ειδών. Ακολουθεί μια λίστα με μερικές από τις πιο σημαντικές:

1. Ανησυχώ συνεχώς

Όταν κάποιος βιώνει το αδιανόητο, γίνεται παρανοϊκός με το παραμικρό. Αγκαλιάζω σφιχτά τα παιδιά μου, πριν φύγουν για το σχολείο. Στην αναφορά και του πιο μικρού πόνου, παθαίνω πανικό. Σε κάθε τυπική επίσκεψη στον παιδίατρο, νιώθω την καρδιά μου να φτερουγίζει. Θέλω να ξέρω, ότι είναι καλά.

Έχω, πάντα, στην άκρη του μυαλού μου το “χειρότερο σενάριο”. Το έζησα μια φορά, δεν θα μπορέσω να επιβιώσω από άλλη μία τραγωδία.

2. Έπαψα να πιστεύω στο «Συγχωρώ, ξεχνώ και συνεχίζω»

Το κλισέ “ξέρεις ποιοι είναι φίλοι σου και ποιοι σε αγαπάνε” δεν μου λέει τίποτα, ειδικά από τότε, που έχασα το παιδί μου. Ο σύζυγός μου και εγώ εκείνη την εποχή, ήμασταν μονίμως απογοητευμένοι από τους περισσότερους φίλους μας. Κάποιοι είπαν πράγματα, που δεν έπρεπε να πουν, άλλοι δεν είπαν τίποτα, άλλοι επέκριναν τον τρόπο, που θρηνούσαμε. Κάποιοι απομακρύνθηκαν και άλλοι χάθηκαν εντελώς. Ήταν άλλη μία θλιβερή παρενέργεια του πιο πικρού φαρμάκου, που είχαμε ποτέ πιει.

3. Δεν αισθάνομαι ποτέ ότι «ταιριάζω»

Είχα την τύχη να μείνω γρήγορα ξανά έγκυος λίγους μήνες μετά την απώλεια του παιδιού μου. Με έβλεπαν στο δρόμο χωρίς άλλο παιδί στο χέρι ή στο καρότσι και με ρωτούσαν: “Είναι το πρώτο σου;”.

Ήμουν πάντα πολύ ειλικρινής. Ακριβώς επειδή ο Παναγιώτης είχε πεθάνει, δεν σημαίνει, ότι δεν ήταν πλέον το παιδί μου. Ήταν πολύ άβολο το να πρέπει να εξηγήσω κάθε φορά, ότι είχα ένα ακόμα παιδί, που έφυγε απ’ τη ζωή. Έπρεπε να το ζω κάθε φορά απ’ την αρχή. Η άλλη πλευρά, πάλι, δεν ήξερε, πώς να ανταποκριθεί. Δεν ήθελα να νιώθω τη λύπηση κανενός. Αυτό με ενοχλούσε περισσότερο. Δεν έχουν ιδέα, πώς είναι να ανήκεις σε μία ομάδα, που κανένας δεν θα ήθελε ποτέ να μπει. Παρόλο που ο άντρας μου κι εγώ έχουμε καταπληκτικούς φίλους και οικογένεια, η απώλειά μας θα μας ξεπερνάει πάντα.

4. Όλα τον θυμίζουν

Υπάρχουν πολλά ερεθίσματα γύρω μου, που δεν με αφήνουν να ξεχαστώ λεπτό. Τα γενέθλιά του, η πρώτη μέρα, που πήγε σχολείο, η πρώτη μας εκδρομή μαζί, το πρώτο δοντάκι, που έχασε. Ακούω άλλους γονείς να φωνάζουν «Παναγιώτη» το παιδί τους και κλαίω. Υπάρχουν μέρες, που νιώθω, ότι δεν μπορώ να σηκωθώ καν απ’ το κρεβάτι. Ακούω κάποιο τραγούδι στο ραδιόφωνο, που μου τον θυμίζει και υποφέρω, σαν να είναι εκείνη η μέρα, που τον έχασα. Άλλες μέρες, πάλι, είμαι λίγο καλύτερα.

5. Έμαθα να ζω την κάθε στιγμή

Με απλά λόγια, σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε. Το αύριο δεν είναι εγγυημένο. Τα παιδιά μου με έμαθαν να εκτιμώ και να χαίρομαι την κάθε στιγμή. Είμαι πολύ ευγνώμων γι’ αυτό.

6. Έγινα υπερπροστατευτική

Είμαι πολύ προσεκτική στο ποιος μπαίνει στη ζωή και στο σπίτι μας. Δεν εμπιστεύομαι εύκολα πια. Έχω χτίσει ένα τείχος γύρω μας, που ποτέ δεν θα πέσει.

7. Αισθάνομαι ένοχη

Με τον καιρό, έμαθα να είμαι πιο επιεικής με τον εαυτό μου. Ό,τι συνέβη στον Παναγιώτη, δεν ήταν δικό μου λάθος. Ωστόσο, είμαι η μητέρα του. Εάν μου δινόταν η ευκαιρία, θα έδινα τη δική μου ζωή, για να σωθεί εκείνος. Μερικές φορές αναρωτιέμαι, γιατί να μην είμαι εγώ στη θέση του. Νιώθω, σαν να απογοήτευσα το παιδί μου και να το άφησα να φύγει από κοντά μου.

8. Δεν θεωρώ τίποτα δεδομένο

Μερικές καλές εξετάσεις αίματος είναι αιτία να γίνει πάρτι στο σπίτι μας. Ξέρω πολύ καλά, πώς τα πράγματα μπορούν εύκολα να στραβώσουν. Επίσης, φροντίζω να λέω κάθε βράδυ το σταυρό μου, πριν φάω και πριν κοιμηθώ. Είμαι ευγνώμων στο Θεό κάθε φορά, που γυρνάμε όλοι ασφαλείς σπίτι. Κάθε μέρα με την οικογένειά μου είναι μια ευλογία.

9. Θα αισθάνομαι πάντα μισή

Η οικογένεια και οι φίλοι μας χάρηκαν πάρα πολύ, όταν τους ανακοινώσαμε τη νέα μου εγκυμοσύνη. Πολλοί πίστεψαν, ότι θα συνερχόμασταν και θα γινόμασταν πάλι “κανονικοί”. Αυτό δεν συνέβη ποτέ κι ας έχουμε δυο υγιέστατα παιδιά, που γεμίζουν το σπίτι μας χαρά. Δεν έχει σημασία, πόσα παιδιά κάνει κανείς μετά. Κανένα δεν θα μπορέσει να αντικαταστήσει το παιδί, που χάσαμε.

10. Πάντα θα ρωτάω, γιατί

Δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να σκεφτώ τον Παναγιώτη μου. Δεν έχω πιστέψει ακόμα, ότι έχει φύγει. Ποτέ δεν αποδέχτηκα την απώλειά του. Το “όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο” δεν ισχύει για έναν γονέα, που έχει χάσει ένα παιδί. Δεν υπάρχουν απαντήσεις.

Πηγή: yourtango.com