Ωδή στις γιαγιάδες που θα μας βοηθήσουν να βγάλουμε και αυτή τη σχολική χρονιά

Γιαγιάδες που φυλάνε το παιδί για να πας για δουλειά και να φέρεις το σπίτι βόλτα. Γιαγιάδες τυλιγμένες στα μπουφάν τους, περιμένουν έξω από τα κάγκελα του παιδικού σταθμού. Και ύστερα του νηπιαγωγείου και του δημοτικού.

Είναι εκείνες που κλείνουν τη τρύπα του κράτους που δεν μερίμνησε ποτέ πραγματικά για τον εργαζόμενο γονιό. Εκείνες στις οποίες οφείλουμε τον τρόπο να τα βγάζουμε πέρα και στη κρίση. Εκείνες που θα υπηρετήσουν με επιτυχία το ρόλο τους, ένα ρόλο που τους φορέθηκε σχεδόν καταναγκαστικά, και αυτή τη σχολική χρονιά.

Του παιδιού μου το παιδί, είναι δυο φορές παιδί μου, λέει ο λαός και έχει τόσο δίκιο. Της έχει δώσει χίλια ονόματα, γιαγιά, γιαγιούλα, γιαγιάκα, γιαγίτσα, σημασία, όμως, δεν έχει, πώς τη λέει, αλλά πόσο τυχερό είναι το παιδί σου, που την έχει στη ζωή του.

Η γιαγιά είναι εκείνος ο αφανής ήρωας, που εμφανίζεται ως δια μαγείας, τη στιγμή, που την έχεις ανάγκη. Είναι εκεί, όταν τη χρειάζεσαι, να σε καθοδηγήσει ή να σε εξυπηρετήσει, μιας και είναι η ιδανική baby sitter τελευταίας στιγμής σε εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις, που έχεις να πας σε κάποια εκδήλωση ή απλά για δουλειά.

Όπως και η μητρότητα, έτσι και η «γιαγιαδότητα» δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητη δουλειά, γι’ αυτό και η ευγνωμοσύνη απέναντι στη γιαγιά, πρέπει να εκφράζεται σε κάθε ευκαιρία.

Μια γιαγιά είναι πάντα παρούσα να σε σώσει, τη στιγμή που είσαι έτοιμη να τρελαθείς. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα τηλεφώνημα και η γιαγιά είναι εκεί, έτοιμη να πάρει το γκρινιάρικο μωρό από τα χέρια σου, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα, μέχρι να καλμάρεις. Έχει ζήσει τα ίδια, ξέρει πώς είναι, κατανοεί πλήρως την ανάγκη σου για ένα διάλειμμα και είναι πρόθυμη (τουλάχιστον τις περισσότερες φορές) να έρθει να σε σώσει. Και όταν υπάρχει έκτακτη ανάγκη ή ξαφνική αλλαγή στο πρόγραμμά σου, ποιόν θα πάρεις τηλέφωνο, εφόσον δεν μπορείς να είσαι σε δύο μέρη ταυτόχρονα; Να η λύση: Τη γιαγιά!

Μια γιαγιά αγαπάει το εγγόνι της, όπως εσύ αγαπάς το παιδί σου: ολοκληρωτικά και χωρίς όρια. Μια καλή baby sitter απολαμβάνει τη δουλειά της και ανέχεται τα παιδιά μέχρι ενός σημείου, μιας και υπάρχει και ο παράγοντας χρήμα στη μέση. Μια γιαγιά, όμως, έχει αυτό το πραγματικό, ανιδιοτελές, γονεϊκό είδος αγάπης. Και αυτό είναι ανεκτίμητο.

Η γιαγιά είναι πιο υπομονετική με τα παιδιά, απ’ ότι είσαι εσύ μαζί τους κι αυτό ίσως οφείλεται στο γεγονός, ότι η ζωή της έχει μπει πλέον σε πιο αργούς ρυθμούς. Ακόμη κι αν εργάζεται ακόμα, προσπαθεί να μοιράσει δίκαια και με χαρά το χρόνο της ανάμεσα στην εργασία της και στα εγγόνια της: να τα πάρει από το σχολείο, να τους μαγειρέψει, να πλύνει, να σιδερώσει και να κάνει γενικά, όλα όσα χρειάζεται για χάρη τους. Το σημαντικότερο: Το κάνει με χαρά χωρίς να βαρυγκομά. Αγαπάει αυτό, που κάνει και θα το ξαναέκανε ακόμα και αν τα καθήκοντά της πολλαπλασιάζονταν επί δέκα. Δεν πτοείται με τίποτα: είναι πρόθυμη ακόμα και να φτιάξει πάζλ με χιλιάδες μικροσκοπικά κομμάτια. Βλέπει, δεν βλέπει, θα κάτσει εκεί να βοηθήσει τα εγγόνια της, για να τα ευχαριστήσει ακόμα κι αν κινδυνεύει να χάσει την όραση της! Επίσης, είναι πρόθυμη να ακούσει με ενθουσιασμό τους ατελείωτους μονολόγους των εγγονιών της για το βίντεο γκέιμ που θα πάρουν και για τις τελευταίες κυκλοφορίες στο YouTube, μονόλογοι, που θα είχαν ήδη αποκοιμίσει τους γονείς τους. Κάθεται, ακούει, χαμογελά και το ευχαριστιέται κι από πάνω κι ας μην καταλαβαίνει τίποτα.

Μια γιαγιά δίνει στο παιδί κάτι, που θα κρατήσει στην καρδιά του κρυμμένο σε όλη του τη ζωή: Αναμνήσεις. Αν είχες κι εσύ σαν παιδί το προνόμιο να ζήσεις έστω και λίγο με τη γιαγιά σου, στάνταρ έχεις καλές αναμνήσεις, αν όχι καλές, τότε τις καλύτερες. Έτσι θα γίνει και με τα παιδιά σου. Ακόμα και κάτι απλό, όπως το μαγείρεμα ή μια βόλτα μαζί, οι αναμνήσεις αυτές έρχονται, για να μείνουν για πάντα ανεξίτηλες μέσα τους.

Μια γιαγιά έχει πάντα κάτι καλό να κεράσει τα εγγόνια της, που δεν το βρίσκουν σπίτι, συνήθως γλυκό. Είτε το φτιάχνει με τα χεράκια της, είτε το παίρνει έτοιμο απ’ έξω, στοίχημα, ότι θα είναι πεντανόστιμο. Ακόμα κι αν εσύ δεν επιτρέπεις στα παιδιά σου να το φάνε, όταν πάνε στης γιαγιάς, εκεί όλα επιτρέπονται. Εκεί, βγαίνουν στην επιφάνεια όλα τα απωθημένα και οι κρυφές τους επιθυμίες, μιας και η γιαγιά είναι πρόθυμη να τους χαρίσει τον ουρανό με τ’ άστρα. Και δεν ξεχνάμε τον άγραφο κανόνα: Κανείς δεν φεύγει νηστικός από το σπίτι της γιαγιάς.

Η αγκαλιά της γιαγιάς είναι το πιο μαλακό, το πιο απαλό και το πιο φιλόξενο μέρος του κόσμου για τα παιδιά. Η γιαγιά δεν έχει το ρόλο του επιτηρητή (με την κακή έννοια). Είναι απλά «η καλή τους η γιαγιά». Δεν είναι εδώ, για να τα κρίνει ή να τα μαλώσει για τις κακές τους επιλογές στο σπίτι ή στο σχολείο – το μόνο που κάνει είναι να τα αγαπά, να τα γαλουχεί σωστά και να τα συμβουλεύει, για να γλιτώσουν τις κακές συνέπειες. Να κι εγώ γιατί έτρεχα στη γιαγιά μου, σαν το δραπέτη κάθε φορά, που οι γονείς μου ήταν άδικοι απέναντί μου.

Μια γιαγιά «βγαίνει» σε πολλές “εκδόσεις”: αφοσιωμένη, θρησκευόμενη, ελεύθερο πνεύμα, υπερβολική, τρελιάρα κτλ. Μπορεί να είναι νέα σε ηλικία και αρκετά προχωρημένη, μπορεί να είναι πιο παλαιών αρχών και παραδοσιακή. Αν τα παιδιά σου είναι αρκετά τυχερά να έχουν και τις δυο τους γιαγιάδες, μπορεί να συναντήσουν δύο διαφορετικούς τύπους γιαγιάς – πράγμα που σημαίνει πιο πολλές εμπειρίες ζωής, πιο πολλές ιστορίες και σαφώς, πιο πολλά γλυκά! Μια γιαγιά κουβαλάει στις πλάτες της τη σοφία και την εμπειρία πολλών ετών, κάτι που εμμέσως μεταδίδει στα εγγόνια της.

Χρωστάμε όλοι ένα μεγάλο ευχαριστώ στις γιαγιάδες μας, σε όποια “έκδοση” κι αν ανήκουν, για την υποστήριξη, την ενθάρρυνση και την αγάπη, που μας δίνουν απλόχερα (όσο απλόχερα μας δίνουν και γλυκά!).

Γιαγιάδες όλου του κόσμου… συγνώμη, αν δεν σας έχουμε πει, όσα ευχαριστώ σας αξίζουν.

Συγνώμη, που ξεχνάμε, ότι πριν γίνετε γιαγιάδες, ήσασταν για πολλά χρόνια μαμάδες.

Πηγή: scarymommy.com