Μισώ τον εαυτό μου γιατί βλέπω σε εμένα τη μητέρα μου

Τσακώθηκα με τη μητέρα μου πριν από δύο χρόνια και από τότε δεν ξαναμιλήσαμε. Δεν έχει γνωρίσει καν το τρίτο μου παιδί.

Κάποιες φορές, το άτομο, που σε προστάτευσε στην κοιλιά του, που σε καλωσόρισε σε ένα νέο κόσμο και έπρεπε να σε αγαπά ανεπιφύλακτα και για πάντα, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην υπόσχεση αυτή.

Τέτοια είναι και η μαμά μου.

Υπήρχαν στιγμές, που έδειχνε και καλά στοιχεία, αλλά για λίγο. Μετά, έπρεπε πάλι να μαζέψω τα κομμάτια μου και να ξεκινήσω απ’ την αρχή. Ήταν βίαιη και καταστροφική και έφτασα σε σημείο να μη θέλω κυριολεκτικά να της αφιερώσω χώρο και χρόνο απ’ τη ζωή μου.

Έτσι έκοψα κάθε επαφή μαζί της.

Σε αντίθεση με όλες τις άλλες φορές, δεν την άφησα να επιστρέψει. Έβαλα ένα μεγάλο Χ και τήρησα την υπόσχεσή μου για χάρη του εαυτού μου, του άντρα μου και των παιδιών μου, για χάρη της οικογένειάς μου, η οποία με χρειάζεται, η οποία εξαρτάται από μένα και χρειάζεται την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Πρέπει να μείνω συγκεντρωμένη στους στόχους μου και αυτό είναι αδύνατο, όταν σέρνω πίσω μου δεκαετίες συναισθηματικής και όχι μόνο κακοποίησης.

Στην εφηβεία μου δήλωνα, ότι επ’ ουδενί δεν ήθελα να μοιάσω στη μητέρα μου. Κάθε φορά, που με έβλαπτε, με εγκατέλειπε ή με πρόδιδε, ορκιζόμουν, ότι δεν θα της μοιάσω και θα κάνω τα πάντα, για να γίνω το αντίθετό της. Με κάθε τρόπο.

Ήθελα, όταν μεγαλώσω, να είμαι εκεί καθημερινά για τα παιδιά μου, να δίνω προτεραιότητα στη σχέση μου μαζί τους και να ικανοποιώ τις ανάγκες τους – διανοητικά, συναισθηματικά, οικονομικά. Να έχουν όλα, όσα χρειάζονται, για να πετύχουν αυτό, που θέλουν, συμπεριλαμβανομένης της ακλόνητης αγάπης και υποστήριξής μου. Ήθελα, όταν έρθει η ώρα να μπορώ να κάνω τα πάντα, για να τους προσφέρω την καλύτερη δυνατή ζωή και να διαλέξω για άντρα μου κάποιον, ο οποίος θα έχει ίδιους στόχους με μένα.

Πολύ βαθυστόχαστη, θα πει κανείς, για 14χρονη, αλλά έπρεπε να βιαστώ να μεγαλώσω, αν ήθελα να επιβιώσω.

Κατάφερα να τηρήσω την υπόσχεσή μου. Έχω τρία εκπληκτικά παιδιά, που με κάνουν καθημερινά να λιώνω. Ήταν γραφτό να είναι ΔΙΚΑ ΜΟΥ και είναι τόσο μοναδικά, που δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή χωρίς αυτά. Είναι τα μωρά μου. Είμαι τόσο περήφανη, που είμαι μαμά τους.

Και ο μπαμπάς τους; Είναι ό, τι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί. Είναι ο άντρας των ονείρων μου, ένας πραγματικά εξαιρετικός πατέρας και σύντροφος και τον αγαπώ περισσότερο μέρα με τη μέρα. Διάλεξα τον καλύτερο.

Τις περισσότερες μέρες, τα πάω αρκετά καλά. Είμαι ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού μου. Κάνω ό, τι περνάει απ’ το χέρι μου, ώστε τα παιδιά μου μεγαλώνοντας να μη με μισήσουν ή να με εγκαταλείψουν, ούτε να νιώσουν για μένα, όπως αισθάνομαι εγώ για τη μητέρα μου.

Η σκέψη του να αποκοπώ από τις ζωές των παιδιών μου και να μη γνωρίσω καν τα εγγόνια μου, να μην τα έχω κοντά μου ή να μην μπορώ να τους μιλήσω, με κάνει κυριολεκτικά να αισθάνομαι σαν κάποιος να με μαχαιρώνει στην καρδιά. Μπορώ να νιώσω τον πόνο και την πίεση στο στήθος μου. Η σκέψη και μόνο αρκεί να με γονατίσει.

Ένας εφιάλτης.

Όπως όλοι οι γονείς, έτσι και εγώ, υπάρχουν μέρες, που τα «παίζω». Βάζω τις φωνές, χάνω την υπομονή μου και τσακώνομαι με τους πάντες χωρίς ουσιαστικό λόγο.

Και κάπου εκεί, βλέπω τη μητέρα μου. Υποτίθεται, ότι θα έσπαγα τον κύκλο και θα γινόμουν διαφορετική, αλλά μάλλον είμαι καταδικασμένη να γίνω ίδια με εκείνη. Και τότε οι ενοχές με κατακλύζουν και υποφέρω για την πορεία μου, που είναι προδιαγεγραμμένη και δεν μπορώ να την αλλάξω.

Αντί να αναγνωρίζω αυτές τις στιγμές ως απλές «εκρήξεις» ή ως στιγμές αδυναμίας και να υπόσχομαι στον εαυτό μου, ότι αύριο τα πράγματα θα είναι καλύτερα, τα «βάφω» με τη μία μαύρα. Χάνω τον ύπνο μου και σκέφτομαι όλους τους πιθανούς τρόπους, με τους οποίους οι ενέργειές μου θα επηρεάσουν αρνητικά τα παιδιά μου και ότι θα θυμούνται εκείνη τη στιγμή για πάντα και με δυσαρέσκεια ως ενήλικες.

Και μερικές φορές, αναρωτιέμαι, αν αυτή είναι η μοίρα μου, να δεχτώ δηλαδή, ότι αυτή τη μάνα μου έστειλε ο Θεός και ότι έχει τα δικά του σχέδια για μένα, να γίνω δηλαδή σαν εκείνη χωρίς να μπορώ να το αποφύγω ή να κάνω κάτι, για να το αλλάξω. Λες και η συναισθηματική κακοποίηση, το ξύλο και η χειραγώγηση είναι την τιμωρία μου, επειδή γεννήθηκα.

Έχω μάθει να αντιμετωπίζω τα συναισθήματά μου σχετικά με την παιδική μου ηλικία, όσο καλύτερα μπορώ, όπως και τις ενοχές, που νιώθω, επειδή ποτέ δεν θα γίνω η τέλεια μητέρα, που θέλω να γίνω. Θα πρέπει πάντα να το επεξεργάζομαι μέσα μου και να προσπαθώ να το ξεπεράσω. Αλλά ξέρω, ότι δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί αυτό.

Ξέρω, ότι θα υπάρξουν πολλές φορές, που θα τα κάνω μαντάρα, καθώς κανείς δεν είναι τέλειος, ειδικά όταν είναι γονιός. Πρέπει να μάθω να προσαρμόζομαι αναλόγως.

Ίσως να μην είμαι τέλεια, είμαι όμως καλή μαμά. Αγαπώ και υποστηρίζω τα παιδιά μου. Είμαι δίπλα τους κάθε μέρα. Στα εύκολα και στα δύσκολα.

Και το σημαντικότερο είναι, ότι θέλω να είμαι δίπλα τους. Θέλω και το κάνω. Θέλω τα παιδιά μου να ξέρουν, ότι είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου. Θέλω να ξέρουν, ότι τα αγαπώ άνευ όρων. Θέλω να ξέρουν, ότι αγαπώ και το μπαμπά τους, ότι εκτιμώ την οικογένειά μας πάνω απ’ όλα.

Θέλω να ξέρουν, ότι δεν θα τα βλάψω ποτέ και ότι θα κάνω πάντα ό, τι χρειάζεται, για να τα κρατήσω ασφαλή.

Θέλω να ξέρουν, ότι τα έχω ανάγκη, ότι μπορούν να μου πουν τα πάντα και ότι θα είμαι πάντα στο πλευρό τους να τα συμβουλεύσω και να τα βοηθήσω.

Και το κάνω. Τους δίνω ό, τι δεν μου έδωσαν ποτέ και τηρώ, όσο μπορώ αυτό, που υποσχέθηκα, όταν ήμουν έφηβη: να μη γίνω σαν τη μητέρα μου. Βέβαια, υπάρχουν εκείνες οι κακές στιγμές, όπως είπα πιο πάνω, που με πιάνω να φέρομαι, όπως εκείνη και τρελαίνομαι από την πίκρα και τις ενοχές μου. Αλλά δεν είμαι η μητέρα μου, ούτε θα γίνω ποτέ. Το ελέγχω.

Δεν είμαι η μητέρα μου, επειδή τα κάνω όλα καλύτερα από εκείνη και όταν κάνω κάποιο λάθος, ζητάω πάντα συγνώμη. Εγώ σε αντίθεση με εκείνη, είμαι παρούσα στις ζωές των παιδιών μου. Γιατί αυτό κάνουν οι σωστές μαμάδες.

Ρώτησα την 7χρονη κόρη μου: “Ξέρεις, πόσο πολύ σε αγαπώ;”.

Και εκείνη, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό ή κόμπιασμα, τελείως αυθόρμητα και φυσικά, είπε: “Φυσικά και το ξέρω μαμά”.

Πήρα την επιβεβαίωση, που ήθελα. Βαθιά μέσα μου είμαι ήσυχη και ξέρω, ότι τα παιδιά μου θα μεγαλώσουν σωστά και καλά.

Και αν έζησες, όσα έζησα εγώ και έχεις έναν γονιό (ή και τους δύο) σαν το δικό μου και παλεύεις με τους δαίμονες σου, ένα έχω να σου πω. Μην ανησυχείς. Τα παιδιά σου θα σου δώσουν την επιβεβαίωση, που χρειάζεσαι.

Πηγή: scarymommy.com