Μετά από χρόνια μονογονεϊκής ζωής, πώς αφήνεις κάποιον να μπει στη ζωή σου;

Ξημέρωσε και από λεπτό σε λεπτό θα επιστρέψει η 7χρονη κόρη μου σπίτι που πέρασε το Σαββατοκύριακο με το μπαμπά της. Και όμως αντί να χαρώ, αισθάνομαι αγχωμένη και εξαντλημένη. Ο λόγος είναι ότι πέρασα μία ακόμα νύχτα με κάποιον που ξέρω ότι είναι ακατάλληλος για μένα. Τα πιάτα στο νεροχύτη στοίβα, τα ρούχα μου πεταμένα στο πάτωμα δεξιά και αριστερά και η κατάσταση στο μικρό μου διαμέρισμα θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο.

Η κόρη μου έφτασε και πεινάει. Ούτε σούπερ μάρκετ πρόλαβα να πάω ούτε λαϊκή. Η κόρη μου βάζει τις φωνές και έχει δίκιο: Πάλι δεν πρόλαβες να πας; Τι έκανες όλο το Σαββατοκύριακο; Δεν περνούν 5 λεπτά και το τηλέφωνο μου χτυπά. Είναι ο πρώην άντρας μου που κάποιο λόγο θα βρει να με τσιτώσει και να αρχίσουμε τον τσακωμό. Αυτός ο άνθρωπος δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο. Λες και ανυπομονεί να μου επιστρέψει το παιδί για να μπορέσει ανενόχλητος να πάρει τηλέφωνο και να με βρίσει. Ένα Σαββατοκύριακο έμεινα μόνη μου και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι: Θα βρεθεί άντρας να αντέξει αυτή την κατάσταση; Υπάρχει λογικός άνθρωπος που να θέλει να γίνει μέρος όλου αυτού;

Η απόφασή μου να μην ξανακάνω σχέση ήταν μία μορφή προστασίας. Σκεφτόμουν «Καλύτερα μόνη». Θα είχα έτσι λιγότερες πιθανότητες να μπλέξω ξανά με το λάθος άντρα. Γιατί αυτό πάθαινα μία ζωή. Έμπλεκα με τους λάθος άντρες.

Σύμφωνα με την Αμερικανική Εταιρεία Ψυχολογίας περίπου το 40-50% των ζευγαριών χωρίζουν, το 23% των νοικοκυριών το έχουν αναλάβει μόνες μαμάδες, ενώ μόλις το 4% μόνοι μπαμπάδες. Χώρισα με τον άντρα μου πριν από 7 χρόνια και όλο αυτό το διάστημα έμεινα μόνη, γιατί έτσι θέλησα. Και μόνο η σκέψη ότι θα άρχιζα πάλι τα ίδια φτου και απ’ την αρχή με έκανε να ανατριχιάζω.

Το διαζύγιό μου υπήρξε επεισοδιακό. Για πολλά χρόνια όχι μόνο δεν μπορούσα, αλλά και δεν ήθελα να μοιραστώ το κρεβάτι μου με κανέναν. Δεν μπορούσα να χαλαρώσω. Ήμουν σε μία συνεχή κατάσταση εγρήγορσης και άμυνας. Βάλε και το άγχος του να είμαι αποκλειστικά υπεύθυνη για το παιδί μου και τις δουλειές του σπιτιού συν του ότι εργαζόμουν και εργάζομαι, καταλαβαίνεις ότι δεν είχα πολλά περιθώρια. Η σκέψη και μόνο του να γνωρίσω κάποιον ξένο στο παιδί μου, με τον οποίο μπορεί και να το διαλύαμε και το παιδί μου θα πληγωνόταν που εκείνος έφυγε τόσο γρήγορα και ξαφνικά από τις ζωές μας, με πονούσε. Μελέτες έχουν δείξει ότι τα παιδιά διαζευγμένων γονέων που βιώνουν ένα ακόμα διαζύγιο ή έναν χωρισμό στην οικογένειά τους έχουν ακόμα πιο απότομες ψυχολογικές μεταπτώσεις.

Αφού κατάφερα επιτέλους να ξεπεράσω το διαζύγιό μου και να αποκτήσω μία πιο υγιή άποψη για τον εαυτό μου, γνώρισα κάποιον με τον οποίο όχι μόνο ένιωσα καλά και μπόρεσα να μοιραστώ το κρεβάτι μου μαζί του, αλλά τον γνώρισα και στην κόρη μου. Η γνωριμία μας ήταν απρόσμενη και πολύ ευχάριστη. Λίγο καιρό όμως μετά κατάλαβα ότι μία ήμασταν κοντά, μία μακριά. Τώρα θα με ρωτήσετε τι εννοώ. Όταν η κόρη μου έλειπε στο μπαμπά της ήταν λες και ερωτευόμουν πρώτη φορά στη ζωή μου. Η σχέση μας ήταν ονειρική, έντονη, ιδανική, αφιερώναμε όλο μας το χρόνο ο ένας στον άλλο, υπήρχε πάθος, όλα όμως άλλαζαν όταν η κόρη μου επέστρεφε. Κάτι τέτοιες στιγμές ήθελα να τον διώξω από το σπίτι για να ησυχάσω. Τον έβλεπα σαν εμπόδιο, σαν μία «τρικλοποδιά». Ήθελα να είμαι μόνη με την κόρη μου. Εξαντλητικό…

Ένας λογικός άνθρωπος θα κοίταζε πρώτα τις ορμόνες μου να δει αν ήταν εντάξει και μετά τα υπόλοιπα – γιατί κάπου εκεί ήταν το πρόβλημα, δεν μπορεί. Έρευνες έχουν δείξει ότι όταν τα παιδιά είναι κοντά στις μαμάδες τους, οι εγκέφαλοι των μαμάδων απελευθερώνουν περισσότερη ωκυτοκίνη, μία δεσμευτική ορμόνη που τις κάνει να θέλουν να προστατεύσουν τα παιδιά τους από οποιονδήποτε υπάρχει γύρω τους, αποτελεί δεν αποτελεί κίνδυνο. Αυτό σημαίνει ότι οι περισσότεροι μόνοι γονείς βάζουν τα παιδιά τους πάνω και από την προσωπική τους ικανοποίηση. Μιλάμε στην ουσία για σύγκρουση μεταξύ της γυναικείας φύσης και της μητρότητας. Το διαζύγιο επιβαρύνει κάπως την κατάσταση, καθώς εμμέσως αναγκάζει τη μητέρα να ανησυχεί για πολλά περισσότερα, όπως το πώς αισθάνεται το παιδί για τη νέα σχέση του γονέα του. Υπάρχει πάντα ο φόβος της κριτικής και της αποξένωσης. Σε πολλές μαμάδες επικρατεί μία εσωτερική σύγκρουση του στυλ «Είμαι συνεπής στα καθήκοντά μου απέναντι στο παιδί μου και στο νέο μου σύντροφο;».

Το διαζύγιο είναι μία τραυματική εμπειρία που κάνει τη γυναίκα, αλλά και τον άντρα πιο ευαίσθητους και πιο καχύποπτους. Αν κάποιος δεν καταφέρει να ξεπεράσει το τραύμα αυτό, η ισορροπία δεν θα επέλθει ποτέ. Γι’ αυτό μας είναι πολλές φορές δύσκολο να νιώσουμε κοντά σε κάποιον. Μας πονάει να γυρίσουμε σε ένα «μέρος» που είναι τραυματικό για εμάς.

Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι η ανοιχτή επικοινωνία. Όταν συνειδητοποίησα ότι η συμπεριφορά μου ήταν εντελώς διαφορετική όταν ήταν το παιδί μου μπροστά, προσπάθησα να μην πανικοβάλλομαι και να εκφράζω τα συναισθήματά μου όποια και αν ήταν αυτά.

Τα πράγματα άρχισαν σιγά-σιγά να βελτιώνονται. Ο σύντροφός μου κάνει τα πάντα μέσα στο σπίτι: Από το πλύσιμο των πιάτων μέχρι το να πηγαινοφέρνει το παιδί στο σχολείο. Όταν με βλέπει ότι χάνω τον έλεγχο, κάθεται ήσυχα και βλέπει τηλεόραση χωρίς να μιλάει καν. Με τον καιρό κατάφερε να κερδίσει την εμπιστοσύνη μου. Άρχισα και εγώ σιγά σιγά να ανοίγομαι και να αφήνω χώρο στη ζωή μου και για άλλους. Είμαστε ήδη δύο χρόνια μαζί και είμαστε καλά.

Πολλές φορές οι μόνοι γονείς βάζουν τις ανάγκες τους τελευταίες, επειδή υπάρχουν άλλες εκκρεμότητες ή άλλα άτομα που πρέπει να φροντίσουν. Δεν είναι έτσι, ούτε θα θεωρηθούν εγωιστές/τριες αν επιχειρήσουν να φτιάξουν και πάλι τη ζωή τους. Δεν θέλει φόβο, ατολμία ή καχυποψία. Ξεκινώντας πάντα σιγά-σιγά θα μπορέσεις να χτίσεις λίγο-λίγο κάθε μέρα μία καλύτερη ζωή και μία σχέση που θα σε απογειώσει.

Πηγή: washingtonpost.com