Εσύ έφυγες κι εγώ ακόμα να μάθω να ζω χωρίς εσένα (βιωματικό άρθρο)

Πάντα είχα μια μικρή ελπίδα ότι τα πράγματα δεν θα έφταναν σε αυτό το σημείο! Γιατί, η ελπίδα «πεθαίνει πάντα τελευταία!».

Και η δική μου ελπίδα έσβησε, τον Μάιο του 2016. Ήταν ένα δύσκολο βράδυ, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, ένας φόβος στην ψυχή μου δεν με άφηνε! Και τελικά, ο φόβος βγήκε αληθινός, όταν στη μία το βράδυ χτύπησε το τηλέφωνο και μας είπαν, ότι η καρδούλα σου σταμάτησε να χτυπάει.

Έφυγες για πάντα.

Στο άκουσμα αυτής της δυσάρεστης είδησης, η καρδιά μου έσπασε σε χιλιάδες κομμάτια, δεν ήξερα τι να κάνω… Να φωνάξω; Να κλάψω;

Επέλεξα λοιπόν ένα «δυνατό» κλάμα…

Όταν βγήκα από την πόρτα του σπιτιού μου κρατώντας από το χέρι την μητέρα μου και τον αδερφό μου, άρχισε να βρέχει ασταμάτητα. Μάλλον, ο θεός κατάλαβε τι άνθρωπο πήρε κοντά του. Φτάνοντας στο νοσοκομείο σκέφτηκα: «με τι καρδιά θα σε αποχαιρετήσω;» Όταν μπήκα στο δωμάτιο και σε κοίταξα, τα δάκρυα από τα μάτια μου, έτρεχαν ποτάμι. Το μόνο που έκανα ήταν να σου πιάσω το χέρι και να σου πω: «Αντίο μπαμπάκα μου, σε αγαπάω». Στο τελευταίο αντίο, στο τελευταίο κοίταγμα, στο τελευταίο άγγιγμα και στο τελευταίο φιλί δεν ήθελα να σε αφήσω, δεν ήθελα να σε πάρουν μακριά μου.

Το πιο δύσκολο στάδιο; Η άρνηση!

Το σπίτι ήταν άδειο χωρίς εσένα, χωρίς την παρουσία σου, χωρίς το γέλιο και τη φωνή σου. Πήγαινα και καθόμουν με τις ώρες στη μεριά του κρεβατιού σου κρατώντας στην αγκαλιά μου ένα αρκουδάκι που μου είχες κάνει δώρο. Χτυπούσε το κουδούνι και είχα την ελπίδα ότι θα επιστρέψεις! Χτυπούσε το τηλέφωνό μου και νόμιζα ότι στην οθόνη θα γράφει το όνομα σου…

Αλλά ποιον κοροϊδεύω;

Η επαφή με το όνομα σου, δεν θα εμφανιζόταν ποτέ ξανά! Το μόνο που μου έμεινε ήταν οι φωτογραφίες μας και οι στιγμές μας, χαραγμένες στο μυαλό και την καρδιά μου.Είχες πάντα μια αγκαλιά για μένα πριν την ζητήσω, ήσουν πάντα ο άνθρωπος μου. Πάντα θα θυμάμαι το βλέμμα σου, όταν σου έλεγα, «σε αγαπάω», τις συμβουλές που μου έδινες κρατώντας μου το χέρι και βέβαια το γέλιο σου που ήταν γεμάτο ψυχή!

Τώρα εσύ έφυγες και όλα έμειναν μισά!

Το κενό μεγαλώνει κάθε μέρα και πιο πολύ! Έμαθα να ζω με τα πράγματα που άφησες πίσω σου, ποτέ όμως δεν έμαθα πώς να ζω χωρίς εσένα! Με πειράζει που δεν αντικρίζω πλέον τα όμορφα ματάκια σου, που δεν κάνουμε μαζί σχέδια για το μέλλον, που δεν θα ακούσω ποτέ ξανά τη λέξη «σε αγαπώ» από το στόμα σου. Με κάποιο τρόπο «αποθήκευσα στην μνήμη μου το γέλιο σου, την φωνή σου, ακόμα και την μυρωδιά σου. Στην καρδιά μου έκλεισα τις στιγμές μας, τις συζητήσεις μας, τα πάντα!!!Όταν έρχεσαι στα όνειρά μου δεν θέλω να ξυπνήσω, γιατί δεν χορταίνω να σε κοιτάζω. Δυστυχώς, μόνο εκεί μπορώ να σε βλέπω πλέον… Όταν χαράζει μια καινούργια μέρα, στεναχωριέμαι γιατί ξέρω πως δεν θα είσαι δίπλα μου!

Εύχομαι όταν σηκώνω τα μάτια μου στον ουρανό να έχεις πάντα ένα χαμόγελο για εμένα!

Ήσουν ένας Άγγελος δεν ήταν γραφτό να μείνεις μαζί μας!

Πάντα θα μου λείπεις μπαμπά μου!

Της Ζηνοβίας Φωτεινού

Πηγή: nancysblog.gr