Είμαι μόνος γονιός και θα είμαι για πάντα το μοναδικό “λιμάνι” του παιδιού μου

Σήμερα μετά το δείπνο συνέβη κάτι που με σόκαρε όταν το συνειδητοποίησα. Καθάριζα το τραπέζι ενώ η μητέρα μου έπλενε τα πιάτα και λίγο πιο πέρα η κόρη μου χόρευε. Όχι μόνο χόρευε. Τραγουδούσε κιόλας. Προσπαθούσε να μιμηθεί διάφορες χορευτικές κινήσεις που είχε ξεσηκώσει από την τηλεόραση και τραγουδούσε με όλη της τη δύναμη χωρίς να θυμάται όλα τα λόγια ένα τραγούδι της εποχής μου που της είχε κάνει εντύπωση.

Το «σόου» που έδινε ήταν κάτι που δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο από κανέναν, ούτε καν από μένα που είμαι μητέρα της. Μπορώ να πω ότι συγκινήθηκα πολύ βλέποντάς την. Μπορούσα να αισθανθώ την άνεση που ένιωθε στο σπίτι μας, αυτό το είδος της άνεσης που αποκτά κάποιος όταν δεν ανησυχεί μήπως τον δει και τον κοροϊδέψει κάποιος. Η απόλυτη χαρά που παίρνεις σε έναν ασφαλή χώρο όπου μπορείς να είσαι ο εαυτός σου. Αν κάποιος εκείνη τη στιγμή έμπαινε σπίτι και την έβλεπε, ξέρω ποια θα ήταν η αντίδραση της. Θα σταματούσε απότομα, θα κοκκίνιζε από την κορυφή μέχρι τα νύχια και θα έτρεχε να κρυφτεί στο δωμάτιό της. Η φωνή της θα χαμήλωνε απότομα σε σημείο που δεν θα ακουγόταν καν και εκείνες οι μαγικές, χορευτικές κινήσεις θα χάνονταν μονομιάς. Ουσιαστικά θα σταματούσε να είναι ο εαυτός της.

Βλέπετε η κόρη μου είναι εξαιρετικά ντροπαλή έξω από το σπίτι. Βρίσκεται ακόμα στη φάση που εξερευνά τον κόσμο, τα νέα μέρη και τους νέους ανθρώπους που συναντά και κυρίως τον εαυτό της. Το φως που εκπέμπει μερικές φορές «χαμηλώνει» όταν βρίσκεται αντιμέτωπη με μια άγνωστη κατάσταση κάτι που μου ραγίζει την καρδιά κάθε φορά που συμβαίνει. Θέλω να της δώσω μία ώθηση, να τη βγάλω από το καβούκι της και να τη βοηθήσω να γίνει εκείνο το κορίτσι που χορεύει ανέμελα στην κουζίνα χωρίς να ενδιαφέρεται ποιοι είναι γύρω της. Θέλω να τη δει ο κόσμος όπως τη βλέπω εγώ.

Απόψε ενώ τη βλέπω να χορεύει καταλαβαίνω πολλά: δεν μπορώ να την κάνω διαφορετική. Είναι αυτή που είναι και αυτό πραγματικά θέλω επομένως η καλύτερη επιλογή μου είναι αυτό ακριβώς που κάνω τώρα, δηλαδή τίποτα.

Λέγοντας τίποτα δεν εννοώ να την αφήσω χωρίς καθοδήγηση και υποστήριξη. Λέγοντας τίποτα την αφήνω να είναι ο εαυτός της ανεξάρτητα από το ποια είναι και το τι κάνει. Δεν πρέπει να την πιέζω να δείξει στον κόσμο ποια είναι μέχρι να είναι εκείνη έτοιμη να το κάνει. Υποχρέωσή μου είναι να της παρέχω ένα ασφαλές σπιτικό για να είναι όπως θέλει να είναι εφόσον αυτό είναι το μόνο μέρος στον κόσμο όπου μπορεί να το κάνει.

Θέλω περισσότερο από οτιδήποτε άλλο να αλλάξει ο κόσμος αυτός που ζούμε. Ζούμε σε μια κοινωνία τρομακτική, η οποία μερικές φορές αισθάνομαι ότι είναι γεμάτη από μίσος. Φοβάμαι για το μέλλον της και ανησυχώ πάρα πολύ για τη ζωή της σε 20 χρόνια. Αγωνίζομαι να προετοιμάσω το γλυκό μου κοριτσάκι για ένα κόσμο γεμάτο αβεβαιότητα.

Όταν κάθομαι λίγο και ηρεμώ θυμάμαι ότι μόνη μου δουλειά πρέπει να είναι να την αγαπώ και να της προσφέρω ένα ασφαλές καταφύγιο μέχρι όλα αυτά που σκέφτομαι να τα καταλάβει μόνη της. Αν θέλει να περιηγηθεί μόνη της στη ζωή, ας το κάνει, αλλά να ξέρει ότι μπορεί όποτε θελήσει να επιστρέψει σπίτι της, στο μόνο μέρος όπου μπορεί να είναι ο εαυτός της. Πρέπει επίσης να της μάθω ότι η ζωή μπορεί να είναι σκληρή, απαιτητική και άδικη πολλές φορές, αλλά όλα θα πάνε καλά αν έχει τις σωστές βάσεις. Τότε θα βρει μόνο αγάπη και αποδοχή. Όποια και αν επιλέξει να είναι, όποια λάθη και επιλογές και να κάνει, πάντα θα μπορεί να γυρίσει κοντά μου. Δεν θέλω να τη δω μεγαλώνοντας να γίνεται ένας άνθρωπος ντροπαλός, φοβισμένος, μαζεμένος. Θέλω να τη βλέπω να τραγουδάει και να χορεύει για πάντα. Αυτό όμως εξαρτάται από εμένα.

Θέλω να μου έχει εμπιστοσύνη και να είναι γενναία. Θέλω η σπίθα της να συνεχίσει να φωτίζει το σπίτι μας κι όταν θα είναι έτοιμη να το μοιραστεί, θα είμαι και εγώ.

Θέλω να ξέρει πως ό, τι και να γίνει θα είμαι για πάντα το «λιμάνι» της.

Πηγή: scarymommy.com