Είμαι 36 ετών χήρα και όχι, o θάνατος του άντρα μου δεν με έκανε πιο δυνατή!

Το προηγούμενο καλοκαίρι πήγα τα δυο μου παιδιά στην πρώτη τους συναυλία. Η μικρή μας οικογένεια αποτελείται πλέον από τρία άτομα και ήμασταν όλοι πολύ ευτυχισμένοι που μπορούσαμε να δούμε το αγαπημένο μας συγκρότημα που ήταν στο Top 10 σερί τους τελευταίους μήνες.

Τα τραγούδια τους ήταν πολύ δημοφιλή, ειδικά στη νεολαία γιατί μιλούσαν για την αγάπη, για τη ζωή και για το πως πρέπει να αντιμετωπίζεις ένα δυνατό χτύπημα της μοίρας, όπως είναι μια απώλεια. Σε κάθε λέξη το πλήθος, γεμάτο παιδιά και εφήβους, που συνοδεύονταν από γονείς σαν εμένα, ούρλιαζαν δείχνοντας την αγάπη τους και αναζητώντας εκείνο το κάτι καλύτερο, το κάτι λαμπρότερο, το κάτι ομορφότερο που τους περιμένει στην άλλη πλευρά.

Μια φορά κι ένα καιρό θα συμφωνούσα μαζί τους και θα ζητωκραύγαζα μαζί με τη νεολαία, αλλά δεν μπορούσα. Στα 36 μου έμεινα χήρα, μόνη μου να μεγαλώνω δύο παιδιά, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είχα τα περιθώρια να είμαι αισιόδοξη ούτε να βλέπω τη χαρούμενη πλευρά της ζωής. Δεν είναι πώς ήθελα να ζήσω τη ζωή μου μετά την απώλεια, αλλά πώς μπορούσα. Παλιά πίστευα στο «ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα», αλλά όχι πια.

Πλέον δεν πιστεύω σε τίποτα απ’ αυτά. Βλέποντας αβοήθητη τον καρκίνο να «κλέβει» από τον 40χρονο σύζυγό μου πρώτα το μυαλό και μετά το σώμα, την αναπνοή και την ψυχή του, πώς μπορούσα; Δεν μπορώ αλλά προσπαθώ να βρω μια μέση λύση, ένα μικρό διάστημα ανάμεσα στην ελπίδα και την απελπισία, μια ισορροπία ανάμεσα στο «ευτυχισμένοι για πάντα» και στο «δεν έχει νόημα να προσπαθείς», τη χρυσή τομή ανάμεσα στο μισοάδειο και στο μισογεμάτο ποτήρι…

Εφόσον είχα επιλέξει να ζήσω με τον κυνισμό και την πικρία μέσα μου, γιατί με ενοχλούσαν τα λόγια των τραγουδιστών που το μόνο που ήθελαν ήταν να δώσουν ελπίδα στα παιδιά από κάτω; Γιατί με ενοχλούσε που έλεγαν μπροστά σε 30.000 ανθρώπους ότι κάποτε θα βγουν πιο δυνατοί μέσα από τις δυσκολίες;

Θύμωσα επειδή έκαναν λάθος. Δεν επανέρχεσαι πάντα ούτε το ξεπερνάς.

Κοιτάζοντας την οικογένειά μου που μέχρι πέρυσι είχε τέσσερα άτομα, δεν ένιωθα πια δυνατή. Ο κόσμος μου είχε καταστραφεί. Δεν έβλεπα τίποτα το φωτεινό, ούτε το όμορφο στην άλλη άκρη. Δεν ήμουν δυνατή. Σε αυτό το κομμάτι τουλάχιστον είχα αποτύχει. Με τη μικρή μου οικογένεια είχαμε πάει σε μία συναυλία γεμάτη από οικογένειες που έμοιαζαν με τη δική μας. Κουβαλάγαμε όλοι στους ώμους μας το βάρος μιας απώλειας. Για περισσότερο από ένα χρόνο ζούσα τον πόνο της απουσίας του άντρα μου κι εξακολουθώ να πονάω αλλά όχι, πιο δυνατή, δεν έχω γίνει. Να λέμε τα πράγματα όπως είναι και να μην χρυσώνουμε το χάπι!

Η φρικτή αλήθεια είναι ότι μερικά πράγματα καταφέρνουν να σε «σπάσουν». Ο κόσμος σου μπορεί να καταρρεύσει με ένα τρόπο τόσο καταστροφικό που θα σου προκαλέσει απέραντο πόνο και δυστυχώς δεν θα υπάρξει γύρω σου κανένα φως για να μπορέσεις να τρέξεις προς τα εκεί, κανένα μάθημα από το οποίο θα μάθεις και θα ωριμάσεις. Θα «σπάσεις» σε τόσα πολλά κομμάτια ώστε δεν θα είναι δυνατό να τα βρεις όλα και να τα ξαναενώσεις για να φτιάξεις κάτι πιο ανθεκτικό, κάτι πιο δυνατό.

Η αλήθεια τουλάχιστον όπως την έχω βιώσει μέχρι τώρα είναι πιο περίπλοκη απ’ ότι φαίνεται με την πρώτη ματιά. Μπορεί να «σπας» σε χίλια κομμάτια, μπορεί ο κόσμος γύρω σου να καταρρέει, μπορεί να μη βλέπεις φως στο τούνελ, ωστόσο δεν θα σταματήσεις να αναπνέεις, μόνο που αυτή η αναπνοή δεν είναι δύναμη. Είναι αντανακλαστικό. Είναι η ανάγκη σου για επιβίωση. Και κάπως έτσι, μόνο με την εισπνοή και την εκπνοή, οι μέρες περνούν, μετά οι εβδομάδες και στη συνέχεια ανακαλύπτεις τυχαία ότι αυτή η απλή ενστικτώδης πράξη της αναπνοής σου επέτρεψε να συγκεντρώσεις μερικά από τα κομμάτια που έχασες, κάτι που δεν σου φαίνεται σωστό, δεν σου φαίνεται όμως και λάθος. Όσα κομμάτια κατάφερες να μαζέψεις θα είναι γεμάτα από μία δυναμική, από μία ένταση που θα σε εκπλήξει και θα σε εκπλήσσει κάθε μέρα, αλλά τα υπόλοιπα κομμάτια, εκείνα που παραμένουν σπασμένα και δεν θα μπορείς να βρεις, θα χαθούν για πάντα και στο τέλος θα αναρωτιέσαι πώς κατάφερες να σταθείς όρθια, να αναπνέεις και να ζεις με όλες αυτές τις τρύπες. Είναι σαν ένα βάζο που έσπασε και το μόνο που μπόρεσες να κάνεις ήταν να πάρεις τα μεγάλα κομμάτια και να τα ξανακολλήσεις. Τι γίνεται όμως με τα μικρά που λείπουν; Δεν θα αφήσουν κενά; Αν δοκιμάσεις να γεμίσεις το βάζο με νερό, το νερό δεν θα περάσει από τις τρύπες και θα εξαφανιστεί μετά από λίγο; Έτσι είναι η ζωή μετά από μια απώλεια.

Αυτό που θα ήθελα να μοιραστεί το συγκρότημα με το πλήθος των γονέων και των νέων που είχαν έρθει για να τους ακούσουν, με όλους αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι είχαν ζήσει τις δικές τους ιστορίες και αγώνες που τους «έσπασαν» σε πολλά κομμάτια και που παρόλο που κατάφεραν να επιβιώσουν, δεν ένιωθαν πιο δυνατοί είναι το εξής: Η λέξη «δυνατός» είναι πολύ συχνά ένα άδικο σημείο αναφοράς μπροστά στο οποίο μπορεί να αισθανόμαστε μικροί.

Αν δεν είσαι δυνατός, τότε είσαι κάτι άλλο… Ισορροπείς ανάμεσα στην ελπίδα και την απελπισία, ανάμεσα στο τέλειο και το ατελές, ανάμεσα στο σπασμένο και το όμορφο… Είσαι εκείνος/η που ξαναχτίζει τη ζωή σου, που επιβιώνει, που προσπαθεί, που αντέχει. Με άλλα λόγια μπορεί να μην είσαι πιο δυνατός/ή αλλά είσαι εσύ.

Πηγή: scarymommy.com