Είχα έναν ευτυχισμένο γάμο… ή έτσι νόμιζα…

Εδώ είμαστε. Πολλά χρόνια παντρεμένη, δύο παιδιά και καθόλου ευτυχισμένη.

Πίστευα ότι είχα ευτυχήσει στο γάμο μου μέχρι που μία μέρα έπαψα να το πιστεύω. Αν με ρωτήσετε τι πήγε στραβά δεν ξέρω να σας πω ακριβώς. Όπως όλα τα ζευγάρια τα είχαμε τα ψιλοπροβλήματά μας κι εμείς. Ποιος γάμος είναι τέλειος; Συγκεκριμένο λόγο δεν έχω να σας πω, μπορώ να σας πω όμως με βεβαιότητα ότι ο έγγαμος βίος μετά τα παιδιά δεν έχει καμία σχέση με πριν.

Ο γάμος πριν τα παιδιά ήταν διασκεδαστικός, συναρπαστικός, σκέτη τρέλα. Δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα σε μία σοβαρή σχέση και το γάμο: εξακολουθείτε να ζείτε μαζί και να κάνετε ό, τι κάνατε. Το μόνο που αλλάζει είναι 2-3 χαρτιά παραπάνω που κάνουν έγκυρη και νόμιμη τη σχέση σας και ο τίτλος – πλέον είσαι κυρία και όχι δεσποινίς. Είχατε μια έντονη κοινωνική ζωή – πάρτι, συναθροίσεις, βόλτες, κλαμπάκια, ρομαντικές βραδιές στην ακρογιαλιά, ξέγνοιαστες διακοπές… Πηγαίνατε όπου θέλατε χωρίς να σας δεσμεύει τίποτα. Δεν υπήρχαν περιορισμοί, ευθύνες, άγχος.

Θυμάμαι ένα βράδυ που παρακολουθούσαμε μία εκπομπή μαγειρικής ξαπλωμένοι στο κρεβάτι λίγο πριν κοιμηθούμε. Έφτιαχναν κάτι καταπληκτικά σάντουιτς από αυτά που τα βλέπεις και σε πιάνει πείνα και ας είσαι χορτασμένος. Φρεσκοψημένο, μοσχομυριστό ψωμάκι κατευθείαν από το φούρνο, κρέμα-τυρί ιταλικό, φρέσκια ντομάτα, ελιές και διάφορα άλλα λαχανικά και μυρωδικά και εμείς κολλημένοι στην οθόνη να μαζεύουμε τα σάλια μας από την κουβέρτα. Όταν ο παρουσιαστής ανέφερε στο τέλος της εκπομπής σε ποιο μέρος μπορούμε να βρούμε τα σάντουιτς αυτά πεταχτήκαμε κυριολεκτικά από το κρεβάτι. Ήταν σε ένα εστιατόριο πολύ κοντά στο σπίτι μας το οποίο σνομπάραμε κάθε φορά που περνούσαμε απέξω. Ούτε που θυμάμαι ποτέ ντυθήκαμε, πήραμε το αμάξι και φτάσαμε εκεί… Τόσο απλά… Η απόλυτη ελευθερία. Παιδιά, σκυλιά δεν είχαμε σπίτι να μας περιμένουν. 0 υποχρεώσεις, 0 περιορισμοί.

Όσοι είναι ανύπαντροι ή δεν έχουν αποκτήσει παιδιά ακόμα, δεν μπορούν να καταλάβουν τις αλλαγές που φέρνει ένα παιδί στο γάμο. Φυσικά και δεν φταίνε εκείνα για κάθε διαζύγιο που υπογράφεται, σίγουρα όμως περιορίζουν την ελευθερία των γονιών τους και ασκούν άθελά τους μία πίεση που δεν υπήρχε πριν. Κάθε μου μέρα αφιερώνεται αποκλειστικά στη φροντίδα των παιδιών μου. Ο σύζυγός μου πάει κάθε πρωί στη δουλειά και μένω εγώ όλη μέρα σπίτι μαζί τους. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ προσωπικά δυσκολεύομαι πολύ μόνη μου. Πιστεύω ακράδαντα ότι ένα άτομο για να τα καταφέρει και να τα προλάβει όλα πρέπει ή να έχει φτιάξει το τέλειο πρόγραμμα ή να έχει υπερδυνάμεις.

Αν προσθέσεις σε όλο αυτό το χάος και τη σοβαρή έλλειψη ύπνου λόγω των κολικών που συχνά παθαίνουν τα παιδάκια τότε καταλαβαίνεις πόσο εύκολα μπορεί μία ευτυχισμένη, ξέγνοιαστη, νιόπαντρη γυναίκα να μετατραπεί σε μία στριμμένη υστερικιά που άλλο πράγμα δεν κάνει παρά να γκρινιάζει. Η κόρη μου όταν άρχιζε να ουρλιάζει δεν σταμάταγε. Είχα δοκιμάσει τα πάντα και τίποτα δεν έχει αποτέλεσμα. Ώρες ολόκληρες και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να τη σταματήσω. Ακόμα θυμάμαι χαρακτηριστικά μία νύχτα που ο άντρας μου γύρισε αργά από τη δουλειά και με βρήκε καθισμένη στον καναπέ αγκαλιά με ένα μπουκάλι ουίσκι.

Οι μέρες περνούν και το μόνο που θέλεις είναι να αλλάξει κάτι και να βρεις την παλιά σου ηρεμία. Δεν αντέχεις να αλλάξεις άλλη πάνα, να μιλήσεις μωρουδίστικα ή να παρακολουθήσεις ένα ακόμα παιδικό. Παρακαλάς να έρθουν έτσι τα πράγματα ή να δεήσει ο Θεός και να βρεθείς ξανά με ένα από τα ζευγάρια που βγαίνατε κάποτε με τον άντρα σου και κάνατε εκείνες τις γεμάτες ενθουσιασμό συζητήσεις. Ο σύζυγός σου λόγω δουλειάς συναναστρέφεται με πολύ κόσμο καθημερινά. Το τελευταίο πράγμα που θέλει γυρίζοντας σπίτι είναι ένα παιδί που ουρλιάζει, που θέλει να παίξει ή που δεν θέλει να κοιμηθεί.

Το σκηνικό που σας περιγράφω δεν εκτυλίσσεται μόνο στο δικό μου σπίτι. Ξέρω πολλούς γονείς που τραβάνε τα ίδια. Ο σύζυγος επιστρέφει σπίτι μετά από μία τρελή μέρα στη δουλειά. Είναι εξαντλημένος και το μόνο που θέλει είναι ένα πιάτο ζεστό φαΐ που θα το χαρεί ήσυχα και ειρηνικά χωρίς γκρίνια, φωνές, τσακωμούς και ουρλιαχτά. Η σύζυγος από την άλλη πλευρά προσπαθεί να ηρεμήσει τα υπερκινητικά παιδιά και όσο περνάει η ώρα και βλέπει ότι δεν τα καταφέρνει απελπίζεται όλο και περισσότερο. Πόσο να αντέξει η μάνα αλλά πόσο να αντέξει και ο πατέρας… Χρειάζεται και αυτός λίγο χρόνο να ξεκουραστεί. Το ίδιο όμως χρειάζομαι και εγώ.

Η σύζυγος χρειάζεται απεγνωσμένα μία χείρα βοηθείας, λίγη προσοχή. Εάν δεν υπάρχει σωστή επικοινωνία ανάμεσα στο ζευγάρι το παιχνίδι έχει χαθεί. Νόμιζες ότι στο σπίτι χαλαρώνεις και ξεκουράζεσαι αλλά δεν είναι έτσι. Από τη στιγμή που κάνεις παιδιά το σπίτι παύει να είναι το ήσυχο, χαλαρωτικό μέρος που ήξερες. Είναι, όταν τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο ή στις δραστηριότητές τους ή όταν κοιμούνται. Ένα σωστό και αυστηρό χρονοδιάγραμμα είναι απαραίτητο. Έτσι περνάει η μέρα και πριν το καταλάβεις έχει τελειώσει και τα παιδιά πάνε για ύπνο μέχρι να αρχίσει η καινούργια μέρα.

Κατά τη γνώμη μου τα προβλήματα στο γάμο ξεκινούν από το εξής σημείο… Συνήθιζες να νιώθεις ένα σφίξιμο στο στομάχι όταν άκουγες το κλειδί στην πόρτα. Ήσουν τόσο ενθουσιασμένη πού έτρεχες να τον καλωσορίσεις από όποιο σημείο του σπιτιού και αν ήσουν. Πλέον το κλειδί στην πόρτα σε κάνει να νιώθεις αλλιώς. Περίεργα. Μία πικρή αίσθηση. Δεν σου προκαλεί την ίδια χαρά που σου προκαλούσε κάποτε. Συζητάτε όπως συζητάγατε παλιά αλλά πλέον οι συζητήσεις σας αφορούν μόνο τα παιδιά. Το χουζούρεμα στον καναπέ έχει τελειώσει από καιρό. Αν υπάρξει λίγος χρόνος για τηλεόραση είστε συνήθως σε χωριστά δωμάτια γιατί παρακολουθείτε διαφορετικές εκπομπές ή κάθεστε στο ίδιο δωμάτιο αλλά σε ξεχωριστούς καναπέδες.

Και μετά έρχεται η έλλειψη επικοινωνίας… Τώρα θα σας πάω σε άλλο επίπεδο.  Προτιμάτε να βρίσκεστε σε διαφορετικούς χώρους και αποφεύγετε να βρεθείτε στο ίδιο δωμάτιο με αποτέλεσμα σιγά-σιγά να χάνεται η οικειότητα που είχατε κάποτε. Μαζί με την οικειότητα χάνεται και ο ρομαντισμός και η διάθεση για σεξ. Πού όρεξη να κάνεις σεξ με κάποιον που με το ζόρι μιλάτε; Όπως καταλαβαίνεις όλα ξεκινούν από την έλλειψη επικοινωνίας…Πολλά ζευγάρια φτάνουν σε σημείο να μην ξέρουν τι να πουν ο ένας τον άλλον όταν βρεθούν μόνοι.

Κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να γεμίσουν τις μέρες τους και αγνοούν τα προειδοποιητικά σημάδια που αναβοσβήνουν σαν άλλα φανάρια. Ασχολούνται καθημερινά με τις δραστηριότητες των παιδιών και τρέχουν σε όσες περισσότερες κοινωνικές υποχρεώσεις γίνεται. Στους έξω φαίνονται το τέλειο ζευγάρι αλλά αυτό δεν είναι παρά η βιτρίνα.

Την έλλειψη επικοινωνίας, ακολουθούν οι επικρίσεις και οι κατηγορίες. Αυτά που θαυμάζετε κάποτε ο ένας στον άλλον τώρα σας ενοχλούν:

«Κάποτε βαφόταν και ήταν πολύ όμορφη. Τώρα πλέον έχει παραιτηθεί».

«Έχει παχύνει και ροχαλίζει. Δεν τον αντέχω δίπλα μου στο κρεβάτι».

«Όλο πίνει και αργεί να γυρίσει από τη δουλειά. Τον βαρέθηκα».

Όσο περνάει ο καιρός τα πράγματα που σε ενοχλούσαν ελάχιστα τώρα σε ενοχλούν 10 φορές περισσότερο. Το πρόσωπο με το οποίο ήσουν κάποτε ερωτευμένη σε απωθεί. Οι μικρές ιδιορρυθμίες που κάποτε έβρισκες χαριτωμένες τώρα σου φέρνουν αναγούλα. Κατά ειρωνικό τρόπο τα πράγματα που σε προσέλκυσαν σε εκείνον έγιναν τα πράγματα που μισείς περισσότερο.

Θυμάμαι ότι ο σύζυγός μου θαύμαζε σε εμένα την αποφασιστικότητα και την ανάγκη μου να προστατεύω όσους αγαπούσα. Γινόμουν πυρ και μανία και μόνο στην ιδέα ότι κάποιος θα έκανε κακό στους δικούς μου ανθρώπους. Χρόνια αργότερα τα δύο αυτά χαρακτηριστικά μου που λάτρευε, ένιωσε να τον απειλούν. Υπήρχε ένα παιδί στο σχολείο της κόρης μου που την πείραζε καθημερινά και της έκανε μπούλινγκ. Μια μέρα που ήρθε σπίτι και μου είπε τα πάντα θόλωσα. Την άλλη μέρα ήμουν πρωί-πρωί στο σχολείο, «βούτηξα» το παιδάκι αυτό και το πήγα κατευθείαν στο γραφείο του διευθυντή. Του εξήγησα τι ακριβώς συνέβαινε τόσο καιρό και ζήτησα να λάβει άμεσα μέτρα για να λυθεί το πρόβλημα, το οποίο δεν ήταν στο μυαλό μου ούτε στο μυαλό της κόρης μου. Υπήρχε και ήταν πολύ σοβαρό.

Την ίδια μέρα η μητέρα του παιδιού με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε συγγνώμη. Την άλλη μέρα το αγοράκι ήρθε σχολείο και έδωσε στην κόρη μου ένα γράμμα με το οποίο της ζητούσε συγγνώμη. Πιστεύω πως το παιδάκι αυτό ήταν κρυφά ερωτευμένο με την κόρη μου αλλά το παραβλέπω. Ο άντρας μου για να γυρίσουμε στο θέμα μας αντί να χαρεί που υπερασπίστηκα το παιδί μας και το βοήθησα να ξανανιώσει ασφάλεια στο χώρο του σχολείου σχολίασε τη συμπεριφορά μου αρνητικά: «Με ποιο δικαίωμα πηγαίνεις στο σχολείο και φέρεσαι έτσι σε ένα ξένο παιδί; Τι είσαι; Γκάνγκστερ;». Ναι, είμαι και το χαίρομαι. Δεν θα αφήσω εγώ το παιδί μου να υποφέρει επειδή ένα άλλο παιδάκι είχε ορεξούλες. Στην τελική ούτε το χτύπησα ούτε το έβρισα ούτε το προσέβαλα μπροστά σε κάποιον. Απλά το πήρα και πήγαμε στο διευθυντή.

Όπως καταλαβαίνετε κάποτε ο άντρας μου με θαύμαζε, όμως τώρα με έστησε στον τοίχο και μου δήλωσε ευθαρσώς ότι η συμπεριφορά μου δεν είναι αποδεκτή.

Και τώρα το στάδιο κατά το οποίο λέμε ένα σωρό δικαιολογίες για να αποφύγουμε οποιαδήποτε επαφή με το σύντροφό μας: 

«Δεν νιώθω καλά»

«Είμαι κουρασμένη»

«Έχω περίοδο».

Φτάνεις σε σημείο να χρησιμοποιήσεις ακόμα και τα παιδιά προκειμένου να αποφύγεις το σεξ μαζί του.

«Το παιδί είδε κακό όνειρο και μου ζήτησε να κοιμηθώ μαζί του. Μόλις αποκοιμηθεί θα γυρίσω στο κρεβάτι μας» και εντελώς συμπτωματικά σε παίρνει ο ύπνος και ξυπνάς το πρωί αγκαλιά με το παιδί σου. Η προσποίηση σε όλο της το μεγαλείο. Πόσες φορές παρακολουθείτε τηλεόραση στο καθιστικό σε διαφορετικούς καναπέδες και παρακαλάς να τον πάρει ο ύπνος για να γλιτώσεις; Μόλις χαλαρώσει λίγο και αποκοιμηθεί, ανακουφίζεσαι. Επιτέλους μπορείς να ξεκουραστείς και να απολαύσεις τη νύχτα σου. Καθώς χαλαρώνεις διάφορες σκέψεις μπαίνουν στο μυαλό σου και αναρωτιέσαι πώς φτάσατε μέχρι εδώ. Δεν είστε τίποτα τελικά περισσότερο από δύο απλοί συγκάτοικοι που μεγαλώνουν τα παιδιά τους…

Πηγή: divorcedmoms.com