“Δεν χρειάζεται να μεγαλώνεις τα παιδιά σου για δύο” και άλλες αλήθειες που ανακουφίζουν έναν μονογονέα

Είναι όντως ωραίο να μεγαλώνουν δύο γονείς μαζί τα παιδιά τους. Όταν μου ανάβουν όλα τα λαμπάκια στη σειρά, ευτυχώς είναι η γυναίκα μου δίπλα, τέρας ψυχραιμίας και με μια της κουβέντα εξαφανίζει τα παιδιά από το δωμάτιο λίγο πριν προβώ στο απονενοημένο. Άλλες φορές γυρνάω από τη δουλειά κουρασμένος και η γυναίκα μου, που ξέρει πια να διαβάζει τα σημάδια, την απελπισία στην φωνή μου, τα μισοκλεισμένα μου μάτια και την – έτοιμη να καταρρεύσει – κορμοστασιά μου, φέρνει τα παιδιά να με καληνυχτίσουν και τα πάει για ύπνο. Σωτήρας η γυναίκα μου. Σωτήρας κανονικός.

Άλλοι γονείς δυστυχώς δεν έχουν αυτή την πολυτέλεια. Τα κάνουν όλα μόνοι τους. Περνούν μια δύσκολη μέρα στη δουλειά και ακόμη μια πιο δύσκολη σπίτι. Δεν υπάρχουν ρεπό, δεν υπάρχει ξεγνοιασιά, δεν υπάρχουν στιγμές χαλάρωσης και ηρεμίας.

Ο αριθμός των μονογονεϊκών οικογενειών αυξάνεται ραγδαία χρόνο με το χρόνο. Πλέον τουλάχιστον το 1/3 των νοικοκυριών της χώρας μας είναι μονογονεϊκές οικογένειες σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Δεν μιλάμε για κάτι το ιδανικό, ούτε για κάτι «ουάου πρέπει όλοι μας να το δοκιμάσουμε»: Δύο γονείς από κοινού και ζορίζονται. Φαντάσου ένας γονέας μόνος του.

Τους θαυμάζω για την πίστη και την αφοσίωσή τους. Είναι ακούραστοι και δεν τα παρατάνε ποτέ. Δεν το βάζουν κάτω και συνεχίζουν να προσπαθούν. Θυσιάζουν ό, τι έχουν και δεν έχουν, αρκεί να βλέπουν ευτυχισμένα και υγιή τα παιδιά τους. Περνάνε δύσκολα. Λίγη ενθάρρυνση δεν βλάπτει:

Δεν χρειάζεται να μεγαλώνεις τα παιδιά σου για δυο

Καλές και οι εξωσχολικές δραστηριότητες, αλλά κάπου το έχουμε παρακάνει. Εκτός του ότι κοστίζουν τα άντερά τους, γεμίζουν το χρόνο του παιδιού, ανούσια τις περισσότερες φορές και πρέπει μονίμως ο ένας γονιός, σαν άλλος σοφέρ να είναι στην τσίτα ανά πάσα ώρα και στιγμή να πάει το παιδί εκεί που πρέπει σύμφωνα με το εβδομαδιαίο του πρόγραμμα και ο άλλος να είναι συνεχώς με το χέρι στην τσέπη. Εξάλλου ένα παιδί δεν έχει ανάγκη τόσες δραστηριότητες, ζει και χωρίς αυτές, οπότε μη στεναχωριέσαι αν δεν έχεις χρήματα να το πας χορό, ποδόσφαιρο, μπαλέτο, καράτε, βαράτε…Δεν εξαρτάται από αυτά η επιτυχία και η μελλοντική πορεία ενός παιδιού. Χρειάζεται μόνο τη μαμά του ή το μπαμπά του να είναι εκεί και να του δείχνει στοργή, αγάπη και φροντίδα.

Τα παιδιά σου δεν είναι καταδικασμένα

Τα παιδιά προσαρμόζονται πολύ γρηγορότερα και ευκολότερα απ’ ότι νομίζεις. Όσες προκλήσεις και να βρουν στο δρόμο τους, είναι ανθεκτικά και θα τα καταφέρουν. Η απουσία του μπαμπά ή της μαμάς ναι, είναι απώλεια και μάλιστα μεγάλη, αλλά τα παιδιά παραμένουν θετικά. Να είσαι ειλικρινής μαζί τους: εξήγησέ τους ότι η οικογένειά σας είναι μοναδική, τυχερή και ευλογημένη. Όχι μόνο τα παιδιά σου δεν είναι καταδικασμένα, αλλά θα σε εκπλήξουν με τον τρόπο που θα αντιδράσουν.

Έχει Ο Θεός

Ο Θεός έχει, εμείς δεν έχουμε. Αν δεν κουνήσεις και λίγο το δαχτυλάκι σου, δουλειά δεν γίνεται. Τα περιμένουμε όλα έτοιμα στο χέρι και νομίζουμε ότι όλα θα ρυθμιστούν και θα γίνουν μόνα τους, όσο εμείς τρέχουμε αμέριμνοι στα λιβάδια σαν τη Χάιντι. Να πιστεύεις στο Θεό, καλά κάνεις και πιστεύεις στο Θεό, αλλά στηρίξου και στις δικές σου δυνάμεις και πάρε πρωτοβουλίες.

Άσε τους άλλους να σε βοηθήσουν

Η οικογένειά σου είναι ό, τι καλύτερο σου έχει τύχει ποτέ. Πηγή σταθερότητας και υποστήριξης, συναισθηματικής, αλλά και χρηματικής πολλές φορές, οι γονείς, οι παππούδες, οι γιαγιάδες και άλλοι συγγενείς είναι πάντα εδώ για σένα. Το ίδιο και οι καλοί σου φίλοι. Είναι ένα ανεκτίμητο σύστημα υποστήριξης και θα σε βγάλουν περισσότερες φορές απ’ όσες περιμένεις από τη δύσκολη θέση.

Δες το με αισιοδοξία

Όσο κι αν δυσκολεύεσαι, όσα προβλήματα κι αν έχεις, να θυμάσαι ότι υπάρχει κι ένα παιδί στη μέση, που για εκείνο είσαι ο κόσμος όλος. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Να θυμάσαι επίσης ότι τα παιδιά μιμούνται τους γονείς, οπότε αν έχεις θετική στάση απέναντι σε ό, τι κι αν σου συμβαίνει, θα έχει και το παιδί σου.

Άσε τα «Θα έπρεπε». Μια χαρά τα πας!

Η ανατροφή ενός παιδιού είναι γεμάτη με «Θα έπρεπε». Θα έπρεπε να είμαι πιο υπομονετικός/ή, θα έπρεπε να κάτσω να φάω σαν άνθρωπος στο τραπέζι και όχι λάχα λάχα στο πόδι, θα έπρεπε να το είχα χειριστεί διαφορετικά. Ανεξάρτητα από το πόσα «πρέπει» και «θα έπρεπε» βάζεις στη λίστα σου, τα πας πολύ καλά και δεν χρειάζεται να αλλάξεις τίποτα.

Οι προκλήσεις βγάζουν τον καλύτερο εαυτό μας και μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Αυτός ο ρόλος που σου δόθηκε – να αγαπάς και να φροντίζεις το παιδί/τα παιδιά σου – είναι ευλογία. Μπορεί να σε εξαντλεί και να σε λυγίζει κάποιες μέρες, αλλά είσαι περισσότερο από ικανή για να ανταποκριθείς στις προκλήσεις που βρίσκονται στο δρόμο σου. Και να θυμάσαι ότι οι υπόλοιποι, που βλέπουν τις θυσίες και τη σκληρή δουλειά που κάνεις, το αναγνωρίζουν και σε θαυμάζουν περισσότερο από ό, τι νομίζεις.

Πηγή: aleteia.org