Αν είχες δύσκολα παιδικά χρόνια, θα κάνεις ο, τι μπορείς για να μην περάσουν τα ίδια και τα παιδιά σου 

Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής μου ηλικίας ευχόμενη να αποκτήσω αυτό που μου έλειπε: δύο γονείς αγαπημένους που δεν θα τσακώνονται συνέχεια. Έναν μπαμπά που δεν θα εγκατέλειπε την οικογένειά του και δεν θα ζούσε μακριά. Μία μητέρα που δεν θα χρειαζόταν να δουλεύει όλη μέρα για να τα βγάλει πέρα και δεν θα ήταν κουρασμένη όλη την ώρα στην προσπάθειά της να μας παρέχει τα πάντα. Μία γειτονιά, ένα σχολείο και φίλους. Μία σταθερότητα. Την αίσθηση ότι δεν θα κινδύνευα να χάσω τα πάντα σε κάθε ανάσα που έπαιρνα.

Δεν είχα και τα πιο δύσκολα παιδικά χρόνια του κόσμου αλλά δεν είχα και τα καλύτερα. Υπήρχαν πράγματα που στο μυαλό ενός ενήλικα φαντάζουν ασήμαντα, στο παιδικό όμως μυαλό ήταν μία πραγματική απώλεια. Πράγματα που ήθελα απελπισμένα να διορθώσω, που δεν άλλαξαν για μένα και που είχα αποφασίσει όμως από νωρίς ότι θα άλλαζα για τα παιδιά μου.

Αν είχες δύσκολα παιδικά χρόνια και γίνεις ο ίδιος, γονιός είναι δίκοπο μαχαίρι. Είναι πολύ πιθανό να πιέσεις τα παιδιά σου και να τα «πνίξεις», να τα οδηγήσεις στην αποτυχία και την απογοήτευση.

Κάθε γονιός με δύσκολη παιδική ηλικία έχει να αντιμετωπίσει πολλούς «δαίμονες». Ακόμα και αν δεν βίωσες πόνο, θες να μάθεις από τα λάθη των γονιών σου και να τα αποφύγεις.
Θυμάμαι τα πρώτα χρόνια του πρώτου μου παιδιού. Δεν το άφηνα να κουνηθεί από κοντά μου. Κοίταζα πόσο τέλειο ήταν και αισθανόμουν την αγάπη μου γι’ αυτό πιο έντονη από ποτέ να με πλημμυρίζει. Αισθανόμουν όμως και τεράστια πίεση: ήθελα να τα κάνω όλα σωστά.

Είχα ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχη και αυτό αποδείχθηκε επιζήμιο. Διαγνώστηκα με επιλόχειο κατάθλιψη και έπειτα όταν ο γιος μου ήταν 2 ετών άρχισαν και οι πρώτες κρίσεις πανικού.

Ήξερα ότι οι κρίσεις αυτές σχετίζονταν με το γεγονός ότι ήθελα τα πάντα για τα παιδιά μου να είναι εντελώς διαφορετικά από την παιδική μου ηλικία. Κάποτε μετακομίζαμε συνέχεια. Κάθε χρόνο ψάχναμε να βρούμε καινούργιο σπίτι. Κάθε χρόνο έψαχνε η μάνα μου να βρει καινούργια δουλειά. Όλα αυτά μου προκαλούσαν τρόμο και ήθελα απελπισμένα να τα αποφύγω για να μη νιώσουν τα παιδιά μου ούτε στο ελάχιστο όπως ένιωσα εγώ.

Εδώ και 10 χρόνια που είμαι η ίδια μητέρα, παραδέχομαι ότι δεν έχω προσφέρει στα παιδιά μου την παιδική ηλικία που ήθελα να τους δώσω. Αλλιώς τη φανταζόμουν, αλλιώς έγινε στην πορεία. Βασική αιτία ήταν τα δικά μου παιδικά τραύματα και ο αγώνας μου να τα ξεπεράσω. Είμαι ανεπαρκής και καταδικάζω τα παιδιά μου με αυτό τον τρόπο να είναι και αυτά ανεπαρκή.

Συνέχισε να αγαπάς και να είσαι κοντά στα παιδιά σου. Κάνε το καλύτερο που μπορείς για να είναι τα πράγματα καλύτερα απ’ ότι ήταν για σένα κάποτε. Προσπάθησε να τους προσφέρεις τη σταθερότητα, την ασφάλεια, τη γαλήνη και την άνευ όρων αγάπη που στερήθηκες.

Να θυμάσαι όμως επίσης ότι υπάρχουν και πολλά που δεν μπορείς να ελέγξεις και για τα οποία δεν μπορείς να αποφασίσεις. Δεν θα τα καταφέρνεις πάντα, έτσι γίνεται. Αρκεί η παρουσία σου, οι καλές σου προθέσεις και η αγάπη σου.