Πώς είναι να είσαι αλκοολική μαμά

Γεια σας. Με λένε Μαρκέλλα, είμαι αλκοολική και έχω καταφέρει όλα αυτά τα χρόνια να το κρύψω από όλους. Είμαι 36 χρονών, μορφωμένη, πηγαίνω κανονικά κάθε μέρα στη δουλειά μου και εκκλησία κάθε Κυριακή.

Δεν ήξερα ότι είχα κληρονομήσει το γονίδιο μέχρι τα 25 μου. Ο μπαμπάς μου ήταν κι εκείνος αλκοολικός και σταμάτησε το ποτό, όταν ήμουν ακομη μωρό. Δεν ζει πια, αλλά όσο ζούσε τον χαιρόμουν για αυτή του την πυγμή και την αποφασιστικότητα να διακόψει μια τόσο εθιστική και νοσηρή συνήθεια. Ποτέ δεν ντρεπόμουν για τον αλκοολισμό του, ίσως επειδή δεν το έβλεπα ως αδυναμία, αλλά ως μια γενετική διαταραχή που τον καθιστούσε ανίκανο να «ξεκόψει».

Όπως αποδείχθηκε, αυτή τη γενετική διαταραχή την κληρονόμησα και εγώ. Η σχέση μου με το αλκοόλ ήταν πάντα περίπλοκη. Το ουίσκι ήταν για μένα σαν ένας βίαιος εραστής, από τον οποίο δεν ήθελα να ξεκόψω. Όσο περισσότερο με κακοποιούσε και υπέφερα εξαιτίας του, τόσο πιο πολύ «κολλούσα». Εδώ και πολλά χρόνια βρίσκομαι σε έναν φαύλο κύκλο. Χωρίζουμε, τα ξαναβρίσκουμε, αλλά κρατάω τις αποστάσεις μου, μετά ξαναπέφτω με τα μούτρα και μετά ξαναχωρίζουμε, για να επιστρέψω μετά από λίγο ακόμα πιο «κολλημένη» μαζί του.

Κάθε φορά πιάνω τον εαυτό μου να βάζει αυστηρούς βασικούς κανόνες: Από εδώ και πέρα, θα πίνω μόνο τα σαββατοκύριακα και μόνο 2 ποτήρια. Από δω και πέρα, δεν θα ξαναπιώ ουίσκι, ρούμι, τεκίλα, τζιν, αλλά μόνο λίγο κρασί ή καμιά μπύρα που και που.

Φυσικά, οι κανόνες αυτοί δεν λειτουργούν ποτέ επειδή το ζήτημα δεν είναι τόσο απλό. Χρειάζομαι επαγγελματική βοήθεια, την οποία αρνούμαι πεισματικά. Πιστεύω στον εαυτό μου, ότι μπορώ να τα καταφέρω μόνη μου, αλλά ακόμα δεν έχω πετύχει κάτι κι ας έχουν περάσει 11 χρόνια.

Τα εγκρατή άτομα έχουν τη λογική όταν το παρακάνουν και λένε στοπ. Οχι όμως, εγώ. Όταν πιω έστω και μια σταγόνα αλκοόλ, θέλω απεγνωσμένα κι άλλο και δεν θα σταματήσω μέχρι να το πιω.

Μου πήρε αρκετό καιρό να παραδεχτώ ότι ήμουν εθισμένη. Έπινα μέχρι λιποθυμίας και είχα την εντύπωση ότι ήμουν καλά. Έλα μωρέ, έλεγα, στον εαυτό μου. Δεν δικαιούσαι και εσύ να ρίξεις μια στις τόσες έξω; Συνειδητοποίησα ότι είχα πρόβλημα, όταν μπαίνοντας στα μπαρ, που συνήθιζα να πηγαίνω, με χαιρετούσαν όλοι με το μικρό μου και μου σέρβιραν χωρίς καν να παραγγείλω.

Παρά τον εθισμό μου, κατάφερα να κρατήσω το προβλημά μου κρυφό από γονείς, φίλους, σόι και δεν το άφησα ποτέ να επηρεάσει τη δουλειά και τις σχέσεις μου, ούτε είχα ποτέ προβλήματα με το νόμο. Δεν οδηγάω ποτέ μεθυσμένη και ποτέ δεν πίνω πάνω από 1-2 ποτήρια, όταν είμαι έξω με παρέα ή σε κάποιο οικογενειακό τραπέζι.

Ο αλκοολισμός είναι μια «εξελικτική» ασθένεια. Στην αρχή το ποτό σε πειράζει, σε μεθάει, σε κάνει να νιώθεις αδύναμη, αλλά όσο πιο μεγάλη γίνεται η κατανάλωση, τόσο πιο εύκολα συνηθίζεις και ζητάς και άλλο και άλλο και άλλο. Αν πίνεις πολύ και συχνά σε σημείο να σε μαζεύουν, έχεις πρόβλημα και δεν το παραδέχεσαι. Άσε τα «δεν είμαι αλκοολική» και «είμαι μια χαρά». Μπροστά στο «δεν έχω πρόβλημα», βάλε και τη λέξη «ακόμα» και είσαι μέσα. Αν δεν έχεις, σύντομα θα αποκτήσεις.

Για παράδειγμα: Δεν έχω πρόβλημα με το ποτό επειδή…

Ποτέ δεν κεράτωσα τον άντρα μου (ακόμα), όσο μεθυσμένη κι αν ήμουν.

Δεν έχω ληστέψει τράπεζα με Καλάζνικοφ (ακόμα) για να βρω λεφτά για ποτό.

Δεν έχω ξεβρακωθεί μπροστά στο αφεντικό μου (ακόμα) λέγοντας του «Φεύγω. Λευτεριά στους φυλακισμένους».

Ποτέ δεν έπεσα, δεν σκόνταξα, δεν χτύπησα (ακόμα) από το μεθύσι.

Δεν θα σου πω ψέματα ότι η ζωή ενός αλκοολικού είναι εύκολη. Το εντελώς αντίθετο. Αλλά ο συνδυασμός αλκοολισμός και μητρότητα είναι ακόμα πιο δύσκολος. Το ποτό υπάρχει παντού και σε βάζει σε μεγάλους πειρασμούς. Ακόμα και στα παιδικά πάρτι ούτε κι εγώ ξέρω πώς συγκρατούμαι και δεν αδειάζω την κάβα. Η δύναμη του παιδιού μου είναι που με κρατάει και δεν έχω κατρακυλήσει ακόμα. Αν δεν είχα την κόρη μου, τώρα θα ήμουν σίγουρα εσώκλειστη σε κάποιο κέντρο αποτοξίνωσης. Ελάττωσα το ποτό στην εγκυμοσύνη, το ελάττωσα ακόμα πιο πολύ από τότε που γέννησα, όχι ότι δεν πίνω. Προσπαθώ να πηγαίνω την κόρη μου στον πατέρα της όσο πιο συχνά μπορώ για να είμαι μόνη στο σπίτι και να…πίνω. Όσο κι αν παλεύω να κρατηθώ μακριά του, τόσο πνίγομαι και με κυριεύουν οι δαίμονές μου.

Όσο δεν πίνω, το άγχος με κυριεύει. Παρόλο που το ρίχνω στην προσευχή και το διαλογισμό, δεν καταφέρνω και πολλά. Το αλκοόλ είναι ένας δαίμονας που με καταδιώκει χρόνια και δεν θέλει να με προσπεράσει και να φύγει. Αν είσαι στην ίδια κατάσταση με μένα να θυμάσαι ότι ούτε χαμένη είσαι, ούτε αποτυχημένη, ούτε μόνη. Μπορείς να τα καταφέρεις, αρκεί να το θες η ίδια.

Ίσως η σημερινή ημέρα να είναι σταθμός για σένα και να παραδεχτείς ότι πάσχεις κι εσύ από την ίδια γενετική διαταραχή με μένα. Να είσαι γενναία και για σένα και για το παιδί σου. Αξίζει να προσπαθήσεις και να παλέψεις για εκείνο και μόνο. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Κάνε την αρχή και παραδέξου το πρόβλημά σου. Μετά όλα θα πάρουν το δρόμο τους.