Μάριος: Κυνηγάω να δω το παιδί μου. Δεν είμαι φυλακόβιος να το βλέπω από τα σύρματα του σχολείου

Έρευνα-Ρεπορτάζ: Κυριακή Χαριτάκη

-Με τον μικρό μιλάτε καθόλου στο τηλέφωνο ή ούτε αυτό;
Μίλησα το Πάσχα έκανα κίνηση πήγα από το σπίτι ήταν μόνος του με τον μικρό του αδερφό. Μόλις με είδε τα εχασε. Μετά άρχισε να μου μιλάει χωρίς να σταματαει το γέλιο στα χείλη και να μου πει όλα τα νέα του. Ζήτησα το κινητό του. Μου το έδωσε μου είπε ότι έχει ινστα κλπ και είπαμε ότι θα μιλήσουμε και από εκεί. Δυστυχώς όμως μόλις πήρα δε μου μιλούσε καλά και μετά ήταν σαν να έπαιρνα και να μου το έκλεινε. Μετά κατάλαβα ότι με μπλόκαραν. Και του πατέρα μου και το σταθερό μου είναι όλα μπλοκαρισμενα.

-Πηγαίνεις από το σχολείο να τον δεις τουλάχιστον; Σε αφήνουν;
Όχι δεν έχω πάει στο σχολείο ντρέπομαι. Πλέον ντρέπομαι. Και δεν θα λυθούν τα προβλήματα βλέποντας τον 3 λεπτα, στο φινάλε ξέρω ότι πρέπει να είμαι εκεί αλλά ξέρεις υπάρχει και περηφάνια δεν είμαι φυλακοβιος να τον βλέπω από τα σύρματα. Εξάλλου με έφτυσε και ο μικρός λέγοντας μου ο ίδιος ότι δε θέλει να με ξαναδεί. Δεν το έκανα εγώ αυτό επειδή εγώ δε θελω. Αλλά ξαναλέω έχω δικαίωματα. Τις υποχρεώσεις μου τις κάνω όλες. Έχω δικαίωμα να βλέπω το παιδί μου. Εδώ να σου πω βέβαια ότι ο μικρός είχε χτυπήσει παλαιότερα και δεν μου είπε η μάνα του τίποτα. Τον πήγε με τον άντρα της στο νοσοκομείο και κανόνισαν χειρουργείο εν άγνοια μου. Όταν το έμαθα έγινε χαμος. “Δεν έχεις άλλη δουλειά εσύ με το παιδί μόνο να δίνεις λεφτά” μου είπε.