4 μονές μαμάδες αφηγούνται πότε κατάλαβαν ότι ήταν έτοιμες για νέες γνωριμίες

Όταν έμεινα μόνη να μεγαλώνω την κόρη μου, συνειδητοποίησα ότι είχα από καιρό βγει απ’ το «χορό» των ραντεβού και των νέων γνωριμιών. Συγκεκριμένα, ήμουν 10 χρόνια εκτός. Εκτός τόπου, εκτός χρόνου, εκτός εαυτού. Είχα ξεχάσει πώς «παίζεται» το παιχνίδι.  Εκτός αυτού, φοβόμουν και τις αντιδράσεις των οικείων και των γύρω μου. Ανησυχούσα ότι θα με κρίνουν αρνητικά που αποφάσισα να βγω ή ότι θα νομίσουν ότι δεν ενδιαφέρομαι για τα παιδιά μου, γι’ αυτό και ψάχνομαι. Όταν χώρισα από τον άντρα μου, μου έλεγαν συνέχεια «Καλύτερα…για να επικεντρωθείς στα παιδιά σου για λίγο». Αλλά πόσος καιρός ήταν αυτό το “λίγο”; Ειλικρινά, δεν είχα ιδέα.

Φοβόμουν να εμπιστευτώ ξανά κάποιον. Ένιωθα μόνη, αλλά το μεγάλο βήμα δεν έλεγα να το κάνω. Κοιτάζοντας πίσω, έπρεπε να το είχα κάνει νωρίτερα. Όταν άρχισα να βγαίνω και πάλι, έκανα τόσο κακές επιλογές πάνω στην απελπισία μου, που σταμάτησα. Τόσο μεγάλη ήττα «έφαγα». Έκανα ένα διάλειμμα, προσπάθησα ξανά και τελικά συναντήθηκα με τον άντρα που έγινε ο δεύτερος σύζυγός μου.

Πώς μπορείς λοιπόν να ξέρεις ότι ήρθε η ώρα σου να επιστρέψεις στο «πεδίο της μάχης»; Εγώ το κατάλαβα όταν η ρουτίνα πια με είχε κουράσει, τα παιδιά είχαν «ξεπεταχτεί» και η ιδέα του να γνωρίσω κάποιον δεν μου φαινόταν και τόσο… συνταρακτική. Μπορούσα πλέον να ξοδέψω χρόνο και ενέργεια σε κάποιον άλλο εκτός από τα παιδιά μου και χωρίς να χάσω το μυαλό μου. Δεν ήμουν πιτσιρίκα πια. Ήμουν επιλεκτική και αυτό ήταν πολύ καλό γιατί δεν έχασα καθόλου χρόνο με άτομα που δεν τον άξιζαν.

Δεν είναι για όλους τους μονογονείς το ίδιο. Αυτό που ισχύει για έναν δεν ισχύει για όλους. Όταν ακούω ιστορίες από άλλες μόνες μαμάδες, συνειδητοποιώ ότι ένα μόνο κοινό υπάρχει σε όλες: Η μόνη που μπορεί να κρίνει πότε είναι έτοιμη να ξαναριχτεί στη μάχη μιας νέας γνωριμίας είναι η άμεσα ενδιαφερόμενη και κανείς άλλος.

«Πάντα παρακάλαγα τον άντρα μου να με πάρει μια αγκαλιά, να μου δώσει ένα φιλί ή να βγούμε μια βόλτα. Όλο αυτό το παρακάλι κράτησε 13 χρόνια. Την ημέρα που τον παράτησα και έφυγα, ήξερα ήδη ότι ήμουν έτοιμη να γνωρίσω τον επόμενο. Μου έλειπε η στοργή, η προσοχή, η αγάπη, το πάθος. Δεν τα βρήκα όλα με την πρώτη κάτι που με απογοήτευσε πολύ. Υπήρξα ανόητη, αλλά πλέον σκέφτομαι πιο λογικά» – Τζένη, 45 ετών.

«Ο ίδιος μου ο γιος μου ζήτησε να βγω μια βόλτα, να γνωριστώ με κόσμο και ήταν μόνο 5 ετών όταν μου το πρότεινε. Από τότε που χώρισα, δηλαδή εδώ και 4 χρόνια, είχα κάνει κάποιες γνωριμίες, αλλά τίποτα το σοβαρό. Με κοίταζε και απορούσε, γιατί ήμουν μόνη μου τη στιγμή που οι άλλες μαμάδες στις κούνιες είχαν τους άντρες του. Άρχισα από ένα σημείο και μετά να αναρωτιέμαι και εγώ γιατί ήμουν ακόμα μόνη. Τότε ήταν που πήρα το ζήτημα πιο ζεστά και άρχισα να κοιτάζω τους άντρες όχι μόνο σαν διασκέδαση» – Μαρία, 32.

«Ήμουν από εκείνες που πίστευαν ότι μόνο αν είμαι σε σχέση, αξίζω. Έψαχνα συνεχώς την επιβεβαίωση των άλλων. Μετά το διαζύγιό μου κατάλαβα ότι αυτό που έκανα δεν ήταν υγιές. Για περίπου δύο χρόνια προτίμησα να επικεντρωθώ σε μένα, στην κόρη μου, στη δουλειά μου και στο χτίσιμο μιας καλύτερης ζωής. Ήμουν πάντα μοναχική και ήμουν εντάξει με αυτό. Η μέρα που κατάλαβα ότι ήμουν έτοιμη να ξαναζήσω ήταν τελικά η μέρα που αγάπησα τον εαυτό μου» – Ελένη, 38.

«Το διαζύγιό μου έκανε 3 χρόνια να βγει. Ο πρώην άντρας μου χρησιμοποίησε κάθε μέσο που διέθετε για να το αποφύγει ή να το τρενάρει. Ήμουν έτοιμη να ξαναρχίσω να βγαίνω με άλλους άντρες μόλις αξιολόγησα τις επιλογές που με οδήγησαν στη χειρότερη επιλογή που έκανα ποτέ μου, την επιλογή συζύγου. Πήγαινα σε ψυχολόγο ένα χρόνο περίπου και μου πήρε άλλο ένα χρόνο μέχρι να καταλάβω πώς ήθελα το σύντροφό μου και πώς να παίρνω συνειδητές αποφάσεις. Υπήρξα πολύ επιφυλακτική. Έκανα σύντομες σχέσεις και πάντα τις κρατούσα μακριά απ’ το παιδί μου. Όταν γνώρισα το νυν σύζυγό μου, πέρασαν 10 μήνες πριν αποφασίσω να τον γνωρίσω στο παιδί μου – Σύλβια, 41.