Μόνοι μπαμπάδες κρατούν ολόκληρα νοικοκυριά και τα καταφέρνουν μια χαρά

Το να είσαι μόνος μπαμπάς και να μεγαλώνεις εντελώς μόνος το παιδί σου φαινόταν αρχικά στον David Lomax ως το πιο ασυνήθιστο, ανυπέρβλητο, απίστευτο πράγμα που έπρεπε να κάνει, αλλά δεν του πήρε πολύ χρόνο μέχρι να διαπιστώσει ότι υπάρχουν χιλιάδες μόνοι μπαμπάδες στον κόσμο σαν εκείνον.

Τα ποσοστά των μόνων μπαμπάδων είχαν αρχίσει από καιρό να αυξάνονται, πολύ πριν αναλάβει την επιμέλεια του 8χρονου γιου του το Δεκέμβριο.

Απογραφή που διενεργήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες διαπίστωσε ότι το ποσοστό των παιδιών που ζουν με τους μόνους μπαμπάδες τους αυξήθηκε στο 16,1% το 2017 σε σχέση με το 12,5% που ήταν το 2007.

Σύμφωνα με μελέτη του ερευνητικού κέντρου Pew ο αριθμός των πατρικών μονογονεϊκών νοικοκυριών αυξήθηκε σε 2,6 εκατομμύρια το 2011 τη στιγμή που το 1960 ο αριθμός ήταν μόλις… 300.000.

 H Tabatha Crawford, ιδρυτής του μη κερδοσκοπικού οργανισμού SPIN (Single Parents In Need – Μόνοι Μπαμπάδες σε Ανάγκη) με έδρα το Greenville, στο οποίο κατοικεί ο David ξεκίνησε παρατηρεί την αύξηση αυτή των ποσοστών τα τελευταία 2 χρόνια. Το 2016 5 από τις 300 μονογονεϊκές οικογένειες που ζούσαν στο Greenville και δέχονταν τη βοήθεια του SPIN αποτελούνταν από μπαμπά και παιδί σύμφωνα με την Crawford. Το 2017 σύμφωνα με τα λεγόμενα της οι πέντε οικογένειες έγιναν 10. Μέχρι στιγμής το SPIN στηρίζει 25 οικογένειες μόνων μπαμπάδων.

“Δεν είναι κάτι καινούργιο“, είπε η Crawford. “Όσο περνάει ο καιρός οι πατρικές μονογονεϊκές οικογένειες γίνονται όλο και πιο διαδεδομένες“.

Αλλαγή ρόλων

Ένα διαζύγιο, ένας θάνατος ή απλώς η αγάπη για τα παιδιά τους είναι μεταξύ των βασικών λόγων που πολλοί μπαμπάδες αναλαμβάνουν εξ ολοκλήρου την ανατροφή τους, ρόλος που παραδοσιακά ανήκει στη μητέρα.

Ο Chris Ferland, υπεύθυνος σε εταιρεία ηλεκτρονικών και συντάκτης-φωτογράφος ως δεύτερη δουλειά δήλωσε ότι αισθάνθηκε έτοιμος να αναλάβει την πλήρη επιμέλεια του παιδιού του αμέσως μετά το διαζύγιό του από τη γυναίκα του. Η κόρη τους τότε πήγαινε ακόμα στο δημοτικό. Σήμερα είναι 18 ετών και φοιτήτρια.

«Όταν συμφωνήσαμε να αναλάβω εγώ το παιδί ήμουν μόλις 29 ετών. Κατάλαβα από την αρχή ότι επρόκειτο να αναλάβω μία μεγάλη ευθύνη και ήμουν έτοιμος από την πρώτη μέρα. Θεωρώ ότι κάθε πατέρας πρέπει καμιά φορά να μένει μόνος έστω και για λίγο έχοντας την πλήρη ευθύνη ενός μωρού. Αυτή μου η εμπειρία με έκανε να ωριμάσω περισσότερο και γρηγορότερα και έμαθα να σέβομαι τις μαμάδες ή όποιον γενικά μένει σπίτι και μεγαλώνει ένα παιδί», είπε ο Ferland.

O 46χρονος David δήλωσε ότι ήταν ανέκαθεν παρών στη ζωή της 14χρονης κόρης του και του 8χρονου γιου του. Όταν η μητέρα του γιου του σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό το Δεκέμβριο «δεν υπήρχε περίπτωση να μην τον αναλάβει έστω και μόνος». Όταν ο ίδιος ήταν παιδί ο μπαμπάς του δεν ήταν εκεί. Μεγάλωσε στο Greenville, μία γειτονιά που έπρεπε κυριολεκτικά να παλέψεις αν ήθελες να τα καταφέρεις και να επικρατήσεις.

“Πίστευαν ότι δεν θα τα καταφέρω αλλά τα κατάφερα. Πίστευαν ότι δεν θα γίνω καλός πατέρας αλλά έπρεπε να επιλέξω και το έκανα“, είπε ο David.

O Matthew Heckman έκανε την ίδια επιλογή όταν με τη γυναίκα του πήραν διαζύγιο και σήμερα ζει με τη 10χρονη κόρη του επίσης στο Greenville.

«Γιατί ένας μόνος μπαμπάς να μην είναι εξίσου καλός ως γονέας με μία μόνη μαμά;», είπε. «Εκατομμύρια μόνες μαμάδες σε όλο τον κόσμο τα καταφέρνουν μία χαρά. Γνωρίζω πολλές. Είναι εκπληκτικές».
Προκλήσεις

Όταν είσαι μπαμπάς και μεγαλώνεις μόνος το παιδί σου δεν υπάρχει περίπτωση να μην αντιμετωπίσεις προκλήσεις στην πορεία σου.

Οι μπαμπάδες, οι οποίοι απευθύνονται στην Crawford ζητούν βοήθεια και υποστήριξη καθώς οι περισσότεροι δεν είναι προετοιμασμένοι ή δεν έχουν εμπλακεί μέχρι τη δεδομένη στιγμή στην καθημερινότητα των παιδιών τους.

«Η μαμά δεν είναι πλέον εκεί. Η ευθύνη βαραίνει αποκλειστικά εκείνους για το αν τα παιδιά θα φάνε, θα πάνε στο σχολείο, αν είναι ασφαλή και άλλα βασικά πράγματα. Πολλές φορές οι μπαμπάδες πελαγώνουν», είπε η Crawford.

Οι άντρες θεωρούνται από την κοινωνία μας “πάροχοι“ και όχι “φροντιστές“ σύμφωνα με το Lomax, ίσως γι’ αυτό και δεν λαμβάνουν το είδος της βοήθειας που θα είχε μία μόνη μαμά.

«Οι γύρω μας περιμένουν από εμάς να τα κάνουμε όλα και χωρίς βοήθεια. Δεν είναι έτσι. Είναι δύσκολη δουλειά να είσαι μόνος πατέρας. Χρειαζόμαστε και εμείς βοήθεια».

Ο Bruce Wilson, 52 ετών δήλωσε ότι δυσκολεύτηκε να μεγαλώσει μόνος του τα 3 του παιδιά όταν έμεινε μόνος. Σήμερα έχει μάθει να τα κάνει όλα ακόμη και να φτιάχνει τα μαλλιά της πεντάχρονης κόρης του.

«Τα καταφέραμε. Τη βγάλαμε τη χρονιά!», είπε. «Ήμουν τόσο τρομοκρατημένος στην αρχή. Έπρεπε να μάθω να τους αγοράζω ρούχα, παπούτσια, να τα πηγαίνω στο σχολείο. Δεν ήξερα πώς να το κάνω».

Πλέον η ζωή του επικεντρώνεται κυρίως στα παιδιά του: τους ετοιμάζει φαγητό, τα βοηθάει με τα μαθήματά τους, τα βάζει για ύπνο και στη συνέχεια ξεκινά την ίδια ρουτίνα το επόμενο πρωί.

«Είναι σαν να μαθαίνω να παλεύω σε μία καινούρια αρένα. Όσο δύσκολο και αν είναι, μαθαίνω καινούργιες τεχνικές και μπορώ και αντεπεξέρχομαι», είπε.

Ο Lomax συμφωνεί. «Καθημερινά έπρεπε να σηκώνομαι, να τα πηγαίνω σχολείο και να περιμένουμε το χειμώνα μέσα στο αμάξι να φύγουν οι μπροστινοί για να τα αφήσω μπροστά στην είσοδο του σχολείου. Φέτος ήμουν τόσο χαρούμενος την τελευταία μέρα που έπρεπε να κάνω αυτή τη διαδικασία».

Όπως ο Wilson, έτσι και ο Lomax πιστεύει ότι η ανταμοιβή είναι μεγαλύτερη από τις προκλήσεις.

«Στο τέλος της ημέρας η αγάπη που σου δίνουν τα παιδιά σου είναι το πιο ανεκτίμητο δώρο. Δεν θα το άλλαζα για τίποτα στον κόσμο», είπε.

Σύμφωνα με το Heckman, η στιγμή που κατάλαβε ότι μπορεί να τα καταφέρει ήρθε όταν η 9χρονη κόρη του, του ζήτησε καινούργια εσώρουχα σαν αυτά που φορούν οι φίλες της.

“Στην αρχή τα έχασα, δεν ήξερα τι να της πάρω. Τελικά πήγαμε στο μαγαζί μαζί και βρήκε αυτό που ήθελε. Η όλη διαδικασία προχώρησε τόσο φυσιολογικά που σκέφτηκα ότι αφού μπόρεσα να κάνω αυτό μπορώ να κάνω τα πάντα“, είπε.

Εξακολουθεί να ανησυχεί για όσα πρόκειται να ακολουθήσουν αλλά πιστεύει ότι το κλειδί είναι η σωστή στάση. «Αν δείξω αποδοκιμασία, εκνευρισμό ή αδιαφορία για κάτι, το ίδιο θα κάνουν και τα παιδιά μου μεγαλώνοντας. Προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν πιο ήρεμος, λογικός και ρεαλιστής ώστε να μάθω στα παιδιά μου ότι όλα στη ζωή αντιμετωπίζονται».

Διδάγματα

Ο Heckman πιστεύει ότι η κοινωνία είναι πιο επιεικής με ένα μόνο μπαμπά παρά με μία μόνη μαμά. Το κατάλαβε ένα Σάββατο όταν με την κόρη του που ήταν τότε πιο μικρή πήγαν στα McDonald’s. «Οι ηλικιωμένοι με κοιτούσαν και κουνούσαν το κεφάλι σα να έλεγαν «πώς τα βγάζει πέρα;». Κάποιοι άλλοι μας έδιναν τη σειρά τους για να περάσουμε πρώτοι. Όταν κάποτε βρισκόταν στην ίδια θέση η γυναίκα μου όλοι την αγνοούσαν. Το θεωρούσαν δεδομένο ότι θα τα καταφέρει, το θεωρούσαν δεδομένο ότι ξέρει πώς να μεγαλώσει ένα παιδί και επίσης θεωρούσαν δεδομένο ότι δεν θα κάνει λάθη».
Ο Heckman πιστεύει ότι η μονογονεϊκότητα τον έκανε καλύτερο γονέα. “Όταν στο σπίτι είναι παρόντες και οι δυο γονείς είναι πολύ πιο εύκολο γιατί οι δουλειές μοιράζονται και ο καθένας εφησυχάζει γιατί θεωρεί δεδομένη τη βοήθεια του άλλου. Ό, τι δεν κάνω εγώ, θα το κάνει εκείνη. Αν δεν πλύνω τα πιάτα, θα τα πλύνει εκείνη. Αν δεν πάει εκείνη τα παιδιά στην κολύμβηση, θα τα πάω εγώ. Αν δεν μιλήσω εγώ στην κόρη μας για την εφηβεία και τα σχετικά, θα το φροντίσει η μαμά της. Όταν είσαι όμως μόνος μπαμπάς συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει κανένας δίπλα σου να σε βοηθήσει, κανείς να αγαπήσει τα παιδιά σου όσο εσύ, κανείς να τα ακούσει“, είπε ο Heckman.

Μόνος μπαμπάς δεν θα πει ούτε άχρηστος ούτε ανίκανος. Κρατάμε ολόκληρα νοικοκυριά και τα καταφέρνουμε μία χαρά. Με βοήθεια από τους γύρω μας και κατανόηση μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα και να μεγαλώσουμε καλά και άξια παιδιά.

Πηγή: greenvilleonline.com