Η πρώην σύζυγος με έχει αποξενώσει από το παιδί και οι 3 δικαστίνες αποφάσισαν ότι είναι αθώα.

Καλησπέρα σε όλους τους γονείς.

Είμαι ένας παντελώς αποξενωμένος γονέας ενός παιδιού 3,5 ετών, όπως πιθανά να γνωρίζετε κάποιοι εδώ μέσα, με δικαίωμα επικοινωνίας μόλις 16 ωρών μηνιαίως, χωρις φυσικά διανυκτερεύσεις και τηλεφωνική επικοινωνία.

Δε λαμβάνω οποιαδήποτε ενημέρωση απο τη μητέρα του παιδιού, όσο κι αν έχω προσπαθήσει εξωδικαστικά και ενδοδικαστικά.
Έχω μέχρι στιγμής προσφύγει στη δικαιοσύνη τέσσερις φορές, δηλαδή έκανα τέσσερις αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων, και έως σήμερα έχω συζητήσει 4 προσωρινές διαταγές και 3 ασφαλιστικά.

Εκκρεμεί η κυρία δίκη για την τέταρτη αίτηση τον Νοέμβριο. Όλα μέχρι στιγμής, εκτός του πρώτου που μου έδωσε τις 16 ώρες, έχουν απορριφθεί με την τελευταία προσωρινή να μου λέει η πρόεδρος «τώρα, μέσα στο καλοκαίρι θα αναστατώσουμε το πρόγραμμα του παιδιού»;

Και αυτή η δικαστής, ενώ με τους δικηγόρους συμφώνησαν η ημερομηνία της κυρίας δίκης των ασφαλιστικών να είναι στα μέσα Σεπτεμβρίου, τελικά την προσδιόρισε μόνη της για τα μέσα Νοεμβρίου.

Θέλω να γίνει κατανοητό ότι έως σήμερα δεν έχει κοιμηθεί ποτέ το παιδί στο παιδικό δωμάτιο που του έχω φτιάξει, αλλά και δεν έχω πάει ούτε μια μέρα μαζί του διακοπές.

Έχω απευθυνθεί στην εισαγγελία ανηλίκων, η οποία διαπίστωσε μετά απο έρευνα ότι το παιδί είχε μώλωπες στα μάτια αρκετές φορές, διαφορά εξανθήματα σε όλο του το σώμα, εξάρθρωση κλείδας, αναπνευστικά προβλήματα και γενικότερα διαπίστωσε μια παραμελημένη κατάσταση.
Τι έγινε; Τίποτα.
Η κοινωνική έρευνα που διενεργήθηκε κατέληξε ότι η μητέρα είναι αφελής, λειτουργεί παρορμητικά, κάτι που μπορεί να επηρεάσει την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού.
Τι έγινε; Τίποτα.
Κατέθεσα μήνυση, η οποία συζητήθηκε πριν λίγους μήνες, και ο εισαγγελέας πρότεινε την ενοχή της για σωματική βλάβη σε αδύναμο πρόσωπο.
Τι έγινε; Τίποτα.
Οι τρεις δικαστίνες αποφάσισαν ότι είναι αθώα.

Είμαι σε απόγνωση και στα πρόθυρα της ψυχολογικής κατάρρευσης, πέραν της οικονομικής, διότι, όπως όλοι γνωρίζουμε, τα δικαστήρια κοστίζουν και δεν ξέρω τι άλλο πια να κάνω.

Και αναρωτιέμαι… να τα παρατήσω; Κι εφόσον δεν μπορώ να τα παρατήσω, καθώς πρόκειται για το μονάκριβο παιδί μου, τι μπορώ να κάνω μόνος, χωρις συλλογική προσπάθεια; Ως μονάδα, πόσο μπορώ να διεκδικήσω το αναφαίρετο δικαίωμά μου στη γονεϊκότητα;

Νομίζω πως το κίνημα των πατεράδων έχει πετύχει ορισμένους στόχους έως τώρα και είμαι ευγνώμων. Ωστόσο, πόσοι αντιλαμβάνονται ότι αυτά που έχει πετύχει, δυστυχώς, δεν αγγίζουν ούτε τα βασικά;

Σκέφτηκα να κατέβω στο Σύνταγμα με όλα τα δικόγραφα και ένα πανό και να μείνω εκεί μέχρι να δικαιωθώ. Να μη φύγω μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη. Πιθανά, εάν γίνει έτσι, προβλέπεται να πεθάνω εκεί, διότι σιγά μην εισακουστώ.
Κάτι πρέπει να κάνω, όμως.
Κάτι πρέπει να κάνουμε, όμως. Κάτι…

Ν.Σ.